ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 39

“คุณผู้ชาย เรื่องนี้น่าจะไม่เกี่ยวข้องกับคุณเกาครับ”

พ่อบ้านขมวดคิ้ว สีหน้าดูลำบากใจ

“ไม่เกี่ยวข้อง ? ”ชายชราขมวดคิ้ว “คุณแน่ใจได้ยังไงว่าไม่เกี่ยวข้อง ?”

“ในตอนที่คุณชายน้อยเกิดเรื่อง คุณเกาอยู่ในห้องของคุณชาย”พ่อบ้านอธิบายอย่างขมขื่น “มีคนรับใช้เข้าไป เห็นทั้งสองคนอยู่บนเตียงครับ”

เมื่อได้ยิน สีหน้าของชายชราก็โกรธ ‘ปัง’ เสียงตบลงบนโต๊ะไม้จันทน์สีแดง และพูดอย่างเย็นชาว่า

“ไร้ยางอาย”

เขาไม่เคยชอบเกาหย่าเหวิน ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น แค่ข่าวซุบซิบของเธอ ในช่วงหลายปีมานี้ก็ไม่น้อยเลย

นอกจากนี้หลังจากที่อวี้หนานเฉิงพาเธอกลับมาเมื่อหกปีที่แล้ว เขาได้ส่งคนไปตรวจสอบภูมิหลังของเกาหย่าเหวิน เธอเปลี่ยนจากพนักงานเชียร์เบียร์ของไนต์คลับมาอยู่แนวหน้าของวงการบันเทิงในปัจจุบัน และยังไม่สามารถอธิบายได้ด้วยคำพูดเพียงสองคำ

ผู้หญิงคนนี้มีความทะเยอทะยานมาก

“คุณผู้ชาย จะให้ตรวจสอบเรื่องนี้ต่อไปไหมครับ ?”

ชายชราสูดหายใจเข้าลึกๆ สายตาเคร่งขรึม

“ไม่ต้องแล้ว ฉันยังมีเรื่องอย่างอื่นที่ต้องทำ”

——

เมื่อพาเซิ่งเสี่ยวซิงกลับบ้านมาในตอนเย็น ระหว่างทางเธอก็พูดไปเรื่อยเปื่อยไม่หยุด จนเซิ่งอันหรานที่ฟังอยู่ปวดหัว

“ลุงอวี้หล่อ รวยและยังอารมณ์ขันมากอีก หม่าม้าครั้งนี้คุณพบสมบัติแล้วจริงๆล่ะ”

“เงียบเถอะนะ”

เซิ่งอันหรานหยิบกุญแจออกมาเปิดประตู และเหลือบมองไปที่เด็กน้อย เธอผลักประตูและอุ้มเด็กน้อยเข้าไป เธอโต้กลับพลางเปลี่ยนรองเท้าว่า “เขาหล่อน่ะใช่ แต่เขาก็ไม่ได้หล่อจนต้องร้องออกเลยใช่ไหม เขาหล่อกว่าลุงเส้าซือของหนูเหรอ ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซิ่งเสี่ยวซิงก็ขมวดคิ้ว เบิกตากว้าง “แน่นอนว่าไม่ พี่เส้าซือเป็นซูเปอร์สตาร์ และหล่อที่สุดในโลก และหนูจะแต่งงานกับเขาในอนาคต”

“ไม่ได้ ”เซิ่งอันหรานยิ้มแล้วพูดกับเธอว่า “เส้าซือเป็นลุงของหนูไม่ใช่พี่ชาย และในอนาคตหนูก็ไม่สามารถแต่งงานกับเขาได้ เขารอหนูนานขนาดนั้นไม่ไหวหรอก”

“ไม่ใช่นะคะ พี่เส้าซือเคยบอกว่าจะรอให้หนูโต”

“งั้นเขาก็โกหกหนูแล้ว”เซิ่งอันหรานมองเธออย่างว่างเปล่า “หนูก็เชื่อ”

“ไม่เป็นไร อย่างน้อยพี่เส้าซือก็เป็นพี่ชายหนู”

“ตกลงตกลง ของหนูของหนู”

เซิ่งอันหรานเกียจคร้านเกินกว่าจะโต้เถียงกับเธอเรื่องนี้แล้ว อย่างไรก็ตามเธอใช้เส้าซือมาเปลี่ยนความสนใจของเด็กคนนี้จากอวี้หนานเฉิงก็เท่านั้นเอง “ใช่แล้ว เส้าซือโทรหาเมื่อสองวันก่อนบอกว่าช่วงนี้จะกลับมาแสดงคอนเสิร์ต หนูอยากไปไหม ?”

“แน่นอนสิ ！”

สีหน้าของเซิ่งเสี่ยวซิงดูตื่นเต้น “พี่เส้าซือจะกลับจีนแล้ว !”

“ยัง แต่ก็เร็วๆนี้แล้ว ถ้าอยากไปหนูก็ฟังคำหม่าม้าหน่อย”

เซิ่งอันหรานโน้มตัวลง พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน แล้วตบไหล่ของเซิ่งเสี่ยวซิง “ถ้ายังคิดถึงเรื่องอื่นอีก ฉันจะไม่พาไปดูคอนเสิร์ตแล้ว”

“ไม่ได้ ！”เซิ่งเสี่ยวซิงทำราวกับเผชิญศัตรูตัวฉกาจ

“งั้นตอนนี้ ไปอาบน้ำ แล้วนอนได้แล้ว”

ด้วยการใช้ ‘เส้าซือ’ มาเป็นตัวล่อ เซิ่งเสี่ยวซิงก็ปฏิบัติตามคำสั่งราวกับทหารในกองทัพ และไม่กล้าพูดถึงอวี้หนานเฉิงจนผล็อยหลับไป

เซิ่งอันหรานก็ผล็อยหลับไปจากความเหนื่อยมาทั้งวัน

วันรุ่งขึ้นอากาศดี

เซิ่งอันหรานไปตลาดแต่เช้าเพื่อซื้อของ กลับมาทำอาหาร แล้วพาเซิ่งเสี่ยวซิงไปโรงพยาบาล จากนั้นก็กลับไปแก้ไขแบบแผน แล้วกลับมาโรงพยาบาล

“วันนี้เป็นซุปไก่ดำ ดื่มซุปปลาบ่อยๆมันก็ไม่ค่อยดี เปลี่ยนรสชาติบ้าง ซุปไก่ดำก็บำรุงร่างกาย”

ทันทีที่เซิ่งอันหรานเปิดฝากล่องออก กลิ่นซุปไก่ดำก็หอมฟุ้งไปทั่วห้อง ก่อนอื่นก็ตักให้เซิ่งเสี่ยวซิงหนึ่งถ้วย จากนั้นก็ตักอีกถ้วยมาป้อนอวี้จิ่งซี

อวี้หนานเฉิงนั่งกินข้าวอยู่ข้างๆ และเหลือบดูกล่องบรรจุซุปไก่ดำเป็นระยะ

ไม่รู้ว่าเซิ่งอันหรานลืมหรือว่าตั้งใจไม่ให้เขาดื่มแต่แรก เธอไม่ขยับเป็นเวลานาน

เขาไม่สามารถก้มหน้าก้มตาแบบนี้ไปตลอด แต่กลิ่นของซุปไก่ดำนี่ช่างหอมจริงๆ

เซิ่งเสี่ยวซิงหันศีรษะอย่างรวดเร็ว แล้วเอาช้อนของตัวเองป้อนใส่ปากอวี้หนานเฉิง “ลุงอวี้ ซุปไก่ที่หม่าม้าทำนี้อร่อยมากเลย ลองชิมดูสิคะ”

อวี้หนานเฉิงตกตะลึงครู่หนึ่ง ตอนนี้ช้อนอยู่ในปากของเขาแล้ว เขาจึงทำได้เพียงแต่ดื่มมันลงไป

หลังจากดื่มเข้าไป แววตาของเขาก็ดูซับซ้อนขึ้นมา ซุปไก่อร่อย ซึ่งเกินความคาดหมายมาก

ผู้หญิงคนนี้มีฝีมือในการทำอาหารจริงๆ

“อร่อยไหมคะ ? ลุงอวี้？” เซิ่งเสี่ยวซิงมองอย่างคาดหวัง

อวี้หนานเฉิงพยักหน้าเล็กน้อย

“อืม”

เซิ่งเสี่ยวซิงรีบเรียกเซิ่งอันหราน

“หม่าม้า ลุงอวี้บอกว่าอร่อย คุณรีบตักให้ลุงอวี้ถ้วยหนึ่งสิ”

เซิ่งอันหรานเพิ่งตระหนักถึงอวี้หนานเฉิง

ในใจคิดว่าโตขนาดนี้แล้ว ตัวเองไม่มีมือเหรอ ? ยังต้องให้คนอื่นตักซุปให้

อวี้หนานเฉิงดื่มซุปและมองเซิ่งอันหราน “คุณทำอาหารได้ไม่เลวเลย แอบเรียนกับเชฟที่โรงแรมเหรอ ?”

“ทำงานคลุกคลีด้วยจะเรียกว่าแอบเรียนได้ยังไง”เซิ่งอันหรานดูสงบ “ทำงานที่โรงแรม และติดต่อกับเชฟเป็นจำนวนมาก โดยปกติแล้วเขาไม่เผยสูตรลับให้ใครง่ายๆหรอก สามารถเรียนรู้ได้นี่ก็เป็นทักษะของฉัน”

อวี้หนานเฉิงเงียบ

“ใช่แล้ว ประธานอวี้ ฉันแก้ไขแบบแผนตามที่คุณแนะนำที่คุณให้ไว้ครั้งก่อนแล้ว คุณช่วยดูให้ฉันหน่อย”

เซิ่งอันหรานวางซุปไว้ข้างๆ แล้วหยิบแบบแผนในกระเป๋าออกมา แล้วส่งให้กับอวี้หนานเฉิง

อวี้หนานเฉิงยังไม่ทันได้กินข้าวก็ถูกขัดจังหวะ แม้ว่าจะลังเล แต่การเป็นหัวหน้าก็ไม่สามารถกีดกันความกระตือรือร้นของพนักงานได้ ดังนั้นเขาจึงหยุดทานอาหาร แล้วมองดูพิจารณาแบบแผนอย่างละเอียด

ด้านหนึ่งเป็นกลิ่นซุปไก่ที่หอม อีกด้านก็เป็นแบบแผนที่น่าเบื่อ และแม้ว่าอวี้หนานเฉิงจะดูอย่างจดจ่อแต่ก็ไม่สามารถดูได้อย่างเต็มที่ เขามองดูครู่หนึ่งแล้วปิดมันลง

“ไม่มีปัญหาใหญ่อะไร เอาแบบนี้ก่อนละกัน ส่วนรายละเอียดและความคิดเห็นก็รอจากที่ประชุมในบริษัทตอนวันจันทร์แล้วกัน”

แววตาของเซิ่งอันหรานมีความสุข “จริงเหรอ ? ไม่มีปัญหาอะไรเหรอ ?”

ได้รับคำพูดแบบนี้จากอวี้หนานเฉิง เรียกได้ว่าไม่เคยมีมาก่อนเลย

ในตอนที่เธอไปประชุมที่สำนักงานใหญ่ครั้งแรก เธอเห็นด้วยตาของตัวเองว่าเขาใช้น้ำเสียงที่เย็นชาและสงบเพื่อดุผู้รับผิดชอบโฆษณาที่โดนด่าไม่มีชิ้นดี ผู้รับผิดชอบคนนั้นหน้าซีดราวกับว่าจะเป็นลมเพราะกล้ามเนื้อหัวใจตายได้ทุกเวลา

ดังนั้นในที่นี้ ประโยคที่ ‘ไม่มีปัญหาใหญ่อะไรมาก’ มันจึงกลายเป็นคำชม

ในตอนนี้ในใจของเธอมีความสุขมาก เธอขยับปากของตัวเอง

“ประธานอวี้ คุณดื่มซุปเยอะๆ แล้วถ้าไม่พอ ฉันจะตักเพิ่มให้”

อวี้หนานเฉิงที่กำลังดื่มซุป เมื่อได้ยินแบบนี้ คิ้วของเขาก็กระตุก

หลังจากเซิ่งอันหรานออกไปในตอนเที่ยง เซิ่งเสี่ยวซิงก็ติดอยู่กับอวี้หนานเฉิงและถามไม่หยุด

“ลุงอวี้ หม่าม้าของหนูโอเคเลยใช่ไหมคะ ? ทำอาหารก็อร่อย ดูแลคนก็เป็น จิ่งซีก็ชอบแม่ของหนู ไม่มีใครที่จะเป็นเหมือนหม่าม้าของหนูได้อีกแล้วบนโลกนี้ ดีกว่าซูเปอร์สตาร์เยอะเลยใช่ไหมคะ ?”

อวี้หนานเฉิงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ใช่ แม่ของหนูดีมากเลยล่ะ”

ในสายตาของเด็ก แน่นอนว่าไม่มีใครดีไปกว่าหม่าม้าของตัวเองแล้ว นี่เป็นสิ่งที่สามารถเข้าใจได้

แต่เห็นได้ชัดว่าเซิ่งเสี่ยวซิงไม่ได้หมายความว่าแบบนี้ เมื่อได้ยินเขาบอกว่าไม่เลวเลย แววตาเธอก็เป็นประกาย

“ถ้าอย่างนั้นลุงอวี้ คุณไม่ลองคิดอยากจะให้แม่ของหนูมาเป็นภรรยาของคุณเหรอ ?”

อวี้หนานเฉิงชะงัก