ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 396

รู้สึกคลื่นไส้ออกมา

เซิ่งอันหรานจับมุมโต๊ะ รู้สึกว่าทรมานมาก

เสียงกลั้นร้องไห้ดังมาจากด้านหลังเตียง ดังไม่หยุด เหมือนถูกคนหยิกกล่องเสียงเซิ่งอันหรานหันหน้ากลับไปมองเห็นดวงตาของเกาชุ่ยเต็มไปด้วยเลือดสีแดง กำลังกัดแขนของตัวเอง ถึงแม้ว่าจะกัดจนเลือดไหล ก็ไม่มีท่าทีจะปล่อย

“เธอบ้าไปแล้ว?”

เซิ่งอันหรานรีบวิ่งเข้าไปดึงแขนของเขา“รีบปล่อย เธอไม่อยากมีชีวิตแล้วเหรอ?”

อยากจะกัดเส้นเลือดใหญ่ให้ขาด ในถิ่นทุรกันดารแบบนี้ ไม่มีคนสามารถมาช่วยชีวิตเธอได้ รอแค่ความตายเท่านั้น

เกาชุ่ยไม่สนใจ ยังคงกัดข้อมือของตัวเองแน่น เลือดไหลออกมาไม่หยุด

เวลาที่กระวนกระวาย เซิ่งอันหรานกดเสียงต่ำพูด

“เธอช่วยเกาหย่าเหวินทำเรื่องมามากมาย ตอนนี้ทำเรื่องไม่สะดวกให้เธอก็พยายามจะฆ่าตัวตาย ทำไมเธอถึงคิดแทนหล่อนแบบนี้?”

เกาชุ่ยสีหน้าเปลี่ยน จ้องมองเซิ่งอันหราน แรงที่ปากก็ผ่อนคลายลง

“ถ้าเธออยากตาย มีหลายวิธีมาก ตายแล้วก็ไร้ประโยชน์ แต่คนที่มีชีวิตก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป ถ้าหากเธอคิดว่าตัวเองตายไปแล้วก็สามารถทำให้คนที่มีชีวิตเปลี่ยนแปลงได้ แบบนั้นของที่ต้องแลกมาก็ใหญ่เกินไป และยิ่งเกาหย่าเหวินคนแบบนี้ เธอสามารถให้คนนำเธอทิ้งในหุบเขาลึกให้หมากิน”

เกาชุ่ยได้ยินก็สีหน้าซีด พูดอย่างสั่นเทา“เธอ…เธอไม่ใช่คน”

“เธอไม่ใช่คนจริงๆ เธอเป็นคนบ้า”

เซิ่งอันหรานฉวยโอกาสที่เธอปล่อยมือลง ถือโอกาสฉีกผ้าปูเตียง รีบหยุดเลือดให้เธออย่างรวดเร็ว

“คนหนึ่งไม่ยอมใช้ชีวิตให้ดี ผู้หญิงที่ตามพ่อค้ายาเสพติดมาที่เกาะร้างแห่งนี้เธอคิดว่าหล่อนเป็นคนดี?ในมือเธอมีคดีฆ่าคน”

“ฆ่าคน?”เกาชุ่ยสีหน้าเปลี่ยน

ดูเหมือนเธอไม่รู้เรื่องของเหล่าหลู่

เซิ่งอันหรานนำมือของเธอวางไว้ พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เกาหย่าเหวินฆ่าคนแล้ว ดังนั้นไม่ว่าหล่อนหนีไปที่ไหนก็มีตำรวจประกาศจับหล่อนไร้ทางไปดังนั้นจึงมาอยู่กับคนพวกนี้ แต่เธอไม่เหมือนกัน เธอมีแค่คดีเล็กน้อยเท่านั้นเอง เพียงแค่ออกจากที่นี่ได้ เปลี่ยนที่ไม่มีคนรู้จัก เธอยังเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ เธอยังอายุน้อย”

เกาชุ่ยแทบจะไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องราวเป็นแบบนี้ ได้ยินเซิ่งอันหรานพูด ยังคงไม่แน่ใจ

เซิ่งอันหรานให้เธอรออยู่คนเดียว ตัวเองเดินไปเคาะประตูร้องเรียกคนอ้วนที่เฝ้าหน้าประตู พูดกับเขาว่าต้องการน้ำอุ่นสะอาดกับผ้าขนหนู หลังจากที่หยิบเข้ามา ก็เช็ดตัวให้เกาชุ่ย

“ของทุกอย่าง สะอาดแล้วจึงสามารถกลับมาใหม่ได้ เพียงแค่เธอตัวเองสามารถก้าวผ่านความเจ็บปวดในใจได้”

“แต่พวกเราจะออกไปได้ยังไง?”

“ต้องมีวิธีแน่นอน เพียงแค่ไม่นั่งรอความตาย”เซิ่งอันหรานพูดเสียงต่ำ

“ฉันคิดว่าการรักษาความปลอดภัยที่นี่ไม่เข้มงวด คนก็ดูเหมือนไม่เยอะมาก ถ้าหากพวกเราร่วมมือกัน เปิดประตูหน้าต่างด้านหลัง ไม่แน่อาจจะออกไปได้”

เกาชุ่ยหันไปมองหน้าต่างด้านหลังที่ปิดสนิท และก้มหน้ามองข้อมือของตัวเองที่ถูกพันแผลไว้เป็นอย่างดี ส่ายหน้า

“เธอคิดง่ายเกินไป ถ้าหากง่ายขนาดนั้น ฉันหนีออกไปนานแล้ว คนอ้วนที่เฝ้าประตู ไม่มีอะไรหนีรอดสายตาเขาไปได้”

“งั้นพวกเราก็ลงมือกับเขา”