ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 39

“คุณทำให้เขากลัวแล้ว”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วเตือน

อวี้จิ่งซีหดเท้ากลับอย่างเห็นได้ชัด และเข้าไปพิงข้างเซิ่งอันหราน

เมื่ออวี้หนานเฉิงเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวเล็กของอวี้จิ่นซี ในตอนนี้เขามองด้วยสีหน้าขุ่นเคือง เสียใจเล็กน้อย เขาถอนหายใจเบาๆอยู่ในใจ แล้วถามออกไปว่า

“คุณกำลังโทษว่าผมไม่ดูแลคุณให้ดีเหรอ ?”

อวี้จิ่งซีเพิกเฉยต่อเขา แล้วหันศีรษะเข้าสู่อ้อมกอดของเซิ่งอันหราน มือซ้ายกำเสื้อผ้าของเซิ่งอันหรานไว้แน่น

เมื่อเห็นอวี้หนานเฉิงดูเหมือนจะสับสนเล็กน้อย เซิ่งอันหรานถอนหายใจเงียบๆ แล้วพูดปลอบเขา

“อาจเป็นเพราะเมื่อคืนตกใจกลัว ให้เวลาเขาสงบลงสักหน่อยเถอะ”

ถ้าหากคุณมีใจที่กว้างขวางกับลูกชายของตัวเอง ไม่แปลกที่เขาจะสนิทกับคนอื่นไม่สนิทกับคุณ นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติหรือไง ?

บรรยากาศอึมครึมเล็กน้อย เซิ่งเสี่ยวซิงกลอกตาและดึงแขนเสื้อของอวี้หนานเฉิง ทำตัวเหมือนเด็กทารก

“ลุงอวี้ หนูไม่เคยผ่านระดับนี้เลย คุณช่วยหนูหน่อยนะคะ”

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนความสนใจ หันศีรษะและพูดว่า

“ระดับไหน ?”

“ตรงนี้ตรงนี้ ราชาปีศาจผู้นี้ไร้เทียมทานมาก”

“.............”

บรรยากาศผ่อนคลายลง เซิ่งอันหรานลูบศีรษะของเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขน และกระซิบว่า “จิ่นซี หนูโทษคุณพ่อเรื่องที่คุณตกบันไดใช่ไหม ?”

เด็กเล็กในอ้อมแขนส่ายศีรษะ เขาเงยหน้ามองเซิ่งอันหราน ในแววตามีความคับข้องใจอย่างอธิบายไม่ถูก

“ถ้างั้นทำไมล่ะ ?”

เซิ่งอันหรานรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

มือของอวี้จิ่งซีที่ถูกพันไว้ก่อนหน้านี้ยังขยับไม่ได้ เขาพยายามทำท่าทาง แต่ก็ยังยกขึ้นไม่ได้ เบ้าตาของเขามีความกระวนกระวายและน้ำตาอยู่

“หนูอยากเขียนอะไรใช่ไหม ?”

เซิ่งอันหรานรีบถาม

อวี้จิ่งซีพยักหน้าซ้ำๆทันที

“ไม่ต้องรีบ” เซิ่งอันหรานหยิบกระดาษและปากกาออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้อวี้จิ่งซี เขาใช้มือซ้ายเขียน ตัวอักษรคดเคี้ยว แต่ก็ยังพอมองออกเป็นประโยคหนึ่งว่า

“ไม่ชอบที่ป่าป๊าจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น”

เมื่อเห็นประโยคนี้ เซิ่งอันหรานก็เหลือบมองอวี้หนานเฉิงที่กำลังเล่นเกมเป็นเพื่อนเซิ่งเสี่ยวซิงที่โซฟา แล้วขมวดคิ้ว

เป็นเรื่องปกติที่เด็กจะต่อต้านการแต่งงานอีกครั้งของพ่อแม่ตัวเอง อย่างอวี้หนานเฉิงที่เป็นคนใจกว้างแบบนี้ เขาคงไม่ได้คิดถึงความคิดของอวี้จิ่งซี และเด็กคนนี้ก็ไม่สามารถพูดได้อีก

เมื่อคิดก็รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย แต่เมื่อคิดว่าตัวเองเป็นคนนอก และไม่สามารถจะพูดอะไรมาก เธอจึงลดเสียงลงแล้วปลอบอวี้จิ่งซี “พ่อหนูรักหนูมากนะ ถึงแม้ว่าเขาจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น แต่ก็จะยังดีกับหนู”

อวี้จิ่งซีส่ายศีรษะช้าๆ ดูเศร้ามาก

“เป็นอะไร ?” เซิ่งอันหรานจับไหล่ของเขา “หนูไม่ชอบป้าเกาเหรอ ?”

อวี้จิ่งซีลังเลเล็กน้อย ราวกับว่าได้ตัดสินใจอะไรลงไปแล้ว เขาพยักหน้า จากนั้นก็เขียนประโยคหนึ่งลงบนกระดาษอย่างรวดเร็ว

“คุณเป็นหม่าม้าของผม”

เมื่อเห็นประโยคนี้ เซิ่งอันหรานก็ตกตะลึงเล็กน้อย

เธอไม่รู้จริงๆว่าจะอธิบายกับเด็กยังไงว่า การแต่งงานของผู้ใหญ่ไม่ใช่เป็นเรื่องง่าย ไม่ใช่จะบอกว่าเด็กชอบใครคุณก็สามารถครอบครองเขาได้

ดูเหมือนว่าอวี้หนานเฉิงจะช่วยเซิ่งเสี่ยวซิงเล่นเกมเสร็จแล้ว เขาลุกขึ้นมาถามว่า “จิ่นซีเขียนอะไร ?”

เซิ่งอันหรานรีบดึงกระดาษโน๊ตที่แตกออกและพับใส่กระเป๋าตัวเองอย่างรวดเร็ว สีหน้าดูมีพิรุธ

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่บอกฉันว่าตอนเย็นอยากกินอะไร ฉันจดไว้จะได้กลับไปทำให้เขา”

เมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของเธอ อวี้หนานเฉิงมองเธออย่างสงสัย และกำลังจะถามต่อ แต่เธอก็รีบลุกขึ้นพูด

“เอ่อ ฉันยังมีงานต้องกลับไปทำ ไปก่อนนะ ตอนเย็นอาจจะมาช้าหน่อย ถ้าหากพวกคุณหิว ก็หาอะไรกินรองท้องไปก่อนนะ”

หลังจากพูดจบ เธอก็รีบวิ่งออกมา

ประตูห้องปิดอย่างรวดเร็ว ภายในห้องผู้ป่วยเหลือเพียงอวี้หนานเฉิงและเด็กน้อยทั้งสองคน

เซิ่งเสี่ยวซิงย่อตัวลงบนโซฟาและยุ่งอยู่กับการเล่นเกม แม้แต่หม่าม้าจากไปก็ยังไม่สนใจ อวี้จิ่งซีมองไปที่ประตูอย่างกระตือรือร้น ราวกับว่ากำลังรอให้เซิ่งอันหรานกลับมาอีกครั้ง

เมื่อเห็นอวี้จิ่งซีทำแบบนี้ อวี้หนานเฉิงก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

เขาอดไม่ได้ที่จะไตร่ตรองสิ่งที่เซิ่งอันหรานพูดก่อนหน้านี้ ตัวเขาละทิ้งหน้าที่ขนาดไหน ทำไม่ดีขนาดไหน ถึงทำให้จิ่งซีไปพึ่งพาคุณป้าที่เพิ่งรู้จักได้ไม่นานขนาดนี้ แต่กลับป่าป๊าของตัวเองกลับรังเกียจมากขนาดนี้ ?

“จิ่งซี” เขาเรียกเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงที่อดทน

เมื่ออวี้จิ่งซีเห็นว่าเซิ่งอันหรานจะไม่กลับมา เขาก็หยิบสมุดที่เซิ่งอันหรานทิ้งไว้ให้มาวาดรูป โดยไม่สนใจอวี้หนานเฉิง

เมื่อเห็นแบบนี้ อวี้หนานเฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นหางตาก็เหลือบไปมองเซิ่งอันหรานที่มุมโซฟา และจำได้ว่าอวี้จิ่งซีเคยขอให้เขาเชิญเซิ่งอันหรานสองแม่ลูกนี้มาที่บ้าน ดังนั้นเขาจึงลองทำให้เด็กน้อยพอใจ

“จิ่งซี เอาแบบนี้ เมื่อหนูออกจากโรงพยาบาลแล้ว พวกเราจัดงานเลี้ยงเล็กๆขึ้นที่บ้าน แล้วเชิญป้าเซิ่งกับซิงซิงน้อยมาเที่ยวดีไหม ?”

แน่นอนว่า อวี้จิ่งซีรีบเงยหน้าขึ้นมา แววตาเต็มไปด้วยความสุข

“ถ้างั้น ยังจะไม่สนป่าป๊าอยู่อีกไหม ?” อวี้หนานเฉิงลูบศีรษะของเขา

อวี้หนานเฉิงเขียนอะไรบางอย่างลงกระดาษ แล้วส่งให้กับเขา

“ป่าป๊า คุณต้องพูดขอโทษผมด้วย”

อวี้หนานเฉิงตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ และคิดว่าตัวเองดื่มมากไป แม้กระทั่งอวี้จิ่งซีที่อยู่ไม่ไกลจากห้องของตัวเองตกบันไดเขายังไม่รู้เลย ช่างประหม่า และเป็นความผิดของเขาจริงๆ

“ตกลง ป่าป๊าจะขอโทษหนู ขอโทษนะครับ จิ่งซี ต่อไปนี้เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว”

สิ่งที่เด็กน้อยคิดอยู่ในใจ กลับเป็นเรื่องที่เขาพาเกาหย่าเหวินกลับบ้าน

ถึงแม้ว่าจะคิดต่างออกไป แต่อวี้หนานเฉิงขอโทษแล้ว นอกจากนี้อวี้หนานเฉิงยังสัญญาว่าจะไม่พาเซิ่งอันหรานกลับบ้านอีก สีหน้าเขาก็ค่อยค่อยดีขึ้น

เด็กเล็กมักจะลืมเพศของตัวเอง เพียงครู่เดียวเขาก็เล่นกับซิงซิงน้อย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เล่นเกม แต่ก็อยู่ข้างๆดูเซิ่งเสี่ยวซิงกัดฟันบีบนิ้วเล่นเกม สีหน้าเขาก็ดูมีความสุข

อีกด้านหนึ่ง ชายชราตื่นแต่เช้า พ่อบ้านที่บ้านเก่าเหล่าโจวเพิ่งกลับมาจากอวี้ย่วนวิลล่า และนำเอกสารที่ไปหามาทั้งคืนกลับมา

“สืบหาชัดเจนไหม ? ครั้งนี้ที่จิ่งซีตกลงมาจากชั้นสอง เป็นฝีมือคนหรืออุบัติเหตุ ?”

“น่าจะเป็นอุบัติเหตุครับ”สายตาของเหล่าโจวดูจริงจัง “ถามคนรับใช้ทุกคนแล้ว ในคืนนั้นสาวใช้ที่ดูแลคุณชายน้อยที่หลับใหลกำลังไปชงนม ดังนั้นชั้นสองจึงไม่มีคน”

“ไม่มีใครอยู่เลย ?”

ชายชราอดไม่ได้ที่จะสงสัย

อวี้ย่วนมีคนรับใช้หลายสิบคน ตอนจิ่งซีเกิดเรื่องไม่มีใครอยู่กับเขาเลยสักคน เด็กตัวเล็กตกลงมาจากชั้นสองเสียงดังโครมครามขนาดนั้น เขาตกลงมาจากชั้นสองได้พักหนึ่งกว่าจะมีคนพบเห็น

“ในวันนั้น คุณเกาก็อยู่ และนำของขวัญมาด้วย พวกคนรับใช้จึงไปแบ่งของกันครับ”

“เกาหย่าเหวิน ?”ชายชราขมวดคิ้วขึ้นมา สีหน้าเคร่งขรึมลงเล็กน้อย และถามต่อว่า “ตอนที่จิ่งซีเกิดเรื่องเธออยู่ที่ไหน ?”

ถ้าหากเป็นคนทำจริง นอกจากเกาหย่าเหวินแล้วเขาก็คิดไม่ออกจริงๆว่าใครจะมีแรงจูงใจอีก