ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 41

“แต่งงาน?” เซิ่งอันเหยาย่นคิ้ว หัวเราะ“เธอจะแต่งได้ไง? ทะเบียนบ้านยังอยู่ที่บ้านเลย ตอนไปเรียนมหาวิทยาลัยยังไม่ทันเรียนจบ ปีนี้เพิ่งจะ24เองมั้ง”

ในใจเกาหย่าเหวินกลับมีความคิดหนึ่ง พูดอย่างมีนัย

“ตอนนั้นเธอไม่ได้คบใครเหรอ? ทำไมจู่ๆ ไปต่างประเทศ? คงไม่ใช่ไปต่างประเทศกับแฟนหนุ่มหรอกนะ เธอบอกไม่ใช่เหรอว่าเธอเรียนไม่จบ?”

พูดถึงตรงนี้ เซิ่งอันเหยายิ่งทำหน้าดูถูกเหยียดหยาม

“แฟนหนุ่มตอนนั้นของหล่อน? ว่าแล้วเธอก็เคยเห็น เฉียวเจ๋อลูกชายคนโตของเฉียวซื่อกรุป เวลานั้นก็อยู่ด้วยกันกับเพื่อนสนิทหล่อนแล้ว คนทั้งโลกต่างก็รู้ มีแต่เธอคนเดียวไม่รู้ โง่ที่สุด”

“จริงเหรอ? เฉียวเจ๋อ?”

เกาหย่าเหวินวางแผนหนึ่ง ดูแล้วเซิ่งอันเหยาไม่รู้ว่าน้องสาวตัวเองมีลูกแล้วหนึ่งคน

6 ปีก่อนเซิ่งอันหรานยังอยู่เมืองจินหลิง 5ปีให้หลังถึงไป งั้นลูกน่าจะคลอดที่เมืองจินหลิง ตามนี้ละก็พ่อของลูกน่าจะเป็นคนเมืองจินหลิงถึงจะถูก ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่เฉียวเจ๋อเหมือนกัน

หลังจากออกจากสนามกอล์ฟ ภายในรถบ้านเกาหย่าเหวินยิ่งคิดยิ่งแปลก

“เจี๋ยเซิน ถ้าฉันต้องการสืบเรื่องเมื่อ5-6ปีก่อนของคนคนหนึ่ง แต่ค่อนข้างเป็นเรื่องส่วนตัวละก็ มีวิธีไหม?”

ผู้จัดการหันหน้ามาจากที่นั่งข้างคนขับ คิดอยู่ชั่วครู่

“มี ไปที่นักสืบเอกชนก็ได้แล้ว”

“ฉันต้องการสืบ คนคนหนึ่ง”

“ใครเหรอ?”

“ลูกสาวคนรองของตระกูล เซิ่งอันหราน หากเป็นไปตามคาดละก็ 5ปีก่อนเธอคลอดลูกที่เมืองจินหลิงแล้วถึงไปต่างประเทศ ฉันอยากรู้ว่าใครเป็นพ่อเด็ก”

ท่าทีของอวี้หนานเฉิงที่มีต่อเซิ่งอันหรานแปลกเกินไปแล้ว เธอไม่เชื่อว่าเป็นเพราะแค่ว่าหล่อนช่วยอวี้จิ่งซีแค่ครั้งเดียวก็สามารถทำให้เขาใส่ใจเป็นพิเศษ ถือว่าตัวเองบ้าไปเองก็ได้ อย่างไรก็ตาม เธอต้องสืบเซิ่งอันหรานคนนี้ให้ชัดเจน ไม่มีความเกี่ยวข้องกับอวี้หนานเฉิงถึงจะสบายใจ

อีกด้านหนึ่ง เซิ่งอันเหยาก็กลับบ้าน

เพิ่งถึงบ้าน อวี๋ซู่ซินผู้เป็นแม่ก็เดินเข้ามา “เหยาเหยากลับมาแล้วเหรอ ทำไมกลับดึกขนาดนี้ มื้อเย็นก็มาไม่ทันเวลา”

เซิ่งอันเหยาควงแขนแม่ ใบหน้าเป็นมิตร

“วันนี้ไปสนามกอล์ฟกับเพื่อน คุยกันสักพัก ก็คือเกาหย่าเหวินคนนั้น ก่อนหน้านี้แม่ยังบอกว่าชอบละครทีวีของเธออยู่เลย ฉันเลยขอลายเซ็นมาให้แม่”

“เหยาเหยายังรู้ใจเหมือนเดิม”

อวี๋ซู่ซินพลางขมพลางชำเลืองไปทางโซฟา จงใจพูดเสียงสูง “แม้ว่าฉันไม่มีลูกชาย แต่บนโลกนี้คงหาใครคนหนึ่งที่รู้ใจกว่าเหยาเหยาได้อีกแล้ว”

“พอแล้วแม่ ชมตัวเองแบบนี้มีอย่างไหน?”

เซิ่งอันเหยายิ้ม ยกชาไปที่โซฟาด้วยความใส่ใจ “พ่อ ดื่มชา”

พ่อเซิ่งนั่งอยู่บนโซฟาอ่านหนังสือพิมพ์ เห็นวางหนังสือพิมพ์ มองเซิ่งอันเหยาด้วยความรัก พูดเตือน

“กลับดึกขนาดนี้ ไปอาบน้ำพักผ่อนเร็วๆ ผู้หญิงอย่านอนดึก”

“ค่ะ”เซิ่งอันเหยาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ฉันรู้แล้ว พ่อก็เหมือนกันต้องดูแลร่างกายให้มากๆ ”

“จริงสิ”พ่อเซิ่งดื่มชาไปอึกหนึ่ง เงยหน้าถาม “ลูกบอกว่าครั้งก่อนลูกเห็นน้องสาวที่ห้าง ลูกรู้ไหมว่าตอนนี้น้องสาวอยู่ที่ไหน?”

เซิ่งอันเหยาได้ยินรอยยิ้มบนหน้าแข็งไปเล็กน้อย กดความไม่พอใจที่ขึ้นมา

“ฉันจะรู้ได้ไง วันนั้นอยากคุยกับเธอนานกว่านี้ แต่ท่าทางเธอรีบร้อน ไม่ยอมคุยกับฉัน หากไม่ได้เจอที่ห้างละก็ กลัวว่าถึงตอนนี้เราก็ไม่รู้เรื่องที่เธอกลับประเทศมาแล้ว”

พ่อเซิ่งถอนหายใจ “เด็กคนนี้ อยู่ข้างนอกคนเดียวก็ไม่ดี หากลูกมีเวลาละก็ ลองไปสืบดูว่าน้องพักที่ไหน พ่อไปดู แนะนำให้เธอกลับมาอยู่ที่บ้านดีที่สุด พ่อถึงวางใจ”

เซิ่งอันเหยาขมวดคิ้ว เหมือนกำลังคิดจะพูดอะไร มีเสียงไอดังมาจากด้านหลัง

อวี๋ซู่ซินส่งสายตาให้ลูกสาว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเดินเข้ามา

“ข้อนี้จริง เด็กผู้หญิงอยู่ข้างนอกคนเดียวไม่ค่อยปลอดภัย สองวันนี้ฉันว่าง จะให้คนช่วยสืบดู เมืองจินหลิงไม่ถือว่าใหญ่น่าจะหาเจอไม่ยาก”

“อืม”พ่อเซิ่งหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นอีกครั้ง