ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 340

เสี่ยวไห่ชี้เซิ่งเสี่ยวซิงที่นั่งบนสไลเดอร์ ร้องไห้สะอึกสะอื้น

"เธอผลักผม"

เซิ่งเสี่ยวซิงอึ้งไป รีบอธิบาย

"ฉันไม่ได้ทำ นายโกหก"

ซูชิงชิงเป็นหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลซู ตั้งแต่เด็กก็ถูกเอาใจจนโต คลอดลูกมาสองคนยิ่งถูกคนเอาใจ แทบอยากจะเลี้ยงไว้ในอุ้งมือ ได้ยินคำพูดลูกชาย หน้าเปลี่ยนสีทันที ลุกขึ้นเดินไปทางเซิ่งเสี่ยวซิง

สไลเดอร์นั้นสูงไม่ถึงเมตร ผู้ใหญ่แค่ยกมือก็อุ้มเด็กลงมาได้ง่ายๆ

ยังไม่ทันลงมือ ที่เข่าซูชิงชิงก็รัดแน่น ถูกผลักอย่างแรก ถอยหลังไปสองก้าว

อวี้จิ่งซีกางแขนปกป้องอยู่หน้าสไลเดอร์ ดวงตาเย็นชาคู่หนึ่งเหมือนแสงเย็นของพระจันทร์

"ไอ้เด็กใบ้ แกทำอะไร?"

ซูชิงชิงโมโหสุดขีด พลั้งปากไป เอาคำพูดที่อยู่ในใจพูดออกมา

เวลานี้ ทุกคนต่างรีบเดินเข้ามาแล้ว

เซิ่งอันหรานเดินมาหน้าสุด ได้ยินคำนี้สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที รีบเดินเข้าไป ดึงอวี้จิ่งซีไปด้านหลัง แล้วอุ้มเซิ่งเสี่ยวซิงลงจากสไลเดอร์ ถึงได้ทำหน้าเย็นชามองไปทางซูชิงชิง พูดว่า

"เมื่อกี้เธอเรียกจิ่งซีว่าไงนะ?"

ซูชิงชิงโกรธจนหน้าดำ "เธออย่าโทษฉันพูดคำพูดไม่น่าฟัง หากลูกสาวเธอถูกผลักลงมาจากสไลเดอร์ ก็ไม่เชื่อว่าเธอจะไม่โกรธ"

คนล้อมเยอะขนาดนี้ เซิ่งอันหรานมองเสี่ยวไห่แวบหนึ่ง

"หากลูกสาวฉันล้มลงมา ฉันจะไม่โทษคนอื่นก่อน แต่จะดูว่าลูกเจ็บไหม"

ตอนนี้น้าสะใภ้รองกำลังกอดและเช็ดน้ำตาให้เสี่ยวไห่ ได้ยินก็พูดอย่างร้อนใจ "ส่งโรงพยาบาล พวกคุณล้อมกันทำอะไร? หากเสี่ยวไห่เป็นอะไรไป ฉัน ฉันก็ไม่อยู่แล้ว"

ผู้หญิงปากร้ายคนหนึ่ง ขมวดคิ้วมองทางทุกคน

ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้เซิ่งอันหรานทำหน้าขรึม มื้อเย็นดีๆ มื้อหนึ่ง ถูกครอบครัวน้ารองรบกวนทำให้เดือดร้อน ถ้ารู้จะเป็นอย่างนี้ เธอควรฟังคำพูดน้าสะใภ้จริงๆ ไม่ต้องบอกพวกเขา

เริ่มแรกน้ารองก็ช่วงชิงทรัพย์สินกับน้าชาย ตอนคุณตายังอยู่ ทั้งครอบครัวก็โวยวายในโรงพยาบาล โวยวายจนทั้งตระกูลซูอับอาย ครอบครัวนี้ไร้เหตุผลยันข้างในกระดูก

"คุณหมอมาแล้ว"

ทุกคนโอบล้อมอยู่ อวี้หนานเฉิงเรียกบริกรไปเรียกคุณหมอของทางโรงแรมมานานแล้ว

ตอนคุณหมออุ้มเด็กไป เลือดที่จมูกก็หยุดแล้ว

"ไม่มีอะไร กระแทกโดนจมูก เลือดหยุดแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง"

ซูชิงชิงมองเซิ่งอันหรานแวบหนึ่ง พูดกลับตาลปัตร

"โชคดีที่เสี่ยวไห่ไม่เป็นอะไร อันหราน เธอควรดูแลลูกสาวเธอหน่อย วันหลังหากแต่งเข้าตระกูลอวี้ ก่อเรื่องอะไรมา คนอื่นจะหาว่าที่บ้านสอนมาไม่ดี"

หากเป็นเวลาปกติ เซิ่งอันหรานต้องพูดสมมุติฐานกับเธอเป็นข้อๆ แต่วันนี้เป็นโอกาสพิเศษ คุณท่านยังอยู่ในเหตุการณ์ เธอไม่อยากก่อเรื่องจนบรรยากาศแย่ เลยบีบกำปั้นแน่น ไม่ได้สนใจ

น้าสะใภ้ก็โกรธจนหน้าเขียว กลับถูกน้าชายดึงไว้

"อันหรานที่บ้านสอนมาดีไหม คนของตระกูลอวี้เรารู้อยู่ในใจ"

เสียงแก่ๆ หนึ่งดังมาจากด้านหลังทุกคน ตอนได้ยินเสียง แม้แต่เซิ่งอันหรานก็อึ้งไป

ตั้งแต่เด็กบาดเจ็บ คุณท่านตระกูลอวี้เงียบมาโดยตลอด ตอนนี้จู่ๆ เปิดปาก ทั้งตระกูลซูหันกลับไป เห็นสีหน้าเย็นชาของคุณท่าน ไม่ใช่ใบหน้าดีใจของคนแก่เมื่อกี้แล้ว

"ในอดีตที่ผ่านมาได้ยินแต่ครอบครัวฝ่ายหญิงปกป้องคนของตัวเอง วันนี้เห็นครอบครัวฝ่ายหญิงทำคนของตัวเองขายหน้า ฉันใช้ชีวิตมาค่อนชีวิต เป็นครั้งแรกที่เห็นคนที่บ้านไม่สั่งสอน ยังไม่ใช่แค่คนเดียว"