ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 422

หนึ่งเดือนต่อมา สนามบินนานาชาติเมืองจินหลิง

อากาศสิบวันแรกร้อนอ้าวมาก ร้อนจนแทบเผาไหม้คน

เซิ่งอันหรานสวมเสื้อยืดสีขาวเรียบง่าย กางเกงทรงหลวมสีเบจยืนอยู่ที่ทางออกสนามบิน ก้มดูนาฬิกา สีหน้าสงสัย พูดว่าเที่ยวบินสี่ทุ่ม เครื่องบินลงจอดนานแล้ว คนก็ยังไม่ออกมา คนที่เธอมารับยังไม่ออกมา เกิดอะไรขึ้น?

รอจนคนออกมาครึ่งหนึ่งแล้วก็ยังไม่เห็นคน เธอจึงหยิบโทรศัพท์ต่อสายโทรศัพท์ออกไป รออยู่สักพักในสายโทรศัพท์จึงรับสาย เสียงใสของสาวน้อยดังเข้ามา

“พี่”

“สามารถติดต่อได้แสดงว่าเครื่องบินลงจอดแล้ว เธออยู่ไหน?”

“พี่อย่ารีบร้อน พี่ ฉันอยู่สำนักงานตำรวจของสนามบิน เกิดเรื่องสุดวิสัยนิดหน่อย หลังจากที่ฉันแก้ไขปัญหาแล้วจะรีบออกไปหาคุณ”

“อะไรนะ?เธอสร้างเรื่องวุ่นวายอีกแล้ว?”

“ครั้งนี้ไม่ใช่ฉันสร้างเรื่องวุ่นวาย นั่นคือ…”

“เธออยู่ตรงนั้นอย่าไปไหน ฉันจะเข้าไปเดี๋ยวนี้”

วางสายโทรศัพท์ เซิ่งอันหรานถือโทรศัพท์ไปที่สำนักงานตำรวจทันที

หนึ่งสัปดาห์ก่อน กู้อันโทรศัพท์มาบอกว่าโรงเรียนปิดเทอมภาคฤดูร้อนอยากกลับประเทศมาเที่ยวเล่น หลังจากที่จองตั๋วเครื่องบินแล้ว เซิ่งอันหรานจงใจขอโรงพยาบาลหยุดครึ่งวันเพื่อมารับเธอ กู้อันสาวน้อยคนนี้ ไม่เคยควบคุมเธอได้เลย เดิมทีนิสัยก็ป่าเถื่อน หลังจากที่อยู่กับกู้เจ๋อ ก็ยิ่งเหิมเกริมไม่เกรงกลัวใคร ถึงยังไงไม่ว่าก่อเรื่องกี่ครั้งก็มีคนช่วยเธอ

แต่นี้ไม่ใช่อเมริกา ถ้าหากกู้อันก่อนเรื่องอะไรที่นี่ เธอเซิ่งอันหรานไม่ได้มีความสามารถเหมือนกู้เจ๋อ จะสามารถรับผิดชอบเธอได้

ไม่ได้คิดอะไร ก็คิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะลงเครื่องบินก็ก่อเรื่องแล้ว

กรมตำรวจในสนามบิน เปิดประตูก็มองเห็นร่างที่สวมเสื้อผ้าสีสันสดใส สามารถจำได้จากผมเปียหยิกสีสันสดใส

“กู้อัน”อันหรานเรียกชื่อเธออย่างอารมณ์ไม่ดี

ผมสีสันสดใสนั้นหันหน้ากลับมา ปรากฏใบหน้าเล็กที่ขาดสะอาดเกินความคาดหมาย“พี่ ทำไมคุณมาเร็วจัง?”

“เธอพูดไร้สาระน้อยหน่อย พูดเถอะ เธอก่อเรื่องอะไรอีก?”

“ฉันเปล่า!”กู้อันขมวดคิ้วขึ้น พูดปฏิเสธอย่างจริงจัง“ฟ้าดินเป็นพยาน ครั้งนี้ฉันไม่ได้ก่อเรื่อง ฉันแค่เห็นความไม่ยุติธรรมก็ยื่นมือช่วยเหลือ”

“ทุกครั้งที่เธอก่อเรื่องก็พูดแบบนี้ไหม?”

“ครั้งนี้ไม่ใช่จริงๆ…”กู้อันหันหน้ากลับไป“ไม่งั้นก็ถามคุณลุงตำรวจ”

เซิ่งอันหรานเงยหน้าขึ้น มองเจ้าหน้าที่ตำรวจในสำนักงาน สีหน้าขอโทษทันที“ขอโทษด้วย เด็กบ้านพวกเราทำให้พวกคุณลำบากแล้ว เธอไม่ได้ก่อเรื่องใหญ่ใช่ไหม?”

“คุณเข้าใจผิดแล้ว”ตำรวจผู้หญิงยิ้มให้เซิ่งอันหราน“เด็กคนนี้พูดไม่ผิด เห็นความไม่ยุติธรรมก็ยื่นมือช่วยเหลือ”

ตำรวจผู้หญิงพูดอธิบายสั้นๆแต่รวบรัดถึงสาเหตุและผลลัพธ์ของเหตุการณ์

ครึ่งชั่วโมงก่อน เวลาที่กู้อันลงจากเครื่องบินก็เห็นผู้ชายยื่นมือเข้าไปในกางเกงของผู้หญิง แน่นอนว่าเธอเป็นเด็กสาวที่อาศัยอยู่ในประเทศอิสระด้านสิทธิมนุษยชนมาห้าปีก็อยู่เฉยไม่ได้ ก็ดุด่าเสียงดังทันที คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้ทนไหวจ้องถมึงทึงลงมือกับเธอแล้ว

“หา?เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”เซิ่งอันหรานได้ยินก็ใจร้อนขึ้นมา รีบดึงกู้อันมาและหมุนรอบๆ ในขณะที่พูดถาม

“ได้รับบาดเจ็บไหม?”