ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 377

อวี้หนานเฉิงออกจากคลับเฮ้าส์ เซิ่งอันหรานโทรศัพท์ไปหาถานซูจิ้ง

ในสายโทรศัพท์เหมือนจะไม่มีคนรับสาย

กู้เจ๋อสั่งให้คนขับรถเร่งความเร็ว ในขณะที่พูดปลอบโยนเธอ

“อันหรานไม่ต้องรีบ พวกเราไปดูที่บ้านซูจิ้ง ซูจิ้งไม่ถึงกับไม่สามารถดูแลเด็กไม่ได้เถอะ”

“อวี้หนานเฉิงไม่เคยพูดเชื่อถือไม่ได้”

เซิ่งอันหรานลุกลี้ลุกลนจริงๆ

หลังจากครึ่งชั่วโมงก็ถึงคอนโดของถานซูจิ้ง เคาะประตู ถานซูจิ้งจึงจะมาเปิด ท่าทางนอนหลับอย่างสะลึมสะลือ

“พวกเธอมาได้ยังไง?”ถานซูจิ้งเห็นเซิ่งอันหรานก็ชะงักไป“อันหรานเธอออกมาได้ยังไง เธอไม่กลัวจะพบกับน้าสะใภ้เหรอ?”

เซิ่งอันหรานไม่ได้ตอบคำถาม พูดถามอย่างเร่งรีบ

“ซิงซิงน้อยล่ะ?”

ถานซูจิ้งหาวออกมา“นอนอยู่ในห้องของเธอ ตอนเที่ยงฉันไม่ใช่พูดกับเธอแล้วเหรอ?”

ได้ยิน เซิ่งอันหรานจึงรีบวิ่งเข้าไป เปิดประตูก็เห็นผ้าห่มนูนขึ้นมา จึงผ่อนคลายลง

“นี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ถานซูจิ้งยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ค่อยๆเดินเข้าไป มองกู้เจ๋อและมองเซิ่งอันหราน “ไม่ใช่พูดว่าตอนบ่ายเธอจะไปเจรจากับอวี้หนานเฉิงไหม?เจรจาเป็นยังไงบ้าง?”

เอ่ยถึงตรงนี้ เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว นำเรื่องตอนบ่ายพูดออกไป

ถานซูจิ้งสีหน้าเปลี่ยนทันที ตบโต๊ะเสียงดัง

“ฉันว่าเขาเป็นบ้าไปแล้วเถอะ?เขายังอยากจะได้สิทธิ์การเลี้ยงดูของซิงซิงน้อย? มีสิทธิ์อะไร เรื่องปีนั้นน่าจะเป็นเธอที่ต้องฟ้องร้องพวกเขาตระกูลอวี้ข่มขืนและคุกคาม หน้าไม่อายจริงๆ”

“ฉันไม่มีทางนำสิทธิ์เลี้ยงดูของซิงซิงน้อยให้เขา พรุ่งนี้ฉันจะพาซิงซิงน้อยกลับอเมริกา”

เซิ่งอันหรานกลัวว่าเวลายิ่งยาวนานอุปสรรคยิ่งเยอะ ถึงยังไงเมืองจินหลิงก็เป็นอาณาจักรของตระกูลอวี้ คนต่างถิ่นก็ปราบเจ้าถิ่นไม่ได้ และยิ่งกว่านั้นคือพวกเขา

“เด็กน้อยคนนี้เชื่อฟังเป็นอย่างดี วันนี้ตอนเที่ยงกินข้าวเสร็จตัวเองก็ไปนอนแล้ว ไม่ได้ก่อความวุ่นวายจะมาพบเธอ ดูท่าทางจะรู้จักคิด”

ถานซูจิ้งตบไหล่ของเธอ พูดปลอบโยน

เซิ่งอันหรานพยักหน้า แต่จู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมาได้ สายตาเปลี่ยนทันที“เธอพูดว่าซิงซิงน้อยกินข้าวเที่ยงเสร็จก็นอนหลับแล้ว?”

“ใช่”

ถานซูจิ้งถูกสายตาของเธอทำให้ตกใจ“ทำไม?”

เซิ่งอันหรานก้าวเดินกลับไปที่ห้องนอนของซิงซิงน้อย ตรงเข้าไปดึงผ้าห่มบนเตียงออก

ถานซูจิ้งกับกู้เจ๋อตามเข้าไป มองเห็นเพียงหมอนอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ไม่เห็นเงาของคนนานแล้ว

ถานซูจิ้งสีหน้าซีดเผือด พูดด้วยความตกใจ“คนล่ะ?ฉันเห็นกับตาว่าเธอนอนหลับ!”

หน้าอกของเซิ่งอันหรานกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง จับหน้าอกแล้วโซเซ โชคดีที่กู้เจ๋อประคองเธอไว้ได้ทัน

“อันหราน เป็นอะไร?”

“ฉันไม่เป็นไร”เซิ่งอันหรานหาได้ยากที่จะพูดกัดฟันออกมา

“เด็กน้อยคนนี้เกรงว่าจะออกไปเอง”

เซิ่งเสี่ยวซิงฉลาดหลักแหลมตั้งแต่เด็ก เรื่องครั้งนี้ผู้ใหญ่ปิดบังเธอไม่ได้ แต่เธอต้องมีความคิดของตัวเองแน่นอน พบเซิ่งอันหรานไม่ได้เธอ

ต้องหาวิธีออกไปพบคน เพียงแค่เธอออกไป สถานที่ที่สามารถไปได้มองปราดเดียวก็รู้

แสงอาทิตย์สีทองของตอนเย็นส่องทั่วเมืองจินหลิง

เซิ่งอันหรานยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ตระกูลอวี้ ยืนไม่ขยับเหมือนกับรูปปั้น