ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 368

"ไม่มี"

อวี้หนานเฉิงปฏิเสธ

แต่เซิ่งอันหรานกลับรู้สึกได้ชัดเจนว่ามือของเธอกำลังถูกเขาบดขยี้

“คุณแน่ใจนะว่า จะเข้าไปจริงๆ？ หรือไม่ก็ช่างมันเถอะน่า ”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว” อวี้หนานเฉิงจับไหล่ของเธอ “ไปกันเถอะ”

เซิ่งอันหรานรู้สึกสงสัย แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธต่อการกระทำของเขาได้ เธอลังเลอยู่สักพัก ก่อนที่จะพยักหน้า

“งั้น ก็ได้ เข้าไปเถอะ”

บ้านผีสิงมีขนาดไม่ใหญ่มาก สิบนาทีต่อมา ทั้งสองคนก็ออกมาจากบ้านผีสิงด้วยใบหน้าซีดเซียว

อวี้หนานเฉิงยืนพยุงตัวกับถังขยะด้วยท่าทางราวกับจะอาเจียน

ส่วนเซิ่งอันหรานที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง ขยี้หูขยี้ตา เธอตกใจกับอวี้หนานเฉิงเป็นอย่างมาก

"คุณโอเคไหม?"

หลังจากสงบลง เซิ่งอันหรานก็เดินไปข้างหน้าและตบไหล่ของอวี้หนานเฉิงเบาๆ ทันทีที่เธอแตะลงบนไหล่ของเขา เขาก็ยืดตัวขึ้น สายตาของเขายังคงมีความตื่นตระหนกเมื่อมองไปที่เซิ่งอันหราน

“นี่” เซิ่งอันหรานอดขำไม่ได้จริงๆ เธอหัวเราะออกมาเสียงดัง “ทำไมคุณถึงได้ดูกลัวขนาดนั้นล่ะ?”

"ผมไม่ได้กลัว"

อวี้หนานเฉิงปกปิดสายตาสยดสยองนัยน์ดวงตาของเขา พร้อมกับกัดฟันและกล่าวขึ้นว่า "มันน่าขยะแขยงต่างหาก"

มันก็ดูสมเหตุสมผลอย่างที่เขาพูด ซอมบี้ดูน่าขยะแขยงจริงๆ การแต่งหน้าแบบสเปเชียลเอฟเฟกต์ก็ดูสมจริงสมจังมาก แต่ทว่าวิธีการคำรามกรีดร้องอวี้หนานเฉิงตอนที่อยู่ในบ้านผีสิงนั้น มันดูน่ากลัวจนขนาดซอมบี้ยังไม่กล้าแม้แต่จะเข้ามาใกล้ๆ

มันน่าขยะแขยงขนาดนั้นเชียวเหรอ เห็นๆอยู่ว่าเขากลัวจนเกือบจะบ้าไปแล้ว

เซิ่งอันหรานพยายามกลั้นหัวเราะ ไม่ให้อวี้หนานเฉิงเห็น

“โอเค มันน่าขยะแขยงมาก แล้วเราจะไปที่ไหนต่อดี”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อวี้หนานเฉิงก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “รถไฟเหาะ…”

ทันทีที่เสียงพูดของเขาหายไป ดวงตาของเซิ่งอันหรานก็เบิกกว้างขึ้น เธอยื่นมือออกไปแตะที่หน้าผากของเขา “วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับคุณหรือเปล่า ？ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยนั่งรถไฟเหาะกับอวี้หนานเฉิงมาก่อน ตอนนั้นที่เขาเดินลงมาจากรถไฟเหาะ เขาทั้งอาเจียนและยืนทรงตัวแทบจะไม่อยู่ ภาพฉากนั้นในชีวิตนี้เซิ่งอันหรานไม่อยากจะเห็นมันอีกแล้ว วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับอวี้หนานเฉิงนะ?

“คุณไม่ชอบเหรอ?”

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว

“ฉันจะชอบหรือไม่ชอบมันก็ไม่ได้สำคัญอะไร แต่คุณเล่นรถไฟเหาะไม่ได้ไม่ใช่เหรอ ? อย่าไปบังคับตัวเองเลย ยังมีเครื่องเล่นอื่นๆที่สนุกเยอะแยะไปหมด เราไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปทางโน้น คราวที่แล้วที่พวกเรามา เสี่ยวซิงซิงมายืนเข้าแถวนานมาก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เล่น วันนี้คนไม่เยอะเท่าไหร่ เราไปเล่นกันเถอะ !"

เซิ่งอันหรานพูดขึ้นพลางจับมือของอวี้หนานเฉิงและเดินออกไปอย่างมีความสุข

อวี้หนานเฉิงเดินตามเธอไป สายตาของเขาจับจ้องไปที่มือของเธอที่กำลังจับมือของตัวเองอยู่ สายตาที่เย็นชาค่อยๆดูอ่อนโยนขึ้น อีกทั้งรอยยิ้มที่มุมปากที่เขาไม่สามารถปกปิดไว้ได้

นอกจากเครื่องเล่นที่สูงและน่าตื่นเต้นแล้ว ในสวนสนุกยังมีเครื่องเล่นที่สนุกอีกมากมาย ในตอนท้าย ทั้งสองไปรับชมภาพยนตร์ 5 มิติ น้ำสาดลงมาใส่ใบหน้าของคนทั้งสอง ตอนที่เดินออกมา เซิ่งอันหรานถอนหายใจอย่างแรง

“ครั้งหน้าต้องเอาเสื้อกันฝนมาด้วยแล้วล่ะ”

เนื่องจากวันนี้เป็นวันทำงาน เครื่องเล่นในสวนสนุกไม่จำเป็นต้องใช้เวลาต่อแถวนานมาก และเครื่องเล่นที่ทั้งสองต้องการเล่นก็ได้เล่นทั้งหมดแล้ว ตอนที่พวกเขาออกมาจากสวนสนุก เพิ่งจะบ่ายสามโมงเอง ท้องฟ้าก็ยังสดใสอยู่

"กลับบ้านกันเถอะ "

เซิ่งอันหรานเหลือบมองดูเวลา "เวลานี้เหมาะที่จะกลับไปทานอาหารที่บ้าน"

อวี้หนานเฉิงหยุดเธอ "วันนี้ไม่ต้องกลับไปทานอาหารที่บ้านหรอก เราทานอาหารนอกบ้านกันเถอะ "

“ห๊า?” เซิ่งอันหรานมองเขาด้วยความสงสัย

เธอเดาว่าอาจเป็นเพราะช่วงนี้เขามัวแต่ยุ่งกับเรื่องการเข้าซื้อกิจการของเซิ่งซื่อกรุป ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยุ่งยาก ส่วนทางด้านอวี๋ซินเองก็กัดไม่ปล่อย ทำสารพัดวิธี ฉะนั้นช่วงนี้เขาคงจะเครียดอยู่แน่ๆ ดังนั้นจึงอยากออกมาผ่อนคลายข้างนอก

สองสามวันนี้เธอก็ไม่มีธุระที่ไหน การออกมาข้างนอกเป็นเพื่อนกับเขามันเป็นสิ่งที่เธอสมควรทำ