ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 33

ทันทีที่โจวฟังพูดจบประโยค สายตาของอวี้หนานเฉิงก็ดูเคร่งขรึมขึ้น โจวฟังค่อยๆ ปิดปากลง พร้อมกับยื่นมือไปดึงเข็มขัดนิรภัย จากนั้นก็สตาร์ทรถออกไปอย่างเงียบ ๆ

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ไม่ยาก

เซิ่งอันหรานมีข้อตกลงเรื่องการเดิมพันกับเจ้านาย ว่าภายใน 3 เดือนนี้ หากผลงานของเธอไม่เป็นไปตามสัญญาหรือเงื่อนไขที่ให้ไว้ เธอจะต้องเก็บของและไสหัวออกไป ซึ่งการเดิมพันครั้งนั้น มีกรรมการผู้ให้สัมภาษณ์จำนวนหนึ่งเป็นพยาน

และหลังจากที่เซิ่งอันหรานเข้ารับตำแหน่ง แม้ว่าผลงานของเธอจะมีประสิทธิภาพสูงขึ้นเรื่อยๆ แต่มันก็ยังห่างไกลจากเป้าหมายที่เธอได้สัญญาในการเดิมพันครั้งนั้นอยู่มาก เมื่อเห็นว่าเวลาได้ผ่านไปแล้วเกือบ 2 เดือน และมีช่วงระยะเวลาหนึ่งที่เธอต้องเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาล ดังนั้นเกรงว่า เป้าหมายของเธอในครั้งนี้น่าจะสำเร็จได้ยาก

ดังนั้นอวี้หนานเฉิงจึงมอบหมายกิจกรรมงานเฉลิมฉลองครบรอบ 100 ปีของบริษัทให้กับเธอ

ประการแรกเป็นการเพิ่มระยะเวลาการทำงานให้เธออีก 2 เดือน ประการที่สอง เพื่อให้เธอได้แสดงศักยภาพของเธอออกมาในช่วงระหว่างการดำเนินงานกิจกรรมวันเฉลิมฉลอง

แต่น่าสงสารที่โจวฟังไม่เข้าใจ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้านายของตัวเองถึงได้ใส่ใจเซิ่งอันหรานมาก ขนาดนั้น เป็นเพราะเธอเคยช่วยชีวิตของคุณชายน้อยไว้อย่างนั้นหรือ?

“ท่านประธานอวี้ ก่อนหน้านี้คุณเคยบอกว่าเหล่าหวังขับรถค่อนข้างดีไม่ใช่เหรอ ？แล้วทำไมคุณถึงได้ไล่เขาออกล่ะ?”

"ถามมากเกินไปแล้ว"

โจวฟังหน้าชาขึ้นมาในทันที จากนั้นเขาก็ไม่กล้าถามอะไรเพิ่มเติมอีก

ตัวเองพูดมากเกินไปจริงๆ

——

หลังจากที่ได้รับมอบหมายให้เตรียมงานสำหรับกิจกรรมวันเฉลิมฉลองครบรอบ 100 ปี อาจารย์ผู้รับหน้าที่ดูแลและเป็นที่ปรึกษาให้กับเซิ่งอันหรานก็ได้มอบหมายงานส่วนใหญ่ของโรงแรมให้กับผู้จัดการท่านอื่น เพื่อให้เซิ่งอันหรานได้มีการเตรียมตัวอย่างไม่มีความกังวล ซึ่งเรื่องนี้เป็นสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายของเธอ

“อันหราน นักวางแผนดำเนินงานของบริษัทมีไอเดียตั้งมากมาย ท่านประธานอวี้กลับไม่รู้สึกชอบ ท่านประธานมองเห็นความสามารถที่มีอยู่ในตัวของเธอ ดังนั้นเธอต้องตั้งใจทำงานให้ดี งานครั้งนี้นับว่าเป็นเรื่องที่มีเกียรติมากสำหรับโรงแรมของเรา"

ผู้จัดการจ้าวปกติแล้วก็ไม่ค่อยได้สนใจเธอสอนงานหรือทำตัวเป็นที่ปรึกษาให้เซิ่งอันหรานสักเท่าไหร่ แต่หลังจากจบการประชุม สีหน้าท่าทางของเธอก็ดูดีใจออกหน้าออกตา พร้อมทั้งดูชื่นชมและยกยอเซิ่งอันหรานยกใหญ่

"ฉันจะต้องทำงานนี้ให้ออกมาดีได้แน่นอน"

หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น เซิ่งอันหรานใช้เวลาเตรียมงานและหาของอยู่ข้างนอก แทบจะไม่ได้เข้าไปทำงานที่โรงแรมเลย

——

เธอไม่เคยได้ลองทำงานเกี่ยวกับการวางแผนกิจกรรมวันเฉลิมฉลองเลย ดังนั้น เธอจึงต้องไปลองศึกษาดูงานของกลุ่มบริษัทอื่นๆ หรือในห้างสรรพสินค้าว่าเขาจัดกิจกรรมกันในรูปแบบไหน เผื่อว่าเธอจะได้มีไอเดียดีๆ

“คุณผู้หญิง คุณต้องการความช่วยเหลือไหมค่ะ？”

เมื่อเซิ่งอันหรานเงยหน้าขึ้น เธอก็พบว่าพนักงานบริการในห้างสรรพสินค้ากำลังมองมาที่เธอ ด้วยท่าทางที่สุภาพ แต่ก็มีท่าทางค่อนข้างระมัดระวัง

ในมือของเซิ่งอันหรานมีโทรศัพท์มือถืออยู่ และเธอก็ได้ถ่ายภาพเอาไว้มากมายแล้ว คาดว่าเธอ น่าจะโดนคนเข้าใจผิดว่าเป็นสมาชิกของสำนักงานอุตสาหกรรมและพาณิชยกรรมไปแล้ว พอเธอเก็บโทรศัพท์มือถือลงเสร็จ เธอก็พยายามเก็บอาการและตอบกลับไปว่า

“มาลองเดินดูสินค้าเฉยๆ ค่ะ จริงสิ ขอสอบถามหน่อยว่าร้านขายเครื่องประดับของคุณพวกอยู่ตรงไหนคะ？”

พนักงานบริการยกมือขึ้นและชี้ไปด้วยความลังเล "ตรงนั้นค่ะ"

เซิ่งอันหรานขอบคุณเธอ และแม้ว่าเธอจะมีท่าทางสงสัย แต่เธอก็เดินตรงไปยังร้านขายเครื่องประดับ

เธอรู้ว่าการที่เธอมาถ่ายภาพแบบนี้เธอจะต้องเป็นที่สังเกตของคนอื่น แต่เธอก็เตรียมพร้อมมาอย่างดี

ในร้านขายเครื่องประดับ ผู้จัดการสวมถุงมือและหยิบสร้อยที่เซิ่งอันหรานส่งให้ สร้อยสายโซ่สีเงินประดับด้วยมรกตอันวาววับและฝังเพชรล้อมรอบ มันสว่างไสวมากว่าปกติ

"นี่เป็นเครื่องประดับของร้านของเราจริงๆ ค่ะ"

“จริงเหรอค่ะ?” เซิ่งอันหรานพยายามระงับความตื่นเต้นของตัวเอง “นี่เป็นเครื่องประดับที่ร้านคุณเป็นคนออกแบบเองอย่างนั้นเหรอ?”

"สร้อยสายโซ่เส้นนี้เป็นสร้อยสไตล์คลาสสิกของร้านเราค่ะ และยังมีตรงนี้อีกนะคะ" ผู้จัดการชี้ไปที่สร้อยสีเงิน "เครื่องประดับที่ทำในร้านของเราจะมีโลโก้แบรนด์ในตำแหน่งนี้ด้วยค่ะ ซึ่งมันเล็กมาก แทบจะมองไม่เห็น"

"สร้อยเส้นนั้นในร้านของคุณมีลูกค้าซื้อเยอะไหมคะ？"