ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 43

“เป็นไปได้ยังไง?คุณชายจะแต่งงานกับคุณเกาอยู่แล้ว เชิญเข้าเว็บไป่ตู้ไปค้นหา”

“ฉันได้ยินมาว่าคุณผู้ชายที่บ้านเก่าไม่ชอบคุณเกา ไม่ยอมรับงานแต่งนี้”

“หา?”สาวใช้คนหนึ่งปิดปากใบหน้าตกใจ พูดเสียงเบา“จริงเหรอ งั้นตอนนี้คุณเซิ่งโผล่มาคนหนึ่ง คุณชายน้อยของเราชอบมากๆ งั้นไม่ใช่”

“ฉลาดๆ หน่อย มีมารยาทเคารพเธอหน่อย ไม่แน่วันหลังได้เป็นนายหญิงของบ้านละ ”

“…”

เซิ่งอันหรานยุ่งกับการกินข้าวของเด็กทั้งสอง ไม่รับรู้ เป็นเพราะอวี้จิ่งซีแสดงความสนิทสนมและพึ่งพาตัวเองนิดหน่อยเท่านั้น ดึงดูดให้พวกคนใช้ทั้งอวี้ย่วนวิลล่าคิดไปไกล ถึงขนาดวางเธอเป็นนายหญิงในอนาคต

เซิ่งถังกรุปช่วงเช้าช่วงบ่ายต่างประชุมสองรอบจบลงก็บ่าย 3แล้ว ผู้ช่วยโจวฟังสั่งอาหารวางไว้บนโต๊ะทำงานก่อนแล้ว

“ประธานอวี้กินข้าวก่อนเถอะ บันทึกการประชุมอีกเดี๋ยวผมก๊อบปี้ไปในคอมของคุณ”

อวี้หนานเฉิงนวดไปที่ตำแหน่งหัวคิ้ว ในระหว่างคิ้วเผยให้เห็นความอ่อนล้านิดๆ เริ่มยุ่งตั้งแต่7โมงเช้าถึงตอนนี้ยังไม่ทันได้กินข้าว

หลังจากพักผ่อนสักพัก อวี้หนานเฉิงโทรหาที่บ้าน มือถือวางอยู่ข้างๆ เปิดลำโพงไปพลาง แยกตะเกียบออกกินข้าวไปพลาง

อีกฝ่ายรับสายอย่างเร็ว เสียงมีมารยาทของพ่อบ้านดังขึ้น “คุณชาย ทางคุณยุ่งเสร็จแล้วเหรอครับ?”

“อืม เพิ่งเสร็จ ที่บ้านเป็นยังไงบ้าง?”

“เรียบร้อยดีครับ คุณชายวางใจ คุณเซิ่งกับคุณชายน้อยเล่นกันสนุก ลูกสาวคุณเซิ่งก็เข้ากับคุณชายน้อยได้ดี”

คุยสายอยู่ ฝั่งนั้นมีเสียงเด็กหยอกล้อกันดังออกมา ฟังออกว่าเป็นเสียงหัวเราะของซิงซิงน้อย

“พี่จิ่งซี ของเล่นอันนี้ของพี่ตลกเกินไปแล้ว ฮ่าๆ ”

แม้ว่าไม่ได้ยินเสียงอวี้จิ่งซี แต่ว่าดูจากเสียงหัวเราะที่มีความสุขของเซิ่งเสี่ยวซิง ก็คิดได้ไม่ยากว่าตอนนี้จิ่งซีสนุกแค่ไหน คิ้วที่กังวลของอวี้หนานเฉิงก็คลายตัวออกมาเล็กน้อย

“งั้นก็ดีแล้ว ระวังความปลอดภัยหน่อย”

“คุณชายยังมีธุระอะไรอีกไหมครับ? เมื่อกี้คุณเซิ่งยังถามผมว่าคุณมากลับมากินข้าวเย็นเหรอ”

“ไม่แล้ว คืนนี้ยังหนึ่งงานเลี้ยง”

น้ำเสียงอวี้หนานเฉิงเรียบเฉย“กลับดึกหน่อย หากดึกเกินไป นายให้คนขับไปส่งสองแม่ลูกกลับบ้าน”

วางสาย จู่ๆ อวี้หนานเฉิงก็มีความรู้สึกหลากหลาย จับตะเกียบมองกับข้าวที่หรูหรา จู่ๆ รู้สึกไม่มีรสชาติอะไร ไม่รู้ทำไมก็คิดถึงอาหาร2วันในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ที่เซิ่งอันหรานเอาไปที่โรงพยาบาล

ตอนนี้เธอใกล้จะเตรียมมื้อเย็นแล้วมั้ง แม้ว่าในบ้านจะมีคนใช้ แต่ตามนิสัยของเธอ เกรงว่าจะลงมือทำเอง ไม่รู้พวกเขากินอะไรกัน?

“ประธานอวี้ เมื่อกี้คนส่งอาหารบอกว่าลืมให้น้ำซุปไก่ เพิ่งจะส่งมา”

จู่ๆ ผู้ช่วยโจวก็เคาะประตูเข้ามา ในมือยังมีกล่องเก็บอุณหภูมิ

อวี้หนานเฉิงจ้องกล่องเก็บอุณหภูมิสีเงิน จู่ๆ ก็วางตะเกียบ ลุกขึ้น“โจวฟัง งานเลี้ยงคืนนี้ยกเลิกให้ผมหน่อย ไม่ไปแล้ว”

“หา?”

โจวฟังถือซุปไก่ทำหน้างง จี้ถามต่อ“ทำไมไม่ไปแล้ว? มีเรื่องอะไรสำคัญเหรอครับ? แต่นั้นเป็นถึงเป็นงานเลี้ยงงานแฟร์เซี่ยงไฮ้”

อวี้หนานเฉิงหยิบเสื้อนอกเดินออกประตูไปแล้ว ไม่สนใจเขาเลย

มีสวิตช์ไฟฟ้าตลอดทาง กลางทางผ่านร้านขนมหนึ่งร้าน อวี้หนานเฉิงตั้งใจซื้อขนมสองกล่องกลับไป ตอนกลับถึงบ้านไฟยังไม่เปิด ใกล้ถึงตอนเย็นแล้ว กลุ่มเมฆเรืองรองสวยงามเป็นแผ่นไกลๆ ในบ้านครึกครื้น ทางห้องของเล่นชั้นสองมีเสียงหัวเราะคิกๆ คักๆ ออกมา

ตอนอวี้หนานเฉิงเปิดประตูบ้าน เซิ่งอันหรานกำลังยืนอยู่บนพื้น มือทั้งสองเต็มไปด้วยแป้ง ชี้เซิ่งเสี่ยวซิงที่กระโดดเหมือนคนบ้าอยู่แทรมโพลีน

"ลูกลงมาเดี๋ยวนี้ เซิ่งเสี่ยวซิงอย่าก่อเรื่อง หม่าม้าจะไปทำกับข้าว พวกหนูไม่มีคนดูเดี๋ยวล้มอีก"

"จิ่งซีก็เหมือนกัน แผลเธอยังไม่หาย ทำไมถึงแผลงฤทธิ์ไปด้วย"

อวี้หนานเฉิงมือข้างหนึ่งจับประตูไว้ เห็นภาพนี้ถึงกลับตะลึงไป อวี้จิ่งซีที่เงียบสงบมาตลอด เวลานี้กลับกลิ้งบนแทรมโพลีนสองคนกับเซิ่งเสี่ยวซิง ยังสวมสไปเดอร์แมนทั้งชุด ทำท่าพ่นใยเหมือนแมงมุมตลอดเวลา

นี่เหมือนคนกระดูกหักตรงไหน?

เซิ่งอันหรานเตือนไปหนึ่งครั้ง ทั้งสองคนสบตากันแล้วแลบลิ้นถึงได้กลิ้งลงจากเบาะหยุดเล่นอย่างเชื่อฟัง

"ก็แค่นี้ เชื่อฟังแบบนี้ อยากเล่นรอหม่าม้าทำกับข้าวเสร็จได้ยังไหม?"

เซิ่งอันหรานชี้ไปที่จมูกของเซิ่งเสี่ยวซิง "ลูกดูแลจิ่งซีหน่อย อย่าดึงเขาเล่นบ้าๆ ด้วย แผลเขายังไม่หายเลย แขนยังมีเฝือกอยู่"

เซิ่งเสี่ยวซิงยิ้มหวานออดอ้อน "ค่ะ หม่าม้าหนูรู้แล้ว ไม่เล่นก็ไม่เล่น"

เซิ่งอันหรานถึงหมุนตัวจากไปอย่างพอใจ

เพราะสายตาโฟกัสที่บนตัวเด็กทั้งสองตลอดไม่ละสายตา ตอนหมุนตัวออกประตูไม่ทันระวังว่ามีคนอยู่หน้าประตู หัวชนเข้าไป

"อะ!"

เซิ่งอันหรานร้องเสียงตกใจ หน้าผากชนไปที่หน้าอกแข็งแรง เงยหน้าที่เจ็บถึงมองเห็นชัดว่าเป็นใคร ตื่นตกใจ รีบถอยหลัง2ก้าวไปยืนให้มั่น

"ขอ...ขอโทษค่ะ"

ได้สติมองไป เสื้อเชิ้ตสีดำของอวี้หนานเฉิงมีรอยขาวสองมือประทับอยู่ ยังมีแป้งที่ตกกระจายบนพื้น

อวี้หนานเฉิงหมดคำพูด

"ขอโทษ"เซิ่งอันหรานรีบเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง "ฉันช่วยคุณปัด"

พูดอยู่ มือทั้งสองก็ตบไปที่หน้าอกอวี้หนานเฉิง2-3ครั้ง รอยฝ่ามือไม่มีแล้ว หน้าอกเต็มไปด้วยแป้ง อวี้หนานเฉิงปิดปากสำลักไอ ดันเธอออกห่างเล็กน้อย

"เซิ่งอันหราน คุณ…คุณจ้องหาโอกาสเอาคืนหัวหน้าเหรอ? แค่กๆ..."

เซิ่งอันหรานส่ายหน้าเหมือนกลองป๋องแป๋ง "ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น เข้าใจผิด ฉันกำลังคิดจะไปทำกับข้าว ฉันนวดแป้งอยู่ ใครจะรู้คุณจะอยู่หน้าประตู"

"ความหมายของคุณ คือผมเป็นคนผิดอีก?"

"ใครใช้ให้คนยืนหน้าประตูไม่ส่งเสียงสักนิดแม้เสียงกระแอมก็ไม่มี"เซิ่งอันหรานพึมพำอยู่ รู้สึกผิดนิดๆ

แววตาอวี้หนานเฉิงเข้มขึ้น พูดเน้นเสียง

"เซิ่งอันหราน ช่วงนี้ผมใจดีกับคุณมากไปใช่ไหม?"

"ไม่ใช่ๆ"เซิ่งอันหรานโบกมือ อธิบายเหตุผลหน้าเจื่อนๆ

"ฉันแค่รู้สึกว่าคุณคิดดูนะ ฉันนวดแป้งเพื่อนทำขนมให้ลูกชายคุณ ทำเสื้อคุณเปื้อนก็เพราะทำขนมให้ลูกชายคุณ ถ้าคิดแบบนี้ เสื้อเชิ้ตสำคัญหรือว่าลูกชาย?"

อวี้หนานเฉิงกลับพูดไม่ออก ขมวดคิ้วขี้เกียจจะพูดกับเธอแล้ว พูดเปลี่ยนเรื่อง

"ในบ้านมีคนใช้ ให้คุณทำกับข้าวทำไม? เชิญคุณมาเป็นแขก เดี๋ยวถึงเวลาบอกว่าผมบีบคั้นคุณอีก"

"ทำเองกับคนใช้ทำจะเหมือนกันได้เหรอ?"

เซิ่งอันหรานทำหน้ามองบน ยกคิ้วใบหลิวทั้งสอง "คุณเชื่อไหม หากตอนนี้คุณทำขนมสักอย่างให้จิ่งซี แม้ว่าไม่อร่อยเท่าคนใช้ทำ จิ่งซีก็จะมีดีใจเป็นพิเศษ"

"ไม่ต้องลำบากขนาดนั้น ผมซื้อมาแล้ว"

"ซื้อกับทำเองแน่นอนว่าไม่เหมือนกัน"

จู่ๆ เซิ่งอันหรานเหมือนคิดอะไรได้ "นี่? คืนนี้คุณไม่มีงานใช่ไหม?"

อวี้หนานเฉิงมองเธอ ตอบรับเรียบๆ

"อืม"

"พอดีเลย คุณตามฉันไปที่ครัว ฉันสอนคุณนวดแป้งทำขนม ไปๆ ไป"