ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 32

อวี้หนานเฉิงมองดูทิวทัศน์ทางด้านนอกหน้าต่าง แต่ในขณะนั้นเขาแทบจะไม่มีอารมณ์

คำพูดที่เกาหย่าเหวินเพิ่งเตือน ทำให้เขาได้ย้อนกลับไปคิดทบทวนถึงพฤติกรรมของตัวเองในช่วงเวลานี้ อวี้หนานเฉิงจึงตระหนักได้ว่าเขา เขาทำดีกับเซิ่งอันหรานมากเป็นพิเศษจริงๆ

เป็นเพราะว่าเธอช่วย จิ่งซี อย่างนั้นเหรอ?

ไม่ใช่สิ ถ้าเป็นเพราะเหตุผลนี้ ผู้ช่วยโจวฟังและพ่อบ้านก็ได้จัดการเรื่องนี้แล้ว โดยการส่งลูกสาวของเธอให้ไปที่หลานเป่า และได้ตกลงกับจิ่งซีแล้วว่าจะส่งเซิ่งเสี่ยวซิงให้ไปเรียนเป็นเพื่อนเขาด้วย ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้มันอยู่เหนือความคาดหมายของเขา เมื่อเขาคิดมาถึงตรงนี้ เขาจึงรู้สึกเกิดความสับสนขึ้น

เพราะบนถนนรถติดมาก กว่าจะมาถึงโรงแรมก็เป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว

ผู้จัดการและหัวหน้าพนักงาน พนักงานบริการในโรงแรมต่างยืนเรียงเป็นสองแถวอย่างมีระเบียบ อวี้หนานเฉิงเดินผ่านตรงกลาง เขาทอดสายตามองไปทั่วๆ เห็นเซิ่งอันหรานยืนอยู่ตอนท้ายแถว และเมื่อเดินมาถึงตรงหน้าเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองเธออยู่สักพัก

แม้ว่าเธอจะสวมเครื่องแบบแบบเดียวกันกับพนักงานคนอื่น แต่เธอก็ดูโดดเด่นอย่างอธิบายไม่ถูก ผ้าพันคอผ้าไหมที่อยู่บนคอของเธอ เธอเป็นคนผูกมันเองใช่ไหม? กระดุมสีฟ้าอ่อนเรียบๆที่อยู่บนผ้าพันคอของเธอมันช่างดูสวยงามมาก

เมื่อเซิ่งอันหรานเห็นว่าอวี้หนานเฉิงจ้องมองตัวเองเป็นเวลานานแล้ว เธอจึงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย "ท่านประธานอวี้ มีอะไรหรือเปล่า?"

ทันทีที่อวี้หนานเฉิงได้สติกลับคืนมา เขาก็ขมวดคิ้ว “ป้ายที่หน้าอกมันเบี้ยว”

หลังจากพูดจบ เขาก็ก้าวเท้าเข้าไปในโรงแรมอย่างรวดเร็ว ทิ้งเซิ่งอันหรานให้ก้มมองป้ายหน้าอกลงอย่างงงวย “ก็ไม่เบี้ยวนินา?”

หลังจากที่อวี้หนานเฉิงมาถึง เขาก็เรียกรวมเหล่าผู้จัดการของโรงแรมมาประชุมที่ชั้นสอง หัวข้อที่จะประชุมกันก็คือ ธีมงานการเฉลิมฉลองวันครบรอบในปลายเดือนหน้า

กิจกรรมงานวันครบรอบมีกำหนดจะจัดขึ้นที่นี่ แต่ตอนนี้แผนการดำเนินงานยังไม่มีออกมาเลย

โรงแรมเซิ่งถังเป็นกลุ่มธุรกิจของกลุ่มบริษัทเซิ่งถังกรุป ที่อวี้หนานเฉิงเข้ามารับตำแหน่งต่อเมื่อตอนที่เขาอายุ 20 ปี แม้ว่าจะดำเนินงานและพัฒนามาได้เพียงสิบปี แต่ก็มีผลงานที่โดดเด่น ตอนนี้เครือโรงแรมเซิ่งถังได้เปิดกิจการขึ้นไปทั่วประเทศ และโรงแรมที่เซิ่งอันหรานทำงานอยู่ในสาขานี้ เป็นโรงแรมเซิ่งถังแห่งแรกที่อวี้หนานเฉิงสร้างมันขึ้นด้วยตัวของเขาเอง

ซึ่งมีความสำคัญสำหรับเขาเป็นอย่างยิ่ง เรื่องที่งานฉลองวันครบรอบ 100 ปีของกลุ่มบริษัทจะจัดขึ้นที่นี่ แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่เหมาะสมที่สุด

“งานฉลองครบรอบ 100 ปีครั้งนี้ เป็นโอกาสดีในการโปรโมตบริษัท...”

ในขณะที่ผู้จัดการระดับสูงกำลังนั่งออกความคิดเห็นกัน แต่เซิ่งอันหรานกลับมานั่งสัปหงกอยู่ในห้องประชุม เธอเป็นแค่ผู้จัดการฝึกหัด ดังนั้นจึงต้องนั่งอยู่ท้ายสุดของแถว เซิ่งอันหรานแกล้งทำเป็นจดบันทึก แต่อันที่จริงแล้วเธอนั่งวาดรูปเต่าลงจนเต็มหน้ากระดาษ

“แผนการพวกนี้มันล้าสมัยไปแล้ว ใครมีความคิดเห็นอย่างอื่นอีกไหม？”

เสียงของอวี้หนานเฉิงดังก้องขึ้นในห้องประชุม

เซิ่งอันหรานยกมือขึ้นมาปิดปาก เธอก้มศีรษะลงและแอบหาวอย่างลับๆ

อีกนานแค่ไหนกว่าที่การประชุมจะจบ หิวข้าวจะตายอยู่แล้ว

“ผู้จัดการเซิ่งแล้วคุณล่ะคิดว่าอย่างไรดี?”

“อืม?” เซิ่งเงยหน้าขึ้นด้วยท่าทางงุนงง เมื่อเห็นทุกคนกำลังจับจ้องมาที่เธอ เธอจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “หา？ ท่านประธานอวี้เรียกฉันอย่างนั้นเหรอ?”

อวี้หนานเฉิงมองดูเธอด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก

“ทุกคนได้พูดแสดงความคิดเห็นออกมากันหมดแล้ว ผู้จัดการเซิ่งไม่มีอะไรจะพูดบ้างเลยเหรอ？เรื่องที่เกี่ยวกับงานฉลองครบรอบ 100 ปีน่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซิ่งอันหรานก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดอย่างมีไหวพริบว่า

“ฉันก็ได้คิดทบทวนเรื่องนี้อยู่บ้างเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่ค่อยมีไอเดียดีๆ รู้สึกว่ามันดูไม่ค่อยจะเข้าท่าเหมือนไอเดียของท่านอื่นๆ ขอเวลาฉันอีกหน่อยก็แล้วกัน ฉันจะกลับไปลองคิดหาไอเดียดีๆดูก่อน”

“แล้วนั่นคืออะไร?” อวี้หนานเฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย พร้อมกับจ้องไปที่สมุดบันทึกที่อยู่ตรงหน้าของเธอ “เมื่อกี้ผมก็นึกว่าคุณจดบันทึกอย่างตั้งใจ เห็นเขียนอะไรตั้งหลายอย่าง มันน่าจะสร้างแรงบันดาลใจได้มากทีเดียว”

"เปล่า ไม่มีอะไรค่ะ" เธอรีบยื่นมือทั้งสองข้างปิดลงที่สมุดบันทึกของตัวเอง

"ลองเอามาให้ผมดูหน่อย"

อวี้หนานเฉิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่สามารถปฏิเสธได้

ใบหน้าของเซิ่งอันหรานซีดเซียวลงในทั้งที มือของเธอก็แข็งทื่อไปหมด

ต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก เธอไม่สามารถปฏิเสธคำขอของเจ้านายได้

ดังนั้นเธอจึงจำเป็นที่จะต้องกัดฟันและส่งมันให้กับเขา ก่อนที่ส่งให้สมุดบันทึกให้กับอวี้หนานเฉิง

เธอได้ทำการพลิกหน้ากระดาษไปสองถึงสามหน้า หลังจากที่ส่งมอบสมุดจดบันทึกเสร็จ เซิ่งอันหรานทำได้เพียงแค่พึมพำอ้อนวอนต่อพระเจ้า

ทันทีที่อวี้หนานเฉิงหยิบสมุดบันทึกจากในมือของเธอ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วพร้อมกับจ้องไปที่เธอ

“ในสมุดบันทึกนี้คือรายงานการประชุมอย่างนั้นใช่ไหม?”