ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 409

"จะไปเมื่อไหร่？ "

เสียงของอวี้หนานเฉิงดึงสติของเซิ่งอันหรานให้กลับมา

คำพูดเหล่านี้ติดอยู่ในใจของเซิ่งอันหราน เดิมที่เธอยังไม่ได้คิดว่าจะไปจากที่นี่เมื่อไหร่ แต่ความหมายของอวี้หนานเฉิง ดูเหมือนจะแน่ใจแล้วว่าเธอจะต้องไปจากจินหลิงอย่างแน่นอน

เธอไม่รู้จะตอบเขาว่าอย่างไร "ฉันพาเด็กคนหนึ่งกลับมาจากเกาะร้าง รอให้ดำเนินการเรื่องการรับเลี้ยงเด็กคนนั้นเสร็จสิ้น ฉันก็จะไป "

อวี้หนานเฉิงพยักรับรู้ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นมาอีกว่า "ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือใดๆ ก็ไปหาอาจ้านได้ "

พื้นหลังของครอบครัวของเกาจ้านดำเนินการเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้

เขาคิดว่าเซิ่งอันหรานต้องการไปจากที่นี่จริงๆ

เซิ่งอันหรานบีบฝ่ามือ รู้สึกทั้งเย็นทั้งชาที่มือและเท้าของเธอ เดิมทีต้องการจะมาพูดคุยกับเขา แต่เธอก็ลืมเรื่องที่จะพูดไปจนหมด หลังจากนั้นไม่นาน เธอทนไม่ไหว และออกจากโรงพยาบาลไป

หลังจากออกจากโรงพยาบาล เธอนึกขึ้นได้ว่า การที่เธอมาที่นี่เพื่อดูอาการป่วยของเขา และยังลังเลว่าจะบอกกับอวี้หนานเฉิงเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอดีไหม แต่ในที่สุดเธอก็ลืม เรื่องตั้งครรภ์ก็ด้วย ทันทีที่ได้ฟังคำพูดของอวี้หนานเฉิง และรู้ว่าเขาคิดยังไง เธอจุกจนพูดไม่ออก

เซิ่งอันหรานสัมผัสเบาๆที่หน้าท้อง พร้อมกับหัวเราะเยาะตัวเอง

ในตอนเย็น เป็นไปตามที่อวี้หนานเฉิงได้พูดเอาไว้ พ่อบ้านโจวของตระกูลอวี้ได้พาจิ่งซีมาส่งให้กับเธอที่วิลล่ากลางหุบเขาของกู้เจ๋อ

“คุณเซิ่ง จากนี้ไป เรื่องของคุณชายน้อย ต้องลำบากคุณแล้ว ”

เมื่อเห็นใบหน้าที่เศร้าโศกของพ่อบ้านโจว เซิ่งอันหรานก็รู้สึกผิดในทันใด

“ลุงโจว คุณปู่พูดว่าอะไรบ้าง ？ท่านเต็มใจให้ฉันพาจิ่งซีไปด้วยจริง ๆ หรือเปล่า ？”

ชายชรามีเหลนอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น และอวี้จิ่งซีก็เป็นความหวังแทบทั้งหมดสำหรับการเป็นทายาทของตระกูลอวี้ ตามสามัญสำนึก เขาไม่มีวันยอมให้เซิ่งอันหรานพาเด็กคนนี้ไปแน่

ลุงโจวถอนหายใจ

“เดิมทีในตอนแรกคุณท่านปฏิเสธหัวชนฝา และยังทะเลาะกับคุณชายยกใหญ่ จนขนาดที่คุณท่านปฏิเสธที่จะไปโรงพยาบาลเพื่อพบคุณชาย ”

"..."

“ต่อมาพอคุณชายพูดว่า” พ่อบ้านโจวหยุดชั่วครู่ เขาลังเลและไม่กล้ามองเซิ่งอันหราน “คุณชายบอกว่าหลังจากมอบสิทธิ์การดูคุณจิ่งซีให้กับคุณเซิ่งแล้ว เขาสัญญาว่าจะแต่งงานและมีลูกตามที่คุณท่านจัดหาให้ มีลูกกี่คนก็ได้”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจของเซิ่งอันหรานร้อนขึ้นดังเปลวไฟ ผ่านไปพักใหญ่ความโกรธก็คงไม่ทุเลาลง

“นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ถ้าหากคุณเซิ่งยังพอมีความเห็นใจอยู่บ้าง ก็พาคุณชายน้อยมาหาคุณท่านบ้าง”

เมื่อพูดทิ้งท้ายประโยคนี้จบ เหล่าโจวก็จากไป

อวี้จิ่งซีนั่งอยู่บนโซฟา ดูเหมือนไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เซิ่งอันหรานพูดมากนัก เขาเอาแต่มองไปที่ เซิ่งอันหรานด้วยท่าทางเศร้าสร้อย

“หม่าม้า คุณทวดบอกว่า ต่อไปผมจะได้เจอหน้าหม่าม้าไปตลอด จริงหรือเปล่า ？ ”

คำพูดของจิ่งซีดูคล่องแคล่วกว่าเมื่อก่อนมาก แต่ก็มีบางครั้งที่ยังคงสะดุดอยู่

“ใช่จ๊ะ” เซิ่งอันหรานยิ้มอย่างฝืน ๆ “ต่อไปจิ่งซีสามารถอยู่กับหม่าม้าได้นานเท่าที่จิ่งซีต้องการ”

“มีน้องสาวด้วยเหรอ ?”

“ใช่ มีน้องสาวด้วย”

“แล้วป่าป๊าล่ะ ?”