ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 42

เช้าวันเสาร์ เซิ่งอันหรานยังนอนขี้เกียจอยู่ ก็ถูกเซิ่งเสี่ยวซิงดึงขึ้นจากเตียง

“หม่าม้า ตื่นได้แล้ว”

เซิ่งอันหรานมองที่นาฬิกาบนหัวเตียงอย่างสะลึมสะลือ พูดเหมือนสิ้นหวัง“ซิงซิงน้อยเพิ่ง7โมงเช้า ลูกจะทำอะไร?”

เซิ่งเสี่ยวซิงจับแขนเธอข้างหนึ่งไม่ยอมปล่อย พูดอย่างตรงไปตรงมา “หม่าม้าไปบ้านลุงอวี้ครั้งแรก ไม่ต้องแต่งตัวดีๆ เหรอ? รีบลุกมาอาบน้ำ แต่งหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้าสิ”

เซิ่งอันหรานกอดหมอน หมดอาลัยตายอยาก

ทำไมถึงได้คลอดลูกที่ไม่สงวนตัวแบบนี้ ลูกสาวที่เห็นผู้ชายหนึ่งคนก็อยากยัดเยียดเธอให้กัน?

ภายใต้การกำกับของเซิ่งเสี่ยวซิง เซิ่งอันหรานแต่งหน้าอ่อนๆ อย่างลวกๆ หยิบเสื้อยืดกับกางเกงยีนที่ใส่ประจำทุกวันเสาร์ ยังไม่ทันได้สวม ก็ถูกเซิ่งเสี่ยวซิงแย่งไป

“ทำไมหม่าม้าสวมชุดนี้?”

“ไม่งั้น?”

“ชุดนี้”เซิ่งเสี่ยวซิงคว้าชุดเดรสสีแดงเปิดหลังชุดหนึ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้า “ชุดนี้สวย”

“ลูกเป็นบ้าไปแล้ว?”เซิ่งอันหรานเคาะที่หัวเธออย่างโกรธเคือง “ไม่ได้ไปไนต์คลับ ยิ่งไปกว่านั้นนี้เป็นชุดราตรี ไปเล่นบ้านเพื่อนลูกเท่านั้น หม่าม้าต้องสวมชุดราตรีไปเหรอ?”

“งั้นชุดนี้”เซิ่งเสี่ยวซิงไม่ยอม หยิบชุดเดรสสีฟ้าอ่อนชุดหนึ่งออกมาอีกครั้ง“นี่น่าจะได้นะ”

เซิ่งอันหรานเอาชุดเดรสนั้นออกมาจากตู้แล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง สวยมันก็สวย แต่ลังเลอยู่นิดๆ

“สวมกระโปรงมันจะสะดวกเหรอ? พวกหนูสองคนโดดขึ้นลงตลอด”

“ไม่หรอก”เซิ่งเสี่ยวซิงยกมือสาบาน “หนูรับประกันวันนี้จะเป็นเด็กดี”

“เชื่อคำพูดลูกก็โง่แล้ว”

เซิ่งอันหรานไม่คิดจะสนใจเธอ เธอดึงและกระทืบเท้า จะทำอย่างไรก็ไม่ยอมให้ตัวเองสวมเสื้อยืดกางเกงยีน สุดท้ายไม่มีทางเลือก ทำได้แค่สวมชุดเดรสสีฟ้านั้น

9โมงเช้าเพิ่งทำข้าวเช้าเสร็จ พ่อบ้านของอวี้หนานเฉิงก็ขับรถมารับเธอไปที่วิลล่า

“เช้านี้คุณชายมีประชุมที่สำคัญเรื่องหนึ่ง ดังนั้นตอนนี้ไม่อยู่บ้าน ให้ผมมารับคุณกับซิงซิงน้อยไป”

“ไม่เป็นไร”เซิ่งอันหรานแสดงความเข้าใจ

พ่อบ้านเป็นผู้ชายวัยกลางคนอายุ40ต้นๆ ดูแล้วสุขุมมาก ขับรถก็มั่นคงมากเหมือนกัน

“ช่วงนี้คุณชายน้อยเกิดอุบัติเหตุบ่อย ในใจคุณชายคงรู้สึกแย่เหมือนกัน คนใช้ในบ้านเปลี่ยนไปแล้วหนึ่งชุด ระมัดระวังไม่ว่ากับใคร ดังนั้นเชิญคุณเซิ่งไปเล่นที่บ้าน ผมค่อนข้างประหลาดใจ ”

“คงเป็นเพราะก่อนหน้านี้ฉันเคยช่วยจิ่งซี ดังนั้นเลยค่อนข้างวางใจมั้ง”

เซิ่งอันหรานยิ้ม แต่ในใจกลับแขวะอยู่ ใครไม่ประหลาดใจ เธอก็ประหลาดใจไม่ต่างกัน

พูดถึงเรื่องจิ่งซีได้รับบาดเจ็บ เซิ่งเสี่ยวซิงนั่งตัวตรงจากเก้าอี้นิรภัย ถอนหายใจทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ ดึงความสนใจจากเซิ่งอันหราน“ลูกถอนหายใจทำไม? ยังเป็นเด็กเป็นเล็ก”

“หนูถอนหายใจแทนพี่จิ่งซี”

เซิ่งเสี่ยวซิงขมวดคิ้ว “หม่าม้าคิดดูนะ พี่จิ่งซีพูดไม่ได้ แล้วยังโชคร้ายแบบนี้ หนูไม่เคยเห็นเด็กที่โชคร้ายกว่าเขาอีกแล้ว หม่าม้าครูที่โรงเรียนบอกว่า เปิ่นมิ่งเหนียนจะโชคร้ายใช่ไหม? เป็นเปิ่นมิ่งเหนียนของพี่จิ่งซีหรือเปล่า?”

“เปิ่นมิ่งเหนียนอะไรกัน พวกหนูยัง5 ขวบ ถึงเปิ่นมิ่งเหนียนได้ยังไง ยิ่งไปกว่านั้นเป็นความเชื่องมงาย ครูคนไหนยังสอนเรื่องพวกนี้กับพวกลูก ลูกยังคิดว่าจริงอีก”

เซิ่งอันหรานเอือมระอา แต่ก็เห็นใจอวี้จิ่งซีจริงๆ

คำนวณขึ้นมาแล้ว รู้จักเขาไม่ถึง 2เดือน เขาก็เกิดอุบัติเหตุสองครั้งแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นสองครั้งต่างก็หนัก ตอนแรกหากเธอไม่กั้นแชนเดอเรียไว้ กลัวว่าเด็กน้อยคงไม่รอดแล้ว ครั้งนี้ดีที่ไม่ได้โดนหัว ไม่งั้นกลัวว่าจะไม่รอดเหมือนกัน

เรื่องพวกนี้ เป็นเพียงแค่อุบัติเหตุจริงๆ เหรอ? จู่ ๆ เธอก็เกิดความสงสัย