ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 36

เมื่อถึงโรงพยาบาล เซิ่งเสี่ยวซิงลากเซิ่งอันหรานไปแผนกผู้ป่วยในโรงพยาบาล

“ซิงซิงน้อย ช้าหน่อย แขนจะถูกเธอดึงหลุดแล้ว ”เซิ่งอันหรานเดินตามเธอออกจากลิฟต์เงียบๆ จนกระทั่งถึงห้องผู้ป่วย เมื่อเห็นอวี้จิ่งซีที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เธอถึงเชื่อจริงๆว่าซิงซิงน้อยไม่ได้พูดไร้สาระ

“เกิดอะไรขึ้นกับจิ่งซีกัน ?”

ในตอนนี้ไม่มีใครอยู่ภายในห้อง มีเพียงชายชราที่นั่งอยู่ข้างๆ

เมื่อเขาเห็นเซิ่งอันหราน สีหน้าเขาก็ดูดีใจมาก เขารีบลุกขึ้นและแกล้งถามว่า “เธอคือ ?”

เมื่อได้ยิน เซิ่งอันหรานรีบดึงสติแล้วแนะนำตัวเองกลับไปว่า “ฉันชื่อเซิ่งอันหราน เป็นผู้จัดการของโรงแรมเซิ่งถัง ลูกสาวฉันเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกันกับจิ่งซี คุณคือ ?”

ความชัดเจน การพูดและให้เกียรติ คือทัศนคติที่ควรมีต่อผู้สูงอายุ

นอกจากนี้รูปร่างลักษณะ ยังมีความคล้ายคลึงกับจิ่งซี ชายชราดูชอบมากขึ้นเรื่อยๆ หางตาของเขาเหลือบมองไปที่เซิ่งเสี่ยวซิงจากนั้นแอบทำหน้าดีใจ แล้วพูดว่า

“ฉันคือคุณปู่ของจิ่งซี”

“คุณคือท่านประธานใหญ่อวี้”เซิ่งอันหรานยืนตรง “ขออภัยด้วยนะคะ ฉันเสียมารยาทแล้ว”

“ไม่เป็นไร”

ชายชราเรียกเธอให้นั่งลง “นั่งลงเถอะ ฉันได้ยินจิ่งซีพูดถึงเธอ เขาชอบเธอมาก ก่อนหน้านี้เธอเคยช่วยชีวิตจิ่งซีไว้ครั้งหนึ่ง ฉันประทับใจมาก”

เมื่อเห็นว่าชายชราไม่ได้ใจร้ายเหมือนกับข่าวลือ เซิ่งอันหรานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ แล้วถามด้วยความเป็นห่วงว่า “จิ่งซีได้รับบาดเจ็บแบบนี้ได้ยังไงคะ ?”

“เรื่องเป็นยังไงฉันก็ไม่ค่อยรู้หรอก เขาได้รับบาดเจ็บตอนอยู่กับหนานเฉิง เห็นบอกว่ากลิ้งตกลงมาจากชั้นสอง หลังจากผ่าตัดเสร็จ หมอบอกว่าแขนขวาหัก มือซ้ายของเขาเคล็ด และยังมีบาดแผลตามร่างกาย โถ่เอ๊ย เด็กคนนี้ตั้งแต่เล็กไม่มีแม่คอยดูแลอยู่ข้างๆ และยังอ่อนแออีก”

หลังจากได้ยิน เซิ่งอันหรานก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที

แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับอวี้จิ่งซีมากนัก แต่เขาก็อายุพอๆกับซิงซิงน้อย ในตอนนั้นตัวเองก็มี

ลูกชายที่หายไปซึ่งอายุก็เท่าๆกันกับเขา เมื่อเห็นเขาเธอก็มักจะคิดถึงเด็กคนนั้น ไม่รู้ว่าจะมีแม่อยู่ข้างกายหรือเปล่า ถ้าหากว่าไม่มี ก็คงจะเหมือนกับจิ่งซี

“โชคดีที่เด็กๆฟื้นตัวได้เร็ว ถ้ากระดูกหักก็ให้ดื่มซุปปลาช่อนเพื่อเสริมแคลเซียม”

ชายชราแสดงสีหน้าลำบากใจ “จริงเหรอ ? แต่ด้วยเหตุนี้หนานเฉิงโกรธจนไล่คนรับใช้ทั้งหมดออก ฉันก็ไม่สบายใจ ตอนนี้คนรับใช้เหล่านั้นทำอะไรก็ไม่รอบคอบ”

“ไม่เป็นไรค่ะ วันหยุดฉันพักผ่อน เดี๋ยวทำมาส่งให้ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีมากเลย ถ้างั้นก็รบกวนคุณเซิ่งแล้ว”

“ท่านอย่าเกรงใจฉันเลยค่ะ”เซิ่งอันหรานมองใบหน้าเล็กซีดที่นอนอยู่บนเตียง “ฉันก็รู้สึกถูกชะตากับจิ่งซี ทำซุปนิดหน่อยไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”

ในขณะที่กำลังพูด ประตูก็ถูกคนผลักเข้ามา อวี๋หนานเฉิงและเกาหย่าเหวินก็เดินตามกันเข้ามา

เมื่ออวี้หนานเฉิงเห็นเซิ่งอันหราน ท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ?”

“ฉันได้ข่าวว่าจิ่งซีเกิดเรื่องแล้ว เลยมาเยี่ยม”

“เธอได้ข่าว ?”อวี้หนานเฉิงเดิมทีก็อารมณ์ไม่ดีเพราะเรื่องของจิ่งซี แต่ทันทีที่ได้ยินสายตาของเขาก็มืดมนลง และถามตรงตรงว่า “ตีสองเธอได้ข่าวจากไหนว่าจิ่งซีเกิดเรื่อง ? การผ่าตัดเพิ่งเสร็จไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง คุณก็รีบมาโรงพยาบาลด้วยความเป็นห่วง ?”