ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 417

“แต่ใครๆ ก็ไม่คาดคิดว่าคุณอันหรานจะไม่พาจิ่งซีไปด้วย”

คำพูดของกู้เทียนเอิน ย้ำเตือนเรื่องราวต่างๆ ในอดีตหวนคืนกลับมา ทำให้บรรยากาศยิ่งมัวหมอง

ในค่ำคืนอันมืดมิด——

อวี้หนานเฉิงและอวี้จิ่งซีเดินเข้ามาข้างในบ้าน โคมไฟสั่งการด้วยเสียงสว่างไสวขึ้นตามรอยเท้าของทั้งสองพ่อลูก

“มันดึกแล้ว เข้านอนเถอะ”

หลังจากพูดกำชับ อวี้หนานเฉิงก็เดินขึ้นไปชั้นบน ตรงไปยังห้องหนังสือ

เด็กชายวัยสิบเอ็ดปียกศีรษะขึ้นมาให้เห็นรางๆ เขายืนอยู่ที่บันไดแล้วเอ่ยถาม “คุณทวดอยากให้คุณแต่งงาน คุณจะแต่งงานกับคนอื่นไหม?”

“ไม่”

อวี้หนานเฉิงยังก้าวต่อไปไม่หยุด เอ่ยตอบกลับไปเสียงเรียบ

สีหน้าตึงเครียดของอวี้จิ่งซีผ่อนคลายลงทันที ดวงตาจับจ้องไปตามแผ่นหลังของชายหนุ่ม “อืม แม่จะต้องกลับมาแน่นอน”

คำตอบเดียวที่ได้รับกลับคืนมาคือเสียงปิดประตูห้องหนังสือ

อวี้หนานเฉิงยืนอยู่หน้าประตูห้องหนังสือเนิ่นนานไม่ขยับเท้าไปไหน กาลเวลาล่วงเลยมาห้าปีแล้ว แต่จิ่งซียังยืนกรานด้วยความไร้เดียงสาว่าเธอจะกลับมา และเขาเองกลับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรอคอยอะไรอยู่?

เขาเคยเข้าใจว่าตัวเองเก่งกาจ คิดว่าตัวเองไม่เหลืออะไร ทุกย่างก้าวในชีวิตของเขาถูกควบคุมไว้อย่างดีด้วยแผนการของเขา แต่ความผิดพลาดเมื่อห้าปีที่แล้ว ทำให้เขาต้องสูญเสียทุกอย่าง

ห้าปีก่อน ตอนที่เซิ่งอันหรานหนีจากความตายบนเกาะร้าง และมาพักฟื้นที่คฤหาสน์ตระกูลกู้

เพราะเขาเข้ารับการรักษาโรคปอดอักเสบอยู่ที่โรงพยาบาล ตื่นขึ้นมาหลังจากอาการโคม่าอยู่สองวันเต็มๆ สิ่งแรกที่ทำหลังจากฟื้นคืนมาคือการคุยกับคุณปู่เรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูจิ่งซี

โจวฟังที่อยู่ข้างกายเขาในเวลานั้น เมื่อได้ยินคำตัดสินใจสีหน้าเขาพลันเปลี่ยนทันที

“ประธานอวี้ คุณคิดดีแล้วใช่ไหม แต่นายน้อยเป็นลูกชายคนเดียวของคุณ แม้ว่าตอนนั้นครอบครัวอวี้จะเสียใจต่อคุณเซิ่ง แต่ลูกชายคนนี้คุณก็เลี้ยงเขามาตั้งหกปีแล้ว จะพูดว่ามอบให้ไปได้ยังไง?”

อวี้หนานเฉิงนั่งพิงหัวเตียง ใบหน้าเขาซีดราวกับกระดาษ ดวงตาเปรียบดั่งน้ำนิ่งไหลลึก

“เธอเป็นคนขี้โมโห เมื่อก่อนฉันหักอกเธอตั้งหลายครั้ง เธอตำหนิฉันที่เห็นแก่ตัวและไม่เคยคิดถึงเธอเลย ระหว่างฉันกับเธอเราเข้ากันไม่ได้ แม้ว่าเธอจะยกโทษให้ฉันเรื่องที่ช่วยเธอครั้งนี้ แต่ความเข้ากันไม่ได้ที่มีอยู่ เรื่องของอารมณ์แก้ไขได้ยากมาก”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว แล้วทำไมต้องส่งนายน้อยไปที่นั่น”

“คุณไม่เข้าใจ”

ปีนั้นภายในห้องพักฟื้นผู้ป่วยของโรงพยาบาล อวี้หนานเฉิงแค่พูดว่า ‘คุณไม่เข้าใจ’ และไม่ได้อธิบายอะไรต่อ โจวฟังเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน เขาไม่เข้าใจที่อวี้หนานเฉิงบอกว่าเขาไม่เข้าใจอะไร

จนกระทั่งงานแต่งงานของเกาจ้านและถานซูจิ้งสิ้นสุดลง อวี้หนานเฉิงเมาหัวราน้ำอยู่ที่รีสอร์ตของโรงแรมจนกระทั่งถึงเย็น เมื่อเขาตื่นขึ้นมาได้รับแจ้งว่าเซิ่งอันหรานทิ้งจิ่งซีไว้ให้อยู่ข้างกายเขา และตัวเธอออกไปจากเมืองจินหลิงภายในคืนนั้น

วันนั้นโจวฟังที่รู้จักอวี้หนานเฉิงมานานหลายปี เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอวี้หนานเฉิงหวาดกลัวจนเป็นบ้าเช่นนี้ เขาไม่เจอเซิ่งอันหรานบนเครื่องบินขาไปอเมริกา เขาตรงไปที่หน่วยงานรับผิดชอบของสนามบิน หยุดเที่ยวบินทั้งหมดไม่ให้ขึ้นบิน แม้แต่ตำรวจปราบจลาจลในสนามบินยังตื่นตระหนก เป็นข่าวใหญ่โตของเมืองจินหลิงในวันนั้น และเกิดความโกลาหลขึ้นอยู่นาน