ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 410

“ ลุง ?” เซิ่งอันหรานชะงัก เมื่อรู้ว่าชุ่ยชุ่ยหมายถึงกู้เจ๋อ

กู้เจ๋ออายุเกือบ 40 ปีแล้ว เด็กสาวอายุ 12 ขวบเรียกเขาว่าลุงก็สมเหตุสมผล แต่ชุ่ยชุ่ยกลับเรียกตัวเธอว่าพี่สาว ทำราวกับว่าเธอกับกู้เจ๋อดูแตกต่างกันไปหลายรุ่นเลย

เซิ่งอันหรานอดขำไม่ได้“ใช่ พวกเราต้องไปกับเขา แต่เราไม่อยู่ที่เดียวกันกับเขา ดังนั้นไม่ต้องกังวลไป”

“ห๊า?” ชุ่ยชุ่ยทำหน้าผิดหวังทันที “ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอคะ ?”

“ทำไมเหรอ?” เซิ่งอันหรานงงงวย "เธอดูผิดหวังมากเลยเหรอ ?"

“ผิดหวังไม่ได้หรือคะ ? เขาเป็นคนแรกที่ฉันพบตอนที่ออกจากเกาะ เขาช่วยฉันไว้”

วันนั้นที่ออกจากเกาะร้าง ทั้งสองตกลงไปในน้ำ เซิ่งอันหรานได้รับการช่วยเหลือจากอวี้หนานเฉิง ในขณะที่ชุ่ยชุ่ยได้รับการช่วยเหลือจากกู้เจ๋อ เธอหมดสติไป เมื่อเธอฟื้นขึ้นมาคนแรกที่พบก็คือกู้เจ๋อ

และในทุกๆวันกู้เจ๋อจะสั่งให้คนมาคอยดูแลเธอ เมื่อไปที่สถานีตำรวจ กู้เจ๋อก็จะไปด้วยตัวเอง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เด็กผู้หญิงคนนี้จะมีความประทับใจที่ดีต่อกู้เจ๋อ

เซิ่งอันหรานเข้าใจได้ไม่ยาก เธออธิบาย"แม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ที่ที่เราอาศัยอยู่ไม่ไกลจากเขามากนัก เราสามารถไปเจอเขาได้บ่อยๆ"

หลังจากได้ยินเช่นนี้ สีหน้าผิดหวังของชุ่ยชุ่ยจึงค่อยๆบรรเทาลง

“เอาล่ะ อย่าคิดมากเลย สองวันนี้ฉันจะให้คนพาเธอไปเดินเล่นรอบๆเมืองจินหลิงนะ รอให้ขั้นตอนการรับเลี้ยงดูบุตรบุญธรรมของเธอเสร็จก่อน แล้วเราจะไปจากที่นี่ ”

ชุ่ยชุ่ยพยักหน้า เมื่อเซิ่งอันหรานเดินไปถึงหน้าประตู ดูเหมือนเธอเพิ่งจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอหันกลับมาและถาม “ก่อนที่เธอจะไปจากที่นี่ เธอต้องการไปพบพ่อของเธอก่อนไหม ?”

"ไม่ไป "

ชุ่ยชุ่ยขมวดคิ้ว เธอปฎิเสธ "เขาไม่ใช่พ่อของฉัน"

เซิ่งอันหรานไม่อยากบังคับ เพียงพยักหน้าและปิดประตู

พวกผู้ชายที่อยู่บนเกาะหนีออกจากเกาะร้างกว่า 20 คน ตอนนี้ถูกคุมตัวไว้ที่สถานีตำรวจแล้ว หลังจากมีคำพิพากษาให้จำคุกตลอดชีวิต พวกเขาแทบจะไม่มีโอกาสอยากได้ออกมาอีกแล้ว

ในวันที่ออกจากเกาะร้าง เซิ่งอันหรานรู้สึกว่าชายอ้วนคนนั้นเหมือนต้องการพูดอะไรบางอย่างกับเธอ แต่สุดท้ายก็ไม่มีเวลาได้พูด บางทีอาจมีความเข้าใจผิดระหว่างเด็กหญิงชุ่ยชุ่ยกับชายอ้วนก็ได้ ?

งานวิวาห์ของถานซูจิ้งและเกาจ้านมีกำหนดตอนปลายเดือน แม้จะมีเวลาเตรียมตัวไม่มาก แต่เกาจ้านก็ใจร้อน เขากลัวว่าจะมีรางร้ายอะไรเกิดขึ้น คาดว่าเขา น่าจะยังตกใจกับเหตุการณ์งานแต่งงานระหว่างเซิ่งอันหรานและอวี้หนานเฉิงก่อนหน้า

ในห้องลองชุดของชิงเหมิง ถานซูจิ้งกำลังลองชุดแต่งงาน และเซิ่งอันหรานกำลังลองชุดเพื่อนเจ้าสาว

ชุดแต่งงานของเธอ เธอเป็นคนออกแบบด้วยตัวเองในปีที่เรียนจบการศึกษา และฉินปัวได้ส่งมอบชุดแต่งงานให้กับเธอเมื่อครึ่งปีที่แล้ว

“ฉันทำชุดนี้ขึ้นในปีที่เรียนจบ ตอนนี้น้ำหนักขึ้นเยอะมากๆเลย ถ้าไม่แก้ไขสักหน่อย มันจะอาจจะปริในวันงานก็ได้”

หลังห้องลองชุด บริกรในร้านทั้งสองกำลังช่วยเซิ่งอันหรานและถานซูจิ้งทำผม จัดกระโปรงให้เรียบร้อย

เซิ่งอันหรานยกมือขึ้นเพื่อให้บริกรช่วยปรับที่เอวของเธอ สายตาของเธอมองไปที่ถานซูจิ้ง

“ เอาเท่าที่ได้ก็พอ เธอไม่ได้ใส่ใจเรื่องหุ่นของตัวเองมาเกือบครึ่งปีแล้ว กินและนอน นอนตื่นก็กินต่อ รักษารูปร่างได้ขนาดนี้ ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว "

“ไม่ได้หรอก ฉันต้องลดน้ำหนัก ฉันไม่อยากกลายเป็นผู้หญิงอ้วนฉุในวันแต่งงาน”

“ทำไม เธอกลัวว่าเกาจ้านจะรังเกียจงั้นเหรอ ?”

“เขากล้าเหรอ ？”

เมื่อเห็นท่าทางที่ดูมั่นใจของถานซูจิ้ง เซิ่งอันหรานก็รู้สึกวางใจ

“ว่าแต่ สาวน้อยที่เธอพากลับมาด้วย จะพาเธอไปอเมริกาด้วยจริงๆ เหรอ ？”

“ใช่ ฉันสัญญากับพ่อของเธอเอาไว้แล้ว”

“เธอก็จริงๆเลย เธอไม่ใช่สถานสงเคราะห์นะ มีลูกสองคนยังยุ่งไม่พอเหรอ？ ฉันขอเตือนเธอเลยนะว่า เด็กหญิงอายุ 12 ขวบเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนั้น จะเลี้ยงได้ยากมากๆ”

"ไม่เป็นไร"