ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 389
เซิ่งอันหรานคิดไม่ถึงว่า ทุกเรื่องที่ตัวเองทุ่มเททำลงไป พูดคุยกับเขาอย่างใจเย็น อวี้หนานเฉิงยังคงมีทัศนคติแบบนี้
“อวี้หนานเฉิง”เซิ่งอันหรานกำหมัดแน่น ขมวดคิ้วแน่นด้วยความโกรธ“คุณจะยอมวางอคติลงได้ไหม? เพราะว่าฉันไม่ได้บอกเรื่องจริงกับคุณคุณก็ยังมีอคติเรื่องเงินกับฉัน?หรือว่าฉันทำร้ายลูกของฉันเองเหรอ?ฉันไม่คิดว่าฉันขอร้องมากเกินไป”
อวี้หนานเฉิงสายตาเย็นชา“ใช่ ไม่เกินไป แม้แท้ๆขอร้องอยากจะพบลูกของตัวเองไม่มีอะไรเกินไป แต่เวลาที่เธอเซ็นสัญญา เหล่าหลู่น่าจะพูดกับเธอชัดเจนแล้ว ฉันต้องการคือแม่แท้ๆไม่สามารถปรากฏตัวที่เมืองจินหลิงได้ เธอก็แค่เป็นเครื่องมือคลอดลูก”
“ดังนั้นฉันพูดแล้วว่าฉันจะไป!”เสียงของเซิ่งอันหรานสูงขึ้นมาก“ฉันแค่อยากจะปรึกษากับคุณดีๆ”
“ไม่มีอะไรจะปรึกษากันดีๆ”
“ได้”
เซิ่งอันหรานเห็นว่าคุยกันไม่ได้แล้ว ก็ไม่อ่อนข้อให้อีก
“ก็ถือว่าฉันขอโทษคุณ เวลาที่รู้ความจริงก็ไม่ได้บอกคุณ สิทธิ์การเลี้ยงดูของจิ่งซีฉันจะไม่แย่งชิงคุณแล้ว หลังจากนี้เมื่อโตขึ้นรู้เรื่องราวพวกนี้ตัวเองก็จะเจ็บปวด ฉันจะถอนฟ้อง เห็นแก่หน้าของลูกสองคน”
พูดประโยคนี้จบ เซิ่งอันหรานก็หยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมา“ฉันกลับโรงพยาบาลก่อน”
อวี้หนานเฉิงก็ยืนขึ้นมา เห็นเธอจะไปแล้วจริงๆ ก็วิ่งตามไป
หน้าประตูร้านกาแฟ ลมเย็นพัดเข้ามา
อวี้หนานเฉิงพูดกับแผ่นหลังของเซิ่งอันหราน
“เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะรู้สึกว่าตัวเองกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมเป็นพิเศษ?”
“……”
“นอกจากเรื่องลูก เธอก็ไม่คิดเรื่องอื่นแล้ว แล้วฉันเป็นตัวอะไร?”
เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว หันหน้ากลับไปมองอวี้หนานเฉิง คาดไม่ถึงว่าพูดไม่ออก
สีหน้าของอวี้หนานเฉิงโกรธมาก
“เธอพูดว่าไม่อยากทำร้ายคนอื่น ใครก็คิดว่าฉันติดหนี้เธอ ทำร้ายชีวิตของเธอ แต่เธอพูดไปพูดมา เพื่อหาลูก เพื่อรักษาลูกสาวเธอทำได้ทุกอย่าง แล้วครึ่งปีระหว่างฉันถือว่าเป็นอะไร?คนคั่นเวลา?”
เขาพูดน้อยมาโดยตลอด เกิดเรื่องอะไรก็น้อยมากที่จะโต้แย้งให้ตัวเอง แต่วันนี้ถูกเซิ่งอันหรานทำให้โกรธจนไม่รู้จะทำยังไง ถ้ายังไม่พูดอีก เซิ่งอันหรานก็คงจะคิดจริงๆว่าเพราะว่าเรื่องของลูกเขาจึงกวนใจไม่หยุด เธอก็จะกลับไปอเมริกากับกู้เจ๋อแล้ว
เซิ่งอันหรานสีหน้ามึนงง
“ฉันไม่เคยมีความคิดแบบนี้!”
“เธอคิดแบบนี้ไหมพูดก็ไม่นับ คิดให้ดีว่าตัวเองจะทำยังไงเถอะ”
อวี้หนานเฉิงสีหน้าค่อยๆเย็นลง น้ำเสียงกลับประนีประนอมมากขึ้น
“รอให้เธอคิดชัดเจนแล้ว ค่อยกลับมาพูดคุยกับฉัน”
หลังจากที่พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไปแล้ว ท่ามกลางเสียงลมหนาว เห็นได้ชัดเจนว่าเงียบเหงา
เซิ่งอันหรานชะงักไปสักพัก ในใจกลับรู้สึกหลากหลายรสชาติ
ช่วงเวลาสิบเจ็ดปีนี้ในสมองของเธอมีแต่เรื่องของลูกสองคน อวี้หนานเฉิงพูดขนาดนี้ เธอจึงรู้สึกได้ว่าตัวเองทำเรื่องผิดอะไรร้ายแรงมาก
อวี้หนานเฉิงเป็นคนหยิ่งยโส บางทีสิ่งที่ยอมรับไม่ได้มากที่สุดสำหรับเขาก็คือคนที่เขาเห็นคุณค่าไม่จริงจังกับตนเอง
หลังจากที่คิดมาถึงตรงนี้ เซิ่งอันหรานสูดจมูก อารมณ์ซับซ้อน
พวกเขาสองคนมาถึงจุดนี้ได้ ทำไมถึงมีคนผิดแค่คนเดียว อวี้หนานเฉิงหยิ่งยโสและดื้อรั้น เธอก็ห่วงหน้าพะวงหลัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน