ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 385

กลางดึก ณ บ้านเก่าตระกูลอวี้

เสียงร้องของเด็กดังก้องจนหยุดไม่อยู่ คนรับใช้ในทั้งหลังก็เกือบจะมีอาการทางประสาทเสียแล้ว

“คุณชายน้อยยังไม่ยอมทานข้าวเลย”

พ่อบ้านเหล่าโจวรีบร้อนและกล่าวว่า “คุณท่านครับ คุณชายน้อยเอาแต่ร้องเรียกแม่ ไม่ยอมทานอะไรนอกจากซุปนิดหน่อย คนรับใช้ต้องอาศัยจังหวะที่เขาหลับพื่อป้อน ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเราจะทำยังไงกันดีครับ "

ชายชรากังวลมากจนคิ้วขมวดเป็นปมแน่น

“เมื่อก่อนฉันคิดว่าเขากับอันหรานแค่ถูกชะตากันจึงชื่นชอบเธอ ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ทางสายเลือดนี้จะแน่นแฟ้นมาก เขาสนิทกับอันหราน ไม่ยอมเชื่อฟังใคร เราจะทำอะไรได้ล่ะ?”

“หรือว่า...” พ่อบ้านพูดอย่างระมัดระวัง “เราจะโทรหาคุณเซิ่ง ในเมื่อเธอเป็นแม่แท้ๆของคุณชายน้อย ยังไงเธอก็ไม่ปล่อยไว้แบบนี้แน่นอนครับ”

“ไม่ได้” ชายชราปฏิเสธ “นายไม่รู้เหรอว่าศาลออกคำสั่งอะไรกับหนานเฉิง อันหรานตั้งใจจะแย่งชิงสิทธิ์การเลี้ยงดูจากเรา ฉันมีจิ่งซีเป็นหลานแค่คนเดียว ดูท่าทางของหนานเฉิงแล้ว ต่อไปคงไม่แต่งงานอีกแน่ เด็กคนนี้จะต้องอยู่ที่ตระกูลอวี้เท่านั้น”

“แต่คุณชายน้อยไม่ยอมทานอะไรเลยนะครับ”

“ฉันจะไปดูเอง”

ชายชราสูดหายใจเข้าลึก ๆ และหายใจออกช้า ๆ ร่างกายที่ชราภาพของเขาดูเหมือนจะว่ทรุดลงอีก เดิมทีหลังของเขาตั้งตรง แต่หลังตรุษจีนเขาก็ง่อนแง่นเล็กน้อย

จิ่งซีอาศัยอยู่ในฝั่งเดียวกันกับชายชรา แต่ชายชราอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ และจิ่งซีอาศัยอยู่ที่ปีกตะวันออก เขาร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนในช่วงสองวันที่ผ่านมาและทุกคนก็นอนไม่หลับเพราะเสียงนั้น

ในขณะที่ชายชราเพิ่งเดินไปที่ประตูปีกตะวันออก

จู่ๆเสียงชามกระเบื้องแตกก็ดังขึ้น โจ๊กปลาสาดกระเด็นเปื้อนรองเท้าหนังของชายชราทันที

“ระวังด้วยครับคุณท่าน”

เสียงอุทานของเหล่าโจวมาช้าไปหน่อย และตาของชายชราก็กลอกไปมาอย่างเบื่อหน่าย

คนรับใช้นั่งอยู่บนหัวเตียงด้วยสีหน้าซีดเผือด เมื่อเห็นว่าชายชรากำลังมา เธอก็ลุกขึ้นยืนอย่างเร่งรีบ “คุณท่าน คือดิฉัน...”

"ออกไปก่อน"

ชายชราถอนหายใจและโบกมือเป็นสัญญาณ

ภายในห้อง อวี้จิ่งซีร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง

เมื่อชายชราเดินเข้าเข้าไป ทุกอย่างก็เงียบลง เขาจับมืออวี้จิ่งซีและพูดปลอบโยนอย่างนุ่มนวล

“ทำไมจิ่งซีถึงร้องไห้ล่ะ? บอกปู่เฉิงหน่อยได้ไหม?”

อวี้จิ่งซีพูดพลางสะอึกสะอื้น "ผมอยากหาหม่ามี๊ ... ผมต้องการ ... หม่ามี๊"

แม้จะรู้เหตุผลมานานแล้ว แต่เมื่อได้ยินหลานชายพูดด้วยน้ำเสียงร้องไห้ หัวใจของชายชราก็เจ็บปวดมากขึ้น

“จิ่งซี อันหรานกับพ่อของหลานจะไม่แต่งงานกันแล้ว พ่อของหลานอาจจะหาแม่ใหม่คนที่หลานชอบให้ในอนาคต น่ะ แบบนี้ไม่ดีเหรอ?”

"ไม่เอา"

อวี้จิ่งซีตะโกนและร้องไห้หนักกว่าเก่า "ผมต้องการแค่หม่ามี๊...ผมต้องการแค่หม่ามี๊คนเดียว"

เมื่อเห็นว่าเขากำลังร้องไห้ ชายชราก็ได้แต่กอดปลอบเขาเท่านั้น

“โอเคๆๆ หลานต้องการแค่หม่ามี๊คนเดียว จิ่งซีหยุดร้องได้แล้ว พรุ่งนี้เช้าปู่เฉิงจะให้คนไปตามหม่ามี๊มาที่นี่ดีไหม?”

อวี้จิ่งซีพิงแขนของชายชรา และหยุดดิ้นรนเมื่อเขาได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขามองไปที่ชายชราด้วยดวงตาสีแดงก่ำด้วยความไม่มั่นใจ