ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 424

ฟ่านหลิงชวงถือโทรศัพท์ ยิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจ

“ใช่ ฉันน้อยมากที่จะเลี้ยงใคร ค่อนข้างจะถูกชะตากับเธอ”

ลางสังหรณ์บอกเซิ่งอันหรานว่า นี้คือหลุม

“ฉันไม่มีเวลาจริงๆหัวหน้าฟ่าน”

“เรียกว่าหัวหน้าอะไรกันล่ะ หลังจากนี้เรียกฉันว่าหมอฟ่านก็ได้แล้ว อย่าเกรงใจขนาดนั้น คืนนี้ต้องกินข้าวด้วยกัน ฉันรอเธอ”

พูดทิ้งท้ายประโยคนี้ ก็ไม่รอให้เซิ่งอันหรานตกลง ฟ่านหลิงชวงก็ไปแล้ว เหลือเซิ่งอันหรานยืนอยู่ที่เดิมด้วยความรู้สึกพิลึกยากจะคาดเดา ทำไมครุ่นคิดไม่เข้าใจว่าเธอแสร้งทำอะไร

ไม่มีเวลาได้คิดเยอะ เรื่องมากมายของโรงพยาบาล เซิ่งอันหรานเปลี่ยนเสื้อคลุมและสวมเครื่องฟังเสียงหัวใจจากนั้นไปที่ห้องตรวจ

หลังจากที่ไปห้องตรวจ อาจารย์ของแผนกศัลยกรรมหัวใจพาเซิ่งอันหรานพวกเขานักศึกษาแพทย์ฝึกงานหลายคนไปที่หอผู้ป่วยเพื่อตรวจอาการ เดินอยู่ระเบียงทางเดิน โจวโจวหมอฝึกงานที่อยู่ด้านข้างเข้ามาพูดกระซิบข้างหูเซิ่งอันหราน

“พี่อันหราน คนป่วยในห้องวีไอพีนิสัยแย่มาก ต้องระมัดระวังหน่อย อย่าพูดว่าหัวใจเขาไม่แข็งแรงเด็ดขาด เขาไม่ยอมพูดว่าตัวเองไม่สบายตรงไหนก็อย่าถามเด็ดขาด”

“เธอรู้ได้ยังไง?”

“ตอนเช้าพยาบาลซูเดิมทีต้องตรวจร่างกายผู้ป่วยกับฉัน หลังจากนั้นก็ถูกหัวหน้าพยาบาลเรียกออกมา ฉันแปลกใจก็มองเขาไป เพื่อชายชราที่แปลกประหลาดคนนี้ ดุด่าพยาบาลจนร้องไห้แล้ว”

พยายามซูเกอเป็นพยาบาลชายเพียงคนเดียวในโรงพยาบาลจินหลิง โดยทั่วไปแล้วหากผู้ป่วยชายมีความเข้มงวดทางเพศ ก็ล้วนให้ซูเกอไปตรวจสอบ ดังนั้นในโรงพยาบาลจินหลิงเขาจึงเป็นคนที่ได้รับความชอบเป็นพิเศษ

ผู้ป่วยนิสัยแย่ เซิ่งอันหรานก็ไม่ใช่ไม่เคยเจอ เวลาที่เป็นนักศึกษาแพทย์ฝึกงานในโรงพยาบาลต่างประเทศ อยู่กับอาจารย์ที่ปรึกษาก็เห็นมาเยอะแล้ว สำหรับเธอไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร เพียงแต่เพื่อนร่วมงานมีเจตนาดีที่จะเอ่ยเตือน ก็ตอบรับเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าด้วยความซาบซึ้ง

หลังจากที่เปิดประตูห้องผู้ป่วย เซิ่งอันหรานกับนักศึกษาแพทย์ทุกคนเข้าไปในห้องผู้ป่วยแล้ว

“คุณอวี้ตอนนี้รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”

เสียงเข้มมีพลังดังมาจากในห้อง มีสีหน้าอารมณ์เคียดแค้น

“ไม่เป็นไร โรงพยาบาลของพวกเธอกลิ่นแย่มาก ฉันไม่ได้ป่วยอะไรก็อยากจะออกจากห้องผู้ป่วยแล้ว”

เวลาที่เซิ่งอันหรานได้ยินเสียงนี้สายตาตึงเครียดทันที จากช่องว่างท่ามกลางฝูงชน มองเห็นร่างผู้ป่วยบนเตียงได้ชัดเจน มีความผ่านโลกมาโชกโชนเมื่อเทียบกับห้าปีที่แล้ว

คาดไม่ถึงว่าจะเป็นผู้อาวุโสอวี้

นึกถึงก่อนหน้านี้ได้ยินเย่จื่อเอ่ยถึงเรื่องร่างกายของผู้อาวุโสไม่ค่อยดี เธอซ่อนตัวอยู่ในฝูงชนและฟังสองประโยค ก็ผลุนผลันออกไป

ข้อมูลผู้ป่วยทั้งหมดได้รับการบันทึกไว้ในเอกสารอิเล็กทรอนิกส์ของโรงพยาบาล หลังจากที่ออกจากห้องผู้ป่วย เซิ่งอันหรานก็ตรงไปดูข้อมูลอาการป่วยของผู้อาวุโส

เวลาที่มองเห็นบันทึกเข้าโรงพยาบาล สีหน้าก็ตึงเครียด

ในข้อมูลอยู่นานมากแล้ว เธอนำโทรศัพท์ถ่ายตัวอย่างโรคของผู้อาวุโสไว้ เวลาที่ถ่ายเสร็จแล้วกำลังจะผิดคอมพิวเตอร์ ไหล่ก็หนักขึ้นมา

“ถูกจับได้แล้วเถอะ”เสียงของฟ่านหลิงชวงดังมาจากข้างหลัง มือข้างหนึ่งวางบนไหล่ของเซิ่งอันหราน สีหน้าท่าทางยั่วเย้าคนเล่น“เธอไม่ยอมตรวจห้องผู้ป่วย วิ่งมาขี้เกียจที่นี่ทำไม?”

เซิ่งอันหรานสีหน้าตึงเครียด นำโทรศัพท์ซ่อนไว้ด้านหลัง“ฉันมาดูข้อมูลนิดหน่อย เมื่อกี้เพิ่งจะตรวจห้องผู้ป่วย ถือโอกาสมาทำความเข้าใจ”

“หยุดเลย”สายตาของฟ่านหลิงชวงกวาดมองบนคอมพิวเตอร์“เธอเป็นหมอจิตแพทย์ของกุมารเวช มาแผนกศัลยกรรมหัวใจเพื่อเรียนรู้และเข้าใจ ไม่จำเป็นต้องให้เธอมาจัดการ และผู้ป่วยเป็นชายชรา ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับวิชาเอกของเธอ เธอใส่ใจขนาดนี้ นี้คือญาติที่บ้านเธอเหรอ?”

เซิ่งอันหรานสีหน้าไม่เปลี่ยน พูดอย่างสงบนิ่ง“ไม่ใช่ เพื่อความละเอียดทางวิชาการ ดังนั้นจึงมาดู หัวหน้าฟ่านคิดว่ามีปัญหาอะไร สามารถถามได้ตามสบาย”

“ใช่เหรอ?งั้นฉันถามตามสบายแล้วกัน”

“เธอถาม”

เซิ่งอันหรานยืนยันว่าไม่รู้จัก ถึงยังไงเธอไม่ได้ตั้งใจทำให้ข้อมูลผู้ป่วยรั่วไหล เธอถามไม่ได้จึงมาดู

“เธอเป็นลูกสาวนอกสมรสของชายชราเหรอ?”