ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 376

“อดีตสามีหรือว่าคนปัจจุบันของเธอ?”

อวี้หนานเฉิงถามด้วยน้ำเสียงบีบคั้น

เขาจำการแต่งงานของเซิ่งอันหรานกับเขาได้ดี เธอเป็น ‘นางนกต่อ’ตั้งต้นจนจบ ต้นทางคือกู้เจ๋อ เส้นทางล่าถอยก็ยังเป็นกู้เจ๋อเช่นเดิม ไม่เคยมีเขาอยู่แม้เสี้ยวหนึ่งในระหว่างทางนั้น

น้ำเสียงของกู้เจ๋อในสายโทรศัพท์แฝงไปด้วยความไม่สบอารมณ์ “ไม่ว่าฐานะอะไร ตราบใดที่เธอต้องการ ถามคำถามนี้ในเวลานี้เกรงว่าคงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ เราอยากเจรจากับคุณ คุณควรมีความชัดเจน”

คำว่า ‘เรา’ ติดอยู่ในใจของอวี้หนานเฉิง ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็หมองลง

“ได้ ผมก็อยากเห็นเหมือนกัน พวกคุณคิดว่าจะใช้เงื่อนไขอะไรมาเจรจากับผมในสิทธิ์การเลี้ยงดูลูกชายของผม”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ อวี้หนานเฉิงยืนนิ่งอยู่ด้านหลังโต๊ะเป็นเวลานาน

คนรับใช้เคาะประตูเรียกเขาไปรับประทานอาหาร ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาแดงฉานราวกับถูกวิญญาณร้ายเข้าสิงสู่ เขาตะโกนลั่น “ไปให้พ้น...”

คนรับใช้ตกใจกลัวจนแทบขยับตัวไม่ได้ ใช้เวลาชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆ ปิดประตูแล้วเดินจากไป

“เพล้ง!” เสียงของหล่นอึกทึกครึกโครม ทุกอย่างบนโต๊ะถูกกวาดลงบนพื้นห้อง เครื่องลายครามราคาแพงถูกทุบแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เพียงไม่กี่นาที ทุกอย่างภายในห้องหนังสือก็กระจัดกระจายเละเทะไปหมด

เมื่ออารมณ์สงบลงบ้างแล้ว ชายหนุ่มจึงนั่งลงบนโซฟา มือเรียวยาวสอดเข้าไปในกลุ่มเส้นผมอย่างน่าหงุดหงิดใจ

ผ่านไปเนิ่นนาน ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ความโกรธค่อยๆ บรรเทาลง กลายเป็นความเย้ยหยันที่ฉายออกมาจากแววตา

เรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดู ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่ต้องแย่งใคร!

เวลาสิบสี่นาฬิกาของวันถัดมา เซิ่งอันหรานและกู้เจ๋อมาถึงที่คลับส่วนตัวก่อนถึงเวลานัด แต่ยังต้องรอนานกว่าหนึ่งชั่วโมง เพราะอวี้หนานเฉิงมาถึงล่าช้า

หลังจากนั่งลง เขาเหลือบมองกู้เจ๋อ

“ในเมื่อต้องการเจรจากับผมเรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูจิ่งซี ผมไม่อยากให้คนนอกอยู่ด้วย”

กู้เจ๋อขมวดคิ้ว กำลังจะตอบโต้กลับ แต่ถูกเซิ่งอันหรานห้ามเอาไว้

“คุณออกไปรอฉันก่อน”

เมื่อเห็นเซิ่งอันหรานยืนกรานเช่นนั้น กู้เจ๋อจึงไม่พูดอะไรมาก “มีอะไรก็เรียกผม”

“อืม”

เซิ่งอันหรานตอบกลับไปอย่างเฉยเมย มองตามหลังกู้เจ๋อเดินออกไปจากห้องส่วนตัว

ภายในห้องน้ำชาขนาดใหญ่เหลือเพียงเซิ่งอันหรานและอวี้หนานเฉิงสองต่อสอง

หลังจากวันฉูซี ถือเป็นการพบกันครั้งแรกของทั้งคู่

เรื่องที่อวี้หนานเฉิงมาช้า เซิ่งอันหรานไม่ได้เอ่ยถึงสักคำ อวี้หนานเฉิงคงตั้งใจมาสาย หรือว่าอาจมีเรื่องอะไรมาถ่วงเวลา เธอไม่สนใจไล่ตามอีกต่อไป ขอเพียงแค่ได้เจรจาเรื่องของจิ่งซีเร็วๆ ก็เพียงพอ

ก่อนออกมาเธอตั้งใจแต่งหน้าเบาๆ ผิวหน้าในตอนนี้ถูกปกปิดด้วยแป้งบางๆ ดูงดงามสบายตา ไม่เห็นสีหน้าซีดเซียวและอ่อนแอของเธอ

รูปลักษณ์นี้ตรึงตราอยู่แววตาของอวี้หนานเฉิง แต่กลับยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดให้เขา

เขากวาดสายตามองเซิ่งอันหราน แล้วยิ้มเย้ย

“ไม่เจอกันหลายวัน ดูดีขึ้นมากขนาดนี้ คงรอวันนี้มานานแล้วสินะ?”

เซิ่งอันหรานวางถ้วยน้ำชาลง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น

“ฉันไม่ได้มาเพื่อทะเลาะกับคุณ ในเมื่อคุณคิดว่าฉันเข้าหาคุณเพื่อจุดประสงค์อื่นตั้งแต่แรก งั้นฉันก็ไม่มีอะไรต้องอธิบายไปมากกว่านี้ ฉันไม่ละอายใจในการตรวจสอบตัวเองอยู่แล้ว”

“ไม่ละอายใจในการตรวจสอบตัวเอง?” อวี้หนานเฉิงยิ้มเย้ย “ดูเหมือนว่าผู้หญิงอย่างคุณพูดอะไรออกมาก็ได้สินะ?”

เซิ่งอันหรานคิดไว้แล้วว่าการสนทนาครั้งนี้ต้องไม่ราบรื่น การยั่วยุของอวี้หนานเฉิงก็อยู่ในความคาดหวังของเธอเช่นกัน เมื่อได้ยินดังนั้นจึงเงียบไปชั่วครู่ และถือโอกาสพูดเข้าประเด็น