ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 313

กลางดึก บ้านเก่าตระกูลอวี้——

ผู้อาวุโสพึ่งจะกินข้าวเสร็จ ด้านนอกแจ้งว่าผู้ช่วยโจวมาแล้ว

ในห้องรับแขกเต็มไปด้วยกลิ่นชา สายตาของผู้อาวุโสตกอยู่บนตัวของโจวฟัง พูดตรงไปตรงมา“ก่อนหน้านี้นายไม่ได้อยู่บริษัท กำลังทำเรื่องอะไรให้อวี้หนานเฉิง?”

โจวฟังชะงักไปเล็กน้อย“ท่านรู้หมดแล้ว?”

ในเมื่อผู้อาวุโสถามแบบนี้ งั้นแสดงว่าตัวเองตรวจสอบชัดเจนมากแล้ว เพียงแค่เรียกเขาหาหลักฐานพิสูจน์ หลายปีขนาดนี้ เรียกหาเขาก็เป็นแบบนี้

“พูดเถอะ เด็กผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อชูป๋ายคือใคร”

ผู้อาวุโสดื่มชา ค่อยๆขมวดคิ้ว ท่าทางดูมีอำนาจ

โจวฟังกลืนน้ำลาย ลำคอรู้สึกแห้ง ก็ดื่มชาให้ชุ่มคอเล็กน้อย

“หกปีก่อนประธานอวี้ให้พ่อบ้านเหล่าหลู่หาผู้หญิงมาตั้งครรภ์แทน เดิมทีเตรียมการให้ผู้หญิงคนนั้นคลอดลูกเสร็จแล้วก็ส่งไปต่างประเทศ แต่เกิดเหตุผิดพลาด คืนนั้นผู้หญิงที่จัดเตรียมไว้หายตัวไป คนที่ถูกส่งไปที่โรงแรมกลายเป็นชูป๋าย เดิมทีเรื่องนี้ก็เหมือนไม่ได้เกิดขึ้น แต่ว่าเหล่าหลู่ส่งคนไปเฝ้าติดตาม พบว่าเธอตั้งท้องแล้ว ดังนั้นผิดก็คือผิด ให้เธอคลอดลูกออกมา”

พูดอธิบายเรื่องสั้นๆแต่รวบรัดเรื่องราวในปีนั้น ผู้อาวุโสก็สีหน้าซับซ้อน จนกระทั่งโมโห

“ไร้สาระ ไร้สาระจริงๆ”

สำหรับผู้อาวุโส อวี้หนานเฉิงตอนนั้นเพื่อจัดการเขาก็ทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ กลับคิดไม่ถึงว่ายังเกิดเหตุการณ์ผิดพลาด

“เธอเป็นหญิงสาวขาวสะอาด เขาก็คือก่อกรรมโดยตรง”

โจวฟังช่วยอวี้หนานเฉิงพูดอย่างระมัดระวัง

“พ่อบ้านเหล่าหลู่ในปีนั้นน่าจะเคยชดใช้ค่าเสียหายให้ชูป๋ายแล้ว”

“ชดใช้ค่าเสียหาย?”สีหน้าผู้อาวุโสยิ่งแย่ลง“เขาคิดว่ามีเงินแล้วก็สามารถทำตามอำเภอใจ”

บรรยากาศภายในห้องค่อยๆแข็งตัว

โจวฟังพยายามก้มหน้าดื่มชา ใกล้จะดื่มจนอิ่มแล้ว

พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้างก็ทนดูไม่ไหว พูดเสียงเบา“คุณผู้ชาย ผู้ช่วยโจวยังพูดไม่จบ ท่านอย่าเพิ่งโกรธ ฟังก่อนว่าหญิงสาวคนนี้ตอนนี้ทำไมถึงกลับมาอีก”

ได้ฟัง ผู้อาวุโสก็พยักหน้า

โจวฟังค่อยๆผ่อนคลายลง“คือแบบนี้ ประธานอวี้สังเกตถึงปัญหาของเรื่องในปีนั้น ดังนั้นจึงให้ผมไปตรวจสอบ หลังจากที่ค้นหาหลักฐานหลายฝ่าย หาผู้หญิงที่ชื่อชูป๋ายคนนี้เจอแล้ว ตอนนี้แต่งงานแล้ว แต่ว่าไม่มีลูก สามีของเธอก็เป็นมะเร็งในกระเพาะอาหาร แน่ใจว่าเป็นขั้นสุดท้ายแล้ว เหลือชีวิตรอดอยู่แค่ครึ่งปี”

ได้ยินคำพูดนี้ ผู้อาวุโสก็รู้สึกทอดถอนใจ

“ในเมื่อรู้แล้ว ก็ควรจะช่วย”

โจวฟังส่ายหน้า “ก่อนหน้านี้ประธานอวี้ให้ผมโอนเงินเข้าไป แต่ชูป๋ายพูดว่าไม่รับอะไรทั้งนั้น พูดว่าไม่มีวิธีช่วยชีวิตแล้ว ดังนั้นต้องการเงินก็ไม่มีความหมายอะไร ครึ่งปีที่แล้วหลังจากที่เธอจัดการเรื่องงานศพสามี เธอก็จะไปเรียนพิเศษที่ประเทศอังกฤษ หลังจากที่แต่งงานกับสามีเธอก็ไม่มีลูก ดังนั้นความปรารถนาเพียงอย่างเดียวของเธอก่อนไปคือสามารถพบคุณชายน้อย”

ผู้อาวุโสพูดเสียงหนักแน่น

“เป็นเรื่องสมควร”

“คุณผู้ชาย เรื่องนี้ยังต้องปรึกษากันก่อนเถอะ”

พ่อบ้านโจวพูดเตือน“ถ้าหากให้คุณชายเจอแม่แท้ๆแล้ว คุณเซิ่งจะทำยังไง?”

ได้ฟัง ผู้อาวุโสก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้น

เรื่องนี้จัดการยากจริงๆ

——

หลังจากที่เคยพบกับชูป๋าย เวลาหลายวันติดต่อกัน เซิ่งอันหรานก็คุยธุรกิจ เข้าร่วมงานเลี้ยงต่างๆ ตอนค่ำก็นอนที่โรงแรม

ความจริงธุรกิจของชิงเหมิงไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น แต่เธอไม่อยากจะพบอวี้หนานเฉิง

งานวันเกิดของผู้อาวุโสก่อนวันคริสต์มาส จดหมายเชิญส่งมาถึงบริษัทแล้ว นี้ก็ถือว่าตระกูลอวี้ให้เกียรติชิงเหมิง สะดวกสำหรับการติดต่อทางธุรกิจในภายหลัง

“ประธานเซิ่ง คุณกับประธานอวี้โกรธกันพอประมาณแล้ว งานวันเกิดของประธานก็เก่าอวี้ก็ไปเถอะ”

น่าน่านำจดหมายเชิญส่งเข้ามา มองสังเกตสีหน้าของเซิ่งอันหรานอย่างระมัดระวัง

แสงพระอาทิตย์นอกหน้าต่างส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา เซิ่งอันหรานมองดูบัตรเชิญสีแดง ตัวอักษรชื่อสีทองทำให้ตาพร่า

สองวันนี้แทนที่พูดว่าโกรธกับอวี้หนานเฉิง ก็พูดว่าโกรธกับตัวเอง แต่ว่าก็ยังหลบซ่อน ไม่มีวิธีอื่น

“ช่วงบ่ายเขามาอีกแล้ว?”

“อืม”

น่าน่ารีบรับสายโทรศัพท์ “ยังเหมือนกับสองวันก่อนหน้านี้ ประธานอวี้นำอาหารว่างมาให้พวกเรา ส่วนของคุณ คุณพูดว่าไม่เอา ก็ไม่ได้ส่งมาให้”

“อืม”เซิ่งอันหรานโบกมือ“รู้แล้ว”

สองวันนี้เธอไม่กลับบ้าน อวี้หนานเฉิงก็มาที่ชิงเหมิงทุกวัน ทุกครั้งที่มาก็จะพาผู้ช่วยส่งของกินและเครื่องดื่มกองโต หลายวันนี้ เซิ่งอันหรานรู้สึกใจสู้แต่กำลังไม่สู้ คนที่อยู่ข้างกายก็หักหลัง สถานการณ์แบบนี้เหมือนตัวเองเจตนาก่อกวน

งานวันเกิดคือต้องไป ยืมโอกาสนี้ ถือโอกาสนำเรื่องราวคุยกับอวี้หนานเฉิงให้ชัดเจนก็ได้แล้ว

มาถึงตอนนี้แล้ว ไม่มีทางให้ตัวปลอมคนนั้นมาพาจิ่งซีไป

วันต่อมาตอนค่ำ ชั้นบนสุดของโรงแรมหรูที่สุดในเมืองจินหลิงในถูกตระกูลอวี้เหมาแล้ว

ผู้อาวุโสค่อนข้างอนุรักษนิยม โต๊ะอาหารที่เตรียมไว้เลี้ยงแขกครั้งนี้เป็นแบบจีน ในงานเต็มไปด้วยโต๊ะกลมใหญ่ ผู้อาวุโสสวมเสื้อแจ็กเกตแบบจีนสีดำทอง ดูมีกำลังวังชา

เซิ่งอันหรานเพิ่งจะถึงงาน ก็ถูกพ่อบ้านโจวเรียกไปที่โต๊ะเจ้าภาพแล้ว นั่งใกล้อวี้หนานเฉิง

ตามเหตุผลเธอยังไม่ได้แต่งงาน ยังไงก็ไม่ควรจะนั่งโต๊ะเจ้าภาพ แต่ว่าในเมื่อจัดเตรียมแบบนี้แล้ว งั้นก็ไม่ต้องสงสัยตำแหน่งของเธอในตระกูลอวี้ แขกโต๊ะอื่นที่เห็นภาพเหตุการณ์ในใจก็รู้ดี หลังจากนี้ต้องพึ่งพาหลานสะใภ้ในอนาคตของตระกูลอวี้ท่านนี้แล้ว

“อันหรานมาแล้ว”

สีหน้าเข้มงวดของผู้อาวุโสก็อบอุ่นขึ้นมา

เซิ่งอันหรานพยักหน้า สายตามองผ่านบนตัวของอวี้หนานเฉิงตกอยู่บนตัวผู้อาวุโส“จิ่งซีกับซิงซิงน้อยล่ะ?ทำไมยังไม่เห็น?”

ผู้อาวุโสยังไม่ได้พูด เสียงของอวี้หนานเฉิงที่อยู่ข้างกายก็ดังเข้ามา

“พี่เลี้ยงพาไปห้องน้ำแล้ว”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วขึ้น ไม่พูดจา เพียงแค่มองไปทางห้องน้ำ

เดิมทีเพื่อหลีกเลี่ยงสบตากับอวี้หนานเฉิงด้วยความอึดอัด กลับคิดไม่ถึงว่ามองเห็นแขกไม่ได้รับเชิญ

มุมทิศตะวันออกเฉียงใต้ของห้องจัดเลี้ยง อยู่ในมุมที่ห่างไกลที่สุดของห้องโถงทั้งหมด คนส่วนใหญ่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นไม่ค่อยสนิทกับตระกูลอวี้ แต่ยังได้รับบัตรเชิญเข้ามา ยังมีพวกนักข่าว

อยู่ในโต๊ะคนเหล่านั้น เซิ่งอันหรานมองเห็นชูป๋าย

เดรสสีเบจดูอ่อนโยนและเงียบสงบ มองไปทางห้องน้ำเหมือนกับเธอ

เซิ่งอันหรานในใจอัดแน่น เหมือนกับมีมือหนึ่งชั่วพริบตาเดียวก็จับหัวใจของเธอคว้าไว้แน่น เธอหันหน้ากลับไป ถามอวี้หนานเฉิงทันที

“คุณให้เธอมา?”

อวี้หนานเฉิงสีหน้าชะงัก ถือโอกาสมองตามสายตาของเธอ ก็มองเห็นชูป๋าย

มีเสียงหัวเราะของเด็กดังออกมาจากทางห้องน้ำ เซิ่งเสี่ยวซิงกับอวี้จิ่งซีทั้งสองคนวิ่งตามกันออกมา มีพี่เลี้ยงสองคนตามมา

“หม่าม้า”

ชั่วพริบตาเดียวที่เด็กทั้งสองคนมองเห็นเซิ่งอันหราน ก็วิ่งเข้ามาหาเธอทันที เวลาที่วิ่งผ่านชูป๋าย ของในมือของจิ่งซีก็หล่นลง

ชูป๋ายก้มลงไป หยิบขึ้นมาส่งให้จิ่งซี

เซิ่งอันหรานกำหมัดแน่น สีหน้ามืดครึ้มลง