ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 369

เพราะรู้ความคิดของอวี้หนานเฉิง หลังจากที่กินข้าวเสร็จ เซิ่งอันหรานก็ให้เขาคืนตั๋วหนัง พาเขาออกไปเดินเล่นริมแม่น้ำ

ลมที่ริมแม่หนาวเย็นถึงกระดูก

อวี้หนานเฉิงจับมือของเธอยัดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมของตัวเอง“ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ว่าเธอชอบแบบนี้ ก็จะไม่เสียเวลา อยู่เป็นเพื่อนเธอที่บ้านดีกว่า”

“ไม่เป็นไร”เซิ่งอันหรานน้ำเสียงอบอุ่น“อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าคุณกำลังคิดถึงฉัน คิดหาวิธีที่จะทำดีกับฉัน เรื่องนี้น้าสะใภ้รู้แล้ว ก็ดีใจมาก”

อวี้หนานเฉิงจู่ๆก็เงียบไม่พูดจาไปสองวินาที

“เรื่องนี้อย่าบอกคนอื่นอีก”

เซิ่งอันหรานยิ้ม“พูดซื่อสัตย์หน่อย วันนี้นอกจากดูหนังยังมีอะไร?ฉันอยากรู้อยากเห็นมาก”

สายตาของอวี้หนานเฉิงตกอยู่บนท้ายรถที่อยู่ไม่ไกล

เซิ่งอันหรานมองตามสายตาเขา ก็วิ่งเข้าไป ท้ายรถค่อยๆเปิดออก ปรากฏกล่องของขวัญสีม่วงขนาดใหญ่ด้านใน

“มอบให้ฉัน?”เซิ่งอันหรานชี้ไปที่ตัวเอง หันหน้ากลับไปถามอวี้หนานเฉิง

เขาค่อยพยักหน้า สีหน้าค่อยๆเก้อเขิน

หลังจากแกะโบออกแล้ว เซิ่งอันหรานมองเห็นของที่อยู่ข้างใน คือตุ๊กตาหมีสีน้ำตาล“น่ารักจังเลย!”

เธอหยิบหมีน้อยออกจากในกล่อง เพิ่งจะบีบ จู่ๆหมีน้อยก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

เซิ่งอันหรานตกใจมาก มือสั่นเทา หมีน้อยถูกโยนลงบนพื้นอย่างไร้ความปรานี

ร่างอ้วนบิดไปมาอยู่บนพื้น เหมือนคนเป็นตะคิว“ฮ่าๆ”หัวเราะเสียงดัง

เซิ่งอันหรานชะงักไปเล็กน้อย อดกลั้นไม่ไหว พิงรถและระเบิดหัวเราะออกมา แทบจะน้ำตาไหลออกมา

“ขำขนาดนั้นเลยเหรอ?”

อวี้หนานเฉิงยิ่งกลัดกลุ้ม ก้มตัวหยิบหมีน้อยที่กำลังบ้าคลั่งขึ้นมา“วันนี้เวลาที่ออกมาจากสวนสนุก เธอจ้องมองหมีน้อยตัวนี้หลายครั้ง ฉันคิดว่าเธอชอบ”

เซิ่งอันหรานหน้าตึง หัวเราะจนปวด

“ถ้าฉันรู้ว่ามันยังมีเสียงประหลาดแบบนี้ อาจจะมองนานกว่านี้”

อวี้หนานเฉิงสีหน้าเก้อเขิน เขาโยนหมีน้อยกลับเข้าไปในกล่อง สีหน้าโกรธ“โบนัสปีนี้โจวฟังไม่ต้องคิดจะอยากได้แล้ว นี้คือของอะไรจริงๆเลย!”

เห็นท่าทางเขาอายจนกลายเป็นโกรธ เซิ่งอันหรานในใจก็รู้สึกอบอุ่น มือสองข้างจับแขนของเขา นำศีรษะซุกเข้าไปในอ้อมกอดของเขา เงยหน้าขึ้นกะพริบตา

“ความจริงฉันชอบมาก ชอบความรู้สึกที่คุณอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับฉันทั้งวัน”

ปกติเซิ่งอันหรานดูเหมือนผู้หญิงที่แข็งแกร่งในการทำงาน หาได้ยากที่เธอจะแสดงว่ายอมแพ้ และในความทรงจำของอวี้หนานเฉิง น้อยมากที่เธอจะเป็นฝ่ายรุก ฉับพลันหัวใจก็เต้นรัวขึ้นมา

พลิกฝ่ามือนำเธอกอดไว้แน่น ก้มลงจูบหน้าผากของเธอ

“ถ้ารู้ก่อนว่าเธอชอบแบบนี้ คงไม่ต้องทำอย่างอื่น”

“ยังสามารถทำอะไร?”เซิ่งอันหรานมุ่ยปาก“คนอย่างคุณฉันกลับจะดูออก ไม่มีความโรแมนติก ความโรแมนติกทั้งหมดใช้กับวันที่ขอแต่งงานแล้วเถอะ”

และการขอแต่งงานในวันนั้นทั้งหมดล้วนมีคุณค่าและซื่อสัตย์ แหวนแต่งงานสิบวง เขายังคิดออกมาได้

อวี้หนานเฉิงก้มหน้าลงมา พูดเสียงเบาข้างหูเธอ

“ทำเรื่องที่พวกเราชอบ”

พูดอย่างคลุมเครือ เซิ่งอันหรานชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นใบหูก็แดงแล้ว ทุบหน้าอกเขาอย่างโกรธเคือง“คุณไปรอที่บ้านผีสิงเถอะ！”

ริมฝีปากของอวี้หนานเฉิงกระตุกเล็กน้อย ยิ้มอย่างอ่อนโยน

ฝั่งตรงข้ามคือแสงไฟสีสันสวยงามของเมืองจินหลิง ท้องฟ้ามีหมอก มองไม่เห็นพระจันทร์ ความเจริญรุ่งเรืองของโลกชำระล้างความอ้างว้างอันไร้ขอบเขตแห่งยามราตรี

อวี้หนานเฉิงโอบกอดผู้หญิงที่ตัวเองรัก อดไม่ได้ที่จะจูบ

ฤดูหนาวที่เยือกเย็น ริมแม่น้ำไม่มีคน พวกเขาสนิทชิดเชื้อกันเป็นอย่างยิ่ง หอบหายใจหนักขึ้น