ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 423

หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ กู้อันก็ชะงักไป ถอนหายใจออกมา

เห็นเธอเงียบไม่พูดจา เซิ่งอันหรานคิดว่าตัวเองพูดถูกความคิดของเธอ ก็พูดแนะนำ

“กู้เจ๋อไม่ใช่คนแบบนั้น ลิเลียนก็ไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น ถึงแม้ว่าลิเลียนจะไม่ได้ค่อยสนิทกับเธอ เธอก็ยังมีฉันไหม?เธอกังวลอะไร?ความจริงเธอก็ใกล้จะบรรลุนิติภาวะแล้วไหม?เธอคงไม่ขี้เกียจอยู่ข้างกายกู้เจ๋อตลอดไปเถอะ”

ไม่รู้ว่าได้ยินประโยคไหน กู้อันสายตาก็เปล่งประกายทันที ความเจ็บปวดค่อยๆหายไป คนที่มีชีวิตชีวาและช่างพูด จนกระทั่งถึงบ้านก็ไม่พูดสักประโยค

เซิ่งอันหรานรู้สึกแปลกใจ มองไปทางที่นั่งข้างคนขับ เห็นเธอไม่ขยับก็คือนอนหลับไปแล้ว ถอนหายใจอย่างจนปัญญา ปรับแอร์ให้เย็นขึ้น ขับรถอย่างมั่นคง

“ตู๊ดตู๊ด”หลังจากที่เสียงรหัสล็อกเปิดออก ในบ้านก็มีเสียงสดใสดังขึ้นมา

“พี่อันอัน!”

ทางด้านประตู กู้อันก็ตะโกนเหมือนคนบ้า บีบแก้มอ้วนกลมของซิงซิงน้อย หัวเราะเสียงดัง

“ไม่เจอเธอเดือนกว่า ทำไมเธอถึงอ้วนแบบนี้ หรือว่าของในประเทศอร่อย?”

เซิ่งเสี่ยวซิงมุ่ยปากตีเธอ“คุณนั่นแหละอ้วน!”

“โกรธแล้วเหรอ”กู้อันนำกระเป๋าทิ้งลงมา “เธอดูว่าฉันพาของอะไรมาให้เธอ สวิตช์รุ่นลิมิเต็ดเพิ่งออกเดือนนี้ เล่นไหม?”

“เล่นแน่นอน!”

สองสาวสื่อสารได้อย่างสมบูรณ์โดยไม่มีช่องว่างระหว่างวัย เซิ่งอันหรานถูกทิ้งให้อยู่ด้านข้าง หลังจากเก็บของยุ่งเหยิงบนพื้นแล้ว เข้าครัวทำกับข้าวให้สองสาวเงียบๆ

เธอเดือนที่แล้วได้รับสายโทรศัพท์อาจารย์ที่ปรึกษา พูดว่าจำนวนคนสมัครไปแลกเปลี่ยนการฝึกงานในโรงพยาบาลออกมาแล้ว เธอก็อยู่หนึ่งในนั้น ดังนั้นจึงเก็บของง่ายๆและพาเซิ่งเสี่ยวซิงกลับประเทศแล้ว

โรคหอบหืดของเซิ่งเสี่ยวซิงตอนนี้ใกล้จะหายขาดแล้ว แค่ทุกเดือนต้องไปฝังเข็มที่บ้านแพทย์แผนจีนที่เกษียณแล้ว ส่วนใหญ่เพื่อป้องกันการกำเริบในอนาคต

โรงพยาบาลที่ย้ายไปฝึกงานคือโรงพยาบาลศัลยกรรมจินหลิงซึ่งอยู่ในอันดับหนึ่งในเมืองจินหลิง เด็กฝึกงานต้องเปลี่ยนกะ ปกติยุ่งมาก ถ้าเปลี่ยนกะไปอยู่แผนกฉุกเฉินแทบไม่มีเวลาพักผ่อน

หลังจากเคี่ยวน้ำซุปในหม้อแล้ว มีเสียงของเกมสวิตช์ดังออกมาจากห้องรับแขก ถึงแม้ว่าเด็กสาวทั้งสองคนจะอายุต่างกันห้าปี กลับชอบเล่นเกม หลงใหลเกมมาก

เช้าวันต่อมา ก่อนที่เซิ่งอันหรานจะออกจากบ้านยังบอกกู้อันที่กำลังนอนหลับฝันดี ว่าอย่าลืมส่งเซิ่งเสี่ยวซิงไปฝังเข็มที่บ้านแพทย์แผนจีน ก็ไม่รู้ว่าเธอได้ยินไหม ตั้งใจเขียนโน้ตติดไว้หน้าตู้เย็น ยุ่งเสร็จแล้วก็สายแล้ว รีบออกไป

เบียดรถไฟใต้ดินของเมืองจินหลิง ความแออัดที่เร่งรีบทำให้รู้สึกแย่กว่าเมื่อห้าปีที่แล้ว

ถึงแม้จะกลับมาหนึ่งเดือนแล้ว เซิ่งอันหรานยังรู้สึกว่าอยู่คนละยุคสมัย ห้าปีเหมือนกัน เวลาที่กลับมาอีกครั้งในห้าปีทุกสิ่งทุกอย่างในความทรงจำก็ถูกแทนที่ด้วยตึกสูงระฟ้า ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด และผ่านมาห้าปีแล้ว เมืองนี้ราวกับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก

เมื่อสังคมพัฒนาถึงระดับหนึ่ง เมืองค่อนข้างอิ่มตัว การเปลี่ยนแปลงจะค่อยๆกลายเป็นการเปลี่ยนแปลงภายใน ก็เปรียบเสมือนหัวใจคน

“หมอเซิ่ง สวัสดีตอนเช้า วันนี้กระโปรงสวยจังเลย”

บนทางเดินของโรงพยาบาลพบกับฟ่านหลิงชวงหนึ่งในหัวหน้าหมอหญิงไม่กี่คนในแผนกศัลยกรรมหัวใจ เป็นหัวหน้าหมอตั้งแต่อายุยังน้อย นี่เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในตำนานวงการแพทย์

ฟ่านหลิงชวงอายุสามสิบต้นๆ ผิวขาวเนียนใสสวยมาก ผมเปียหางม้า เวลาที่ไม่ทำการผ่าตัด ท่วมตัวเต็มไปด้วยความฉลาดปราดเปรื่องของสาวน้อย

เซิ่งอันหรานชอบเธอมาก ไม่เคยถือเนื้อถือตัว ถามข้อแนะนำกับเธอก็พูดหมดเปลือก

“สวัสดี หัวหน้าฟ่าน”

ฟ่านหลิงชวงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ตสีขาว เวลาที่ยิ้มก็ปรากฏลักยิ้มเล็กๆสองข้าง

“วันนี้เปลี่ยนกะมาทำงานแผนกศัลยกรรมหัวใจ?”