ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 341

เซิ่งอันหรานนอกจากคุณตาก็ไม่ได้รับการดูเป็นห่วงจากครอบครัวตั้งแต่เด็ก เวลาที่ยังเป็นเด็กน้าสะใภ้ก็ไม่ชอบเธอ ดังนั้นสิ่งเดียวที่เธอรู้สึกเกี่ยวกับความรักในครอบครัวก็มาจากคุณตาของเธอ

ผู้อาวุโสอวี้เป็นคนเย็นชาน่าเกรงขาม แตกต่างจากคุณปู่ของเซิ่งอันหรานที่รักและเมตตา แต่จริงๆท่านผู้เฒ่าที่รักคนรุ่นหลัง

ถึงแม้ว่ากินข้าวหนึ่งมื้อแล้วจากกันอย่างไม่เป็นมิตร แต่ไม่ว่ายังไงผู้อาวุโสอวี้ไม่ได้มีปมในใจมากมาย เวลาที่ไปยังพาเด็กสองคนกลับไปด้วย สั่งให้เซิ่งอันหรานไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ

เธอก็ไม่อยากจะเก็บมาใส่ใจ แต่เกรงว่าน้าสะใภ้นิสัยดื้อรั้นนั้นจะเก็บมาใส่ใจแล้ว

กลางดึก กลิ่นหอมสบู่อาบน้ำอบอวลไปทั่วในห้องนอน

อวี้หนานเฉิงเพิ่งจะอาบน้ำขึ้นเตียง ถือโอกาสหยิบนิตยสารเศรษฐกิจการคลังที่อยู่ข้างเตียงขึ้นมาอ่าน

ด้านข้างมีเสียงถอนหายใจดังเข้ามา

อวี้หนานเฉิงยิ้ม ยังคงมองดูนิตยสาร ถือโอกาสพูดตามอำเภอใจ

“คงจะไม่ใช่ไฟสุมขอนเรื่องอาหารมื้อค่ำเถอะ ความจริงเธอกับครอบครัวน้ารองก็ไม่สนิทกัน หลังจากนี้ไปมาหาสู่กันก็ได้แล้ว”

“ฉันไปมาหาสู่กับพวกเขาฉันก็คือหมู”

เซิ่งอันหรานพลิกตัว เงยหน้ามองอวี้หนานเฉิง“ฉันเป็นห่วงน้าสะใภ้ คงจะโกรธมาก กลับไปไม่รู้ว่าจะคิดยังไง เธอมีความดันสูง”

“ไม่เป็นไร ความจริงถ้าเป็นห่วง พรุ่งนี้ก็กลับไปเยี่ยม”

“ต้องกลับไปแน่นอน”

เซิ่งอันหรานถอนหายใจ“มักจะมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี”

พูดคุยมาถึงตรงนี้ อวี้หนานเฉิงก็ไม่ดูนิตยสารอีก ถือโอกาสวางกลับไปไว้บนเตียง กอดเซิ่งอันหรานเข้าไปในผ้าห่มด้วยกัน

“อย่าคิดอีกเลย นอนเถอะ”

เซิ่งอันหรานนอนหลับที่ไหนกันล่ะ ความจริงเธอรู้น้าสะใภ้ไม่อยากให้เธอแต่งงานกับตระกูลอวี้ น้าสะใภ้ไม่รู้เรื่องระหว่างเธอกับจิ่งซี มักจะคิดว่าเป็นแม้เลี้ยงไม่ดี หาคนที่มีลูก ก็ไม่อาจจะทุ่มเทหมดใจให้เซิ่งเสี่ยวซิง

เรื่องนี้เธอคิดจะสารภาพกับน้าสะใภ้ก่อนแต่งงาน ยังไม่มีอะไรต้องคิด แต่ในตอนนี้สิ่งที่กดดันที่สุดในใจเธอ คือต้องสารภาพกับอวี้หนานเฉิงก่อน

“ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากจะพูดกับคุณ”

ลังเลนานมาก เธอเปิดปากพูด

อวี้หนานเฉิงกอดเธอจากด้านหลัง คางวางอยู่บนไหล่ของเธอ ได้ยินก็ตอบอย่างแผ่วเบา“อืม”

“เกี่ยวกับเรื่องราวของจิ่งซี…”

เอ่ยถึงจุดนี้ เซิ่งอันหรานคิดว่าแรงที่กอดตัวเองแน่นขึ้นมาก ตื่นเต้นขึ้นทันที จนพูดต่อไปไม่ได้

นานมาก เสียงของอวี้หนานเฉิงก็ดังมาจากด้านหลัง

“เรื่องก่อนหน้านี้เป็นฉันที่ทำไม่เหมาะสม เกี่ยวกับเรื่องราวของจิ่งซี เธอไม่ต้องคิดมากแล้ว ฉันไม่คิดจะหาคนนั้นอีก จิ่งซีมีแค่เธอที่เป็นแม่คนเดียว ก็พอแล้ว”

เธอแค่คิดว่าเซิ่งอันหรานสนใจเรื่องของชูป๋ายมากเกินไป เวลานั้นเกิดเรื่องมาไม่ขาดสาย เขาก็ไม่ทันได้อธิบายกับเธอ แน่ใจว่าติดหนี้ขอโทษเธอ ตอนนี้เอ่ยขึ้นมา เขาก็มีโอกาสพูดออกมาแล้ว

เซิ่งอันหรานกลับหลายความรู้สึกรวมกัน

อวี้หนานเฉิงพูดแบบนี้ เธอก็คิดว่าตัวเองก็ยิ่งพูดลำบาก

เธอพูดอย่างกลัดกลุ้ม

“ชูป๋ายคนนั้น หลังจากนั้นเป็นยังไง หลังจากที่ถูกเปิดโปงเธอพูดอะไรไหม?”

“หาเธอไม่เจอมาโดยตลอด”

คางของอวี้หนานเฉิงถูกับด้านหลังศีรษะของเธอ พูดอย่างชะล่าใจ“ส่งมอบให้โจวฟังจัดการแล้ว”

เซิ่งอันหรานในใจแน่นขึ้นมา“คุณคิดจะจัดการยังไงกับเธอ?”