ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 314

โชคดีที่จิ่งซีไม่หยุด หลังจากที่รับของก็รีบวิ่งเข้ามาหาเซิ่งอันหราน ซุกหน้าเข้าไปในอ้อมกอดของเซิ่งอันหราน สาเหตุเพราะคนมากเกินไป ก็เลยไม่เปิดปากพูด

เซิ่งอันหรานก้มตัวลูบศีรษะของเด็กทั้งสอง แต่สายตากลับอยู่ที่มุมไกล

เวลาที่กินข้าว ผู้อาวุโสพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้ง“อันหราน หลังงานเลี้ยงจบ เธออยู่ก่อน ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ เกี่ยวกับจิ่งซี”

ได้ยินคำพูดนี้ เซิ่งอันหรานก็มองอวี้หนานเฉิง สีหน้าปกติ แต่ใต้โต๊ะ กลับหยิกฝ่ามือจนเจ็บ

ดูเหมือนว่า ผู้อาวุโสก็รู้แล้ว ดังนั้นชูป๋ายปรากฏตัวออกมาที่นี่ก็คือมีเหตุผล

หลังจากที่เริ่มงานไม่นาน เซิ่งอันหรานเห็นชูป๋ายไปที่ห้องน้ำ ก็ลุกขึ้น

“เธอจะไปไหน?”

อวี้หนานเฉิงกำลังป้อนข้าวจิ่งซี ซักถามหนึ่งประโยค

เซิ่งอันหรานสีหน้าสงบนิ่ง“ไปห้องน้ำ จะรีบกลับมา”

เกี่ยวกับความจริง อวี้หนานเฉิงกับผู้อาวุโสไม่รู้ แต่เธอกับชูป๋ายรู้ว่าเกิดอะไร เธอต้องการที่จะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการจะทำอะไร

ห้องน้ำไกลจากงานเลี้ยงเล็กน้อย เดินผ่านหลายระเบียงจึงจะถึง เวลาที่เซิ่งอันหรานมาถึง ชูป๋ายกำลังล้างมือ ภาพด้านหลังผอมมาก ใบหน้าบอบบางอยู่ในกระจก ซีดเซียวเล็กน้อย

“คุณเซิ่ง”ชูป๋ายมองเห็นเซิ่งอันหรานจากในกระจก ชะงักไปเล็กน้อยจึงมีรอยยิ้มออกมา“เมื่อกี้คนเยอะเกินไป ไม่ค่อยดีที่จะทักทายคุณ ขอโทษด้วย”

“ที่นี่ไม่มีคนอื่น ไม่ต้องเสแสร้งแล้ว”

เซิ่งอันหรานเดินเข้ามา สายตาเย็นชามองชูป๋าย“เธออยากจะทำอะไรกันแน่?”

ชูป๋ายขมวดคิ้วขึ้น“คุณเซิ่ง ฉันไม่เข้าใจความหมายของคุณ”

“เธอเป็นแม่แท้ๆของจิ่งซี?เป็นผู้หญิงคนนั้นที่ตั้งครรภ์แทนเมื่อหกปีก่อน?”เซิ่งอันหรานถามเธอตรงไปตรงมา สายตามีความจงใจ“เธอใช่จริงๆเหรอ?”

ชูป๋ายสายตาซีดเซียว ถูกเซิ่งอันหรานบังคับถามก็ถอยหลังไปสองก้าว“คุณเซิ่ง ฉันไม่มีความคิดจะผูกแค้นกับคุณ หลังจากนี้ฉันก็จะไปประเทศอังกฤษแล้ว เพียงแค่อยากจะพบลูกชายฉันเท่านั้นเอง ฉันไม่มีทางคุกคามตำแหน่งของคุณ”

“อย่าเสแสร้งอีกเลย”คิ้วและตาของเซิ่งอันหรานดูเหมือนจะเต็มไปด้วยชั้นน้ำแข็ง“เธอไม่ใช่แม่แท้ๆของจิ่งซี ใครใช้ให้เธอมา?จุดประสงค์ของเธอคืออะไร?”

ชูป๋ายมองเซิ่งอันหรานด้วยท่าทางตื่นตระหนก หัวเราะเยาะเย้ย“คุณเซิ่ง ฉันมีมารยาทกับคุณมากพอแล้ว ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังสงสัยอะไร ถ้าหากฉันไม่ใช่แม่ของจิ่งซี แล้วคุณคิดว่าใครเป็นล่ะ?คุณเหรอ?”

เซิ่งอันหรานสีหน้าเปลี่ยน รู้สึกปวดขมับขึ้นมา

ลางสังหรณ์บอกว่า ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ารู้เรื่องทุกอย่าง จนกระทั่งรู้ว่าเธอเป็นแม่ของจิ่งซี แต่จงใจเจาะโอกาส คิดว่าไม่มีใครรู้จุดประสงค์

“เธอต้องการจะทำอะไร?”เซิ่งอันหรานกดเสียงต่ำ แฝงไปด้วยการแจ้งเตือน“เพื่อจิ่งซี ฉันทำได้ทุกอย่าง”

“ไม่ทำอะไร”ชูป๋ายก้มหน้ามองเล็บของตัวเอง ยาทาเล็บชั้นบางๆ เล็บสีชมพูอ่อนเผยความอ่อนโยนของเธอ แต่เมื่อเปิดปากพูด ชั่วพริบตาเดียวก็ทำลายความอ่อนโยนภายนอก

“แม่แท้ๆจำลูกของตัวเองได้ ฉันคิดว่าไม่มีปัญหาอะไรเถอะ”

ไม่จะว่าพูดยังไง ชูป๋ายก็ไม่ยอมรับความจริงว่าตัวเองเป็นคนโกหก เธอพูดอย่างระวังรอบคอบ เซิ่งอันหรานไร้กำลังโต้แย้ง โกรธมาก โกรธจนมือของเธอสั่นเทา

อีกด้านหนึ่ง ในงานเลี้ยง ผู้อาวุโสเห็นเซิ่งอันหรานไปนานแล้วยังไม่กลับมา ก็สงสัย

“หนานเฉิง ไปดู เซิ่งอันหรานไปนานมากแล้วยังไม่กลับมา”

อวี้หนานเฉิงกวาดสายตาไปประตูใหญ่ห้องรับรอง หางตาเหลือบเห็นตำแหน่งของมุมตะวันออกเฉียงใต้ เดิมทีควรเป็นชูป๋ายนั่งอยู่ ตอนนี้กลับว่างเปล่า สายตาก็ตึงเครียดขึ้นมา