ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 35

เสียงกระแทกดังก้องกังวานในวิลล่า ตอนที่เกาหย่าเหวินได้สติ อวี้จิ่งซีก็นอนอยู่บนพื้นของชั้นล่างด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือด

ใบหน้าของเกาหย่าเหวินซิดเซียวขึ้นในทันที เธอมองไปรอบๆด้วยความกังวล เมื่อเห็นว่าคนรับใช้ยังไม่มา เธอจึงรีบหันหลังกลับและวิ่งกลับไปที่ห้องนอนโดยแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร เกาหน่าเหวินถอดเสื้อพลางนอนลงไปที่เตียง

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงตะโกนด้วยความตื่นตระหนกของคนรับใช้ในบ้านก็ดังขึ้นมาจากทางด้านล่างของวิลล่า

“คุณชายน้อยลื่นล้มตกบันได”

"รีบโทรเรียกรถพยาบาลเร็ว"

“คุณชายล่ะ？”

"รีบไปเรียกคุณชายมาเร็วสิ"

"คุณชาย"

"ปัง" ประตูห้องนอนใหญ่ถูกผลักเปิดออกเสียงดังสนั่น สาวใช้บุกเข้ามาเห็นคนทั้งสองกำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยกัน เธอหน้าซีดด้วยความตกใจ เดิมทีตั้งใจจะวิ่งเข้ามาแจ้งข่าวร้าย แต่ไม่ทันที่จะได้เปล่งเสียงออกมา

ปรากฏว่ามีเสียงร้องของเกาหย่าเหวินดังขึ้นในห้องใหญ่ เธอรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายของเธอไว้อย่างรวดเร็ว

อวี้หนานเฉินถูกปลุกให้ตื่น เขาขมวดคิ้วและค่อยๆลืมตา หลังจากที่ได้เห็นเกาหย่าเหวินกำลังเปลื้องผ้าและใช้ผ้าห่มคลุมตัวด้วยอยู่ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป อวี้หนานเฉิงที่สร่างเมาแล้ว ถามเกาหย่าเหวินด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจว่า "ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้"

เกาหย่าเหวินทำหน้าเศร้าโศกและพยายามบีบน้ำตาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เธอพูดด้วยท่าทางที่ลังเลใจว่า "หนานเฉิง คุณดื่มมากเกินไป คุณต้องการ...ฉัน..."

อวี้หนานเฉิงยกมือขึ้นมาจับหน้าผาก เขารู้สึกปวดศีรษะเป็นอย่างมาก ทำไมเขาถึงจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นเขาก็หันไปถามสาวใช้ด้วยความหงุดหงิดว่า “แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่?”

สาวใช้ที่กำลังยื่นอยู่ตรงหน้าประตูได้สติกลับมา เธอรีบร้อนพูดขึ้นว่า

“คุณ คุณชาย คุณชายน้อยตกบันไดค่ะ เลือดเต็มตัวไปหมด”

"อะไรนะ?"

อวี้หนานเฉิงเงยหน้าขึ้นด้วยท่าทางตกใจ สีหน้าของเขาดูน่าเกรงกลัวมาก เขารีบเปิดผ้าห่มออก จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปทางด้านนอกอย่างรวดเร็ว แม้แต่รองเท้าก็ไม่ทันได้สวมใส่ เกาหย่าเหวินที่อยู่ทางด้านหลัง สวมเสื้อผ้าอย่างเร่งรีบ เธอรีบพลิกตัวและลุกขึ้นจากเตียง

อวี้จิ่งซีซึ่งหมดสติถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยอวี้หนานเฉิง และไม่นานหลังจากนั้น เรื่องก็ได้ยินไปถึงหูของคุณปู่เฉิง ชายชราตกใจกับเหตุการณ์นี้เป็นอย่างมาก

"เกิดอะไรขึ้น?"

ชายชรายืนอยู่ที่ประตูหน้าห้องผ่าตัด เขาหันหน้ากลับไปถามอวี้หนานเฉิงด้วยความกังวล “อยู่ๆดี ทำไมถึงได้กลิ้งตกบันไดลงมาเสียได้ล่ะ คนรับใช้ที่บ้านมีตั้งมากมาย ไม่มีใครคอยอยู่ดูแลเลยสักคนอย่างนั้นเหรอ?”

อวี้หนานเฉิงนั่งบนโซฟาโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ ทันทีที่ชายชราเดินเข้าใกล้ๆ เขา ก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์

“แกดื่มไปมากแค่ไหนกัน？”

ชายชราโกรธมาก “สารรูปแกแบบนี้เนี๊ยนะ จะมาทำหน้าที่เป็นพ่อของจิ่งซี”

“คุณท่าน คุณชายก็ต้องเข้าร่วมเข้าสังคม” พ่อบ้านช่วยอวี้หนานเฉิงอธิบาย

“วันนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับที่หอการค้าจินหลิง จะไม่ไปก็ไม่ได้”

ในขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้น ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก แพทย์เดินออกมาจจากห้องผ่าตัด

เมื่อเห็นดังนั้นแล้ว อวี้หนานเฉิงก็รีบลุกขึ้นและวิ่งเข้าไปถามในทันที "คุณหมอครับ จิ่งซีเป็นอย่างไรบ้าง？"

“กระดูกแขนขวาหัก ส่วนแขนซ้ายกระดูกเคลื่อนนิดหน่อย นอกนั้นได้รับอาการบาดเจ็บแค่ภายนอกเท่านั้น ส่วนสมองไม่ได้รับการกระแทก โดยพื้นฐานแล้วไม่มีอะไรร้ายแรง

โดยปกติร่างกายของเด็กจะฟื้นตัวได้ดีกว่าผู้ใหญ่อย่างเรา”

แม้ว่าคุณหมอจะพูดอย่างนั้น แต่ชายชราก็ยังรู้สึกทุกข์ทรมานใจเป็นอย่างมาก หลังจากที่เตียงของอวี้จิ่งซีถูกแพทย์และพยาบาลเข็นออกมาจากห้องผ่าตัดและส่งตัวเขาไปที่หอพักผู้ป่วยแล้ว ชายชราที่ยืนอยู่ทางด้านข้างของเตียงก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง

“จิ่งซี เด็กคนนี้โชคร้ายจริงๆ เป็นเด็กตัวแค่นี้จะต้องมาได้รับบาดเจ็บกระดูกหัก คงจะเจ็บปวดมากสินะ”

เมื่อเห็นว่าจิ่งซีนอนหลับอย่างสงบ จิตใจของอวี้หนานเฉิงจึงสงบลง เขาขมวดคิ้วและถามพ่อบ้านที่ดูแลอวี้ย่วนวิลล่าว่า

“วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ？ทำไมจิ่งซีถึงได้ตกบันได”

โดยปกติแล้ว ในเวลานี้จิ่งซีควรนอนหลับพักผ่อนอยู่ในห้อง

พ่อบ้านก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ตอนนั้น ผมกำลังตรวจสอบดูความเรียบร้อยประตูและหน้าต่างอยู่ แต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงคนรับใช้ตะโกนว่าเกิดเรื่องกับคุณชายน้อยแล้ว ผมจึงวิ่งเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น และพบว่าคุณชายน้อยกำลังนอนหมดสติอยู่ที่พื้น ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ผมไล่ถามทีละๆคน แต่ตอนนั้นไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ กับที่เกิดเหตุเลย คุณชายน้อยอาจจะลื่นล้มตกลงมาก็ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของอวี้หนานเฉิงก็ดูเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ