ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 34

เซิ่งอันหรานยืนอยู่บนบันไดเลื่อนพร้อมกับหันหน้ากลับมายิ้มเยาะเย้ย

“ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งมาก ไม่เหมือนกับคุณหนูใหญ่แห่งบ้านตระกูลเซิ่ง ที่วันๆ เอาแต่นั่งๆ นอนๆ คิดแต่เรื่องที่จะฮุบเอาทรัพย์สินสมบัติของตระกูลมา

เซิ่งอันเหยากำมือทั้งสองข้าง ด้วยความรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก

เมื่อ 6 ปีที่แล้ว เธอลงทุนลงแรงกับเหตุการณ์ครั้งนั้นเป็นอย่างมาก เพื่อทำให้เซิ่งอันหรานเสื่อมเสียชื่อเสียง และทำให้คุณพ่อเกลียดชังเธอ เซิ่งอันเหยาต้องการที่จะทำให้น้องสาวต่างมารดาคนนี้หายสาบสูญไปจากโลกใบนี้ เพื่อที่เธอจะได้มีคุณสมบัติเป็นทายาทของตระกูลเซิ่งและฮุบสมบัติของตระกูลเซิ่งไว้เพียงคนเดียว แต่สิ่งที่อยู่นอกเหนือความคาดหมายของเธอก็คือเซิ่งอันหรานดันหนีไปได้ และไม่คิดว่าเซิ่งอันหรานจะหนีเอาชีวิตรอดมาได้ถึงหกปี

6 ปีที่เซิ่งอันหรานไม่อยู่ ตัวเธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่จู่ๆ เซิ่งอันหรานก็ดันโผล่กลับมา มันเป็นได้อย่างไร?

——

ตอนเย็นหลังจากเลิกงานกลับบ้าน เซิ่งอันหรานเข้าครัวทำอาหารให้กับเสี่ยวซิงซิงทาน ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอรีบเช็ดมือเธอกับผ้ากันเปื้อนและหยิบโทรศัพท์ออกมา

ทันทีที่เซิ่งอันหรานเห็นหาจอโทรศัพท์โชว์เบอร์ของสายเรียกเข้า เธอก็ชะงักไปในชั่วขณะ

เป็นสายโทรเข้าจากคุณพ่อ

"คุณพ่อ"

“ได้ยินว่าลูกกลับมาแล้ว?”

เสียงทุ้มต่ำของฝ่ายผู้เป็นพ่อดังเข้ามาจากอีกฟากหนึ่งของโทรศัพท์ อาจจะเป็นเพราะทั้งสองไม่ได้ติดต่อกันมาเป็นระยะเวลานานแล้ว และเหมือนว่าน้ำเสียงของท่านจะดูเหน็ดเหนื่อยเล็กน้อย

“ค่ะ คุณพ่อ” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา พร้อมกับมือที่จับกับโทรค่อยๆ ลดต่ำลง

ไม่จำเป็นต้องคิดเลยว่า เซิ่งอันเหยากลับไปแล้วพูดอะไร เพราะไม่ว่าเธอจะ พูดอะไรล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่ไม่ดีทั้งนั้น

“ไหนๆ ก็กลับมาแล้ว อย่างนั้นก็ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเราเถอะ จะไปอยู่ข้างนอกตลอดได้ยังไงกัน”

เมื่อเซิ่งอันหรานได้ยินเช่นนั้นแล้ว เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ หนูอยู่ข้างนอกมีความสุขดี”

“อันหราน พ่อรู้ว่าเป็นเพราะเรื่องแม่ของลูก ทำให้ลูกไม่ค่อยพอใจในตัวพ่อ แต่ว่าบ้านยังไงซะก็เป็นบ้าน ลูกเป็นผู้หญิงไปอยู่ข้างนอกคนเดียวพ่อไม่ค่อยวางใจ เอาเป็นว่าลูก...”

“คุณพ่อคะ” เซิ่งอันหรานพูดแทรกขึ้นเพื่อขัดจังหวะ “หนูใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกหนูมีความสุขดีค่ะ หนู... หนูมีงานทำ และตอนนี้หนูก็อาศัยอยู่ในอพาร์เมนท์ที่อยู่ใกล้กับบริษัท ขอโทษนะคะ แต่ตอนนี้หนูกำลังยุ่งอยู่ ต้องวางสายแล้ว ไว้ถ้าหนูมีเวลาว่างหนูจะโทรกลับไปนะคะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น คุณพ่อตระกูลเซิ่งก็ไม่มีอะไรจะพูดต่ออีก เขาได้พูดกำสับเธอเพียงแค่สองประโยค จากนั้นสายโทรศัพท์ก็ตัดไป

เซิ่งอันหรานเป็นคนหัวแข็งและขี้งอน นิสัยขี้งอนของเธอในเวลาที่อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่มีไม่แพ้เซิ่งอันเหยาเลยแม้แต่น้อย บวกกับตอนที่เธอเกิดมาแล้วไม่มีแม่ เธอค่อนข้างโชคร้าย ญาติผู้ใหญ่ในตระกูลเซิ่งต่างก็พากันไม่ชอบเธอ เพราะพวกเขาคิดว่าเธอชอบสันโดษและเอาแต่ใจ

หลังจากที่เซิ่งอันหรานวางสายโทรศัพท์ เธอก็ยืนอยู่ในครัวเป็นเวลาพักใหญ่ๆ

“หม่าม้า” น้ำเสียงที่อ่อนโยนดังมาจากด้านหน้าประตู มันสามารถดึงสติของเซิ่งอันหรานกลับคืนมาได้

เมื่อเห็นลูกสาวตัวน้อย เธอจึงยิ้มออกมาและพูดขึ้นว่า "ว่ายังไง？ หิวแล้วใช่ไหม？ อาหารใกล้จะเสร็จแล้วจ้ะ"

เซิ่งเสี่ยวซิงเดินเข้าไปและชี้ไปที่โทรศัพท์มือถือ "ใช่คุณตาหรือเปล่าคะ？"

“ใช่จ๊ะ” เซิ่งอันหรานพยักหน้า เธอก้มหน้าลงมองลูกสาวตัวน้อยพร้อมกับลูบไปที่ศีรษะของเธอ จากนั้นก็เอ่ยปากถามเสี่ยวซิงซิงขึ้นด้วยความลังเลว่า

“เสี่ยวซิงซิง หนูต้องการพบคุณตาไหมจ๊ะ？”

เซิ่งเสี่ยวซิงเป็นเด็กดีและเชื่อฟังมากๆ เธอกะพริบตาจากนั้นก็พูดขึ้นว่า "หม่าม้าล่ะ？ถ้าหม่าม้าอยากจะกลับไปหนูก็จะไปกับหม่าม้าด้วย หม่าม้าอยู่ที่ไหน ซิงซิงก็จะอยู่ที่นั่นด้วย เพราะยังไงซะซิงซิงก็ขาดหม่าม้าไม่ได้ เสี่ยวซิงซิงเป็นแก้วตาดวงใจของหม่าม้า "

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวใจของเซิ่งอันหรานก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในทันที เธอรีบโน้มตัวเข้าไปสวมกอดลูกสาวอันเป็นที่รักของเธอไว้ในอ้อมแขน

“ใช่จ้ะ เสี่ยวซิงซิงเป็นแก้วตาดวงใจของหม่าม้า ไม่ว่าจะเมื่อไหนก็ไม่มีวันเปลี่ยนไป”

ย้อนกลับไปในตอนนั้นที่เธอพาลูกไปต่างประเทศด้วย เหตุผลประการแรก เพื่อหลีกเลี่ยงชายที่ซื้อลูกของเธอไป และประการที่สอง คือเธอยังไม่รู้ว่าจะบอกเรื่องนี้กับครอบครัวว่ายังไง ถ้าหากว่าเธอพาลูกกลับบ้านไปตอนนี้ล่ะก็ เกรงว่าเธออาจจะโดนตราหน้า ดังนั้นการหลบหลีกน่าจะเป็นวิธีที่ดีกว่า

จนกระทั่งถึงตอนนี้เวลาก็ผ่านไปกว่าห้าปีแล้ว เรื่องของเสี่ยวซิงซิงจะเปิดไว้เป็นความลับตลอดไปไม่ได้

ตอนนี้เธอไม่อยากจะเผชิญกับปัญหา เพราะมีบางคนต้องการสร้างปัญหาให้กับตัวเธอ ว่าไปแล้วเมื่องจินหลิงจะว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่มาก จะว่าเล็กก็ไม่เล็กไปเลยซะทีเดียว เป็นการยากที่จะรับประกันว่าเซิ่งอันเหยาจะไม่สืบรู้เรื่องนี้ก่อน ดังนั้นเธอจะต้องเตรียมตัวไว้ล่วงหน้าถึงจะถูก

เวลาตกตอนดึก——

“หนานเฉิง วันนี้คุณดื่มเยอะเกินไปแล้วนะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งคุณเอง”