ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 41

“แต่งงาน?” เซิ่งอันเหยาย่นคิ้ว หัวเราะ“เธอจะแต่งได้ไง? ทะเบียนบ้านยังอยู่ที่บ้านเลย ตอนไปเรียนมหาวิทยาลัยยังไม่ทันเรียนจบ ปีนี้เพิ่งจะ24เองมั้ง”

ในใจเกาหย่าเหวินกลับมีความคิดหนึ่ง พูดอย่างมีนัย

“ตอนนั้นเธอไม่ได้คบใครเหรอ? ทำไมจู่ๆ ไปต่างประเทศ? คงไม่ใช่ไปต่างประเทศกับแฟนหนุ่มหรอกนะ เธอบอกไม่ใช่เหรอว่าเธอเรียนไม่จบ?”

พูดถึงตรงนี้ เซิ่งอันเหยายิ่งทำหน้าดูถูกเหยียดหยาม

“แฟนหนุ่มตอนนั้นของหล่อน? ว่าแล้วเธอก็เคยเห็น เฉียวเจ๋อลูกชายคนโตของเฉียวซื่อกรุป เวลานั้นก็อยู่ด้วยกันกับเพื่อนสนิทหล่อนแล้ว คนทั้งโลกต่างก็รู้ มีแต่เธอคนเดียวไม่รู้ โง่ที่สุด”

“จริงเหรอ? เฉียวเจ๋อ?”

เกาหย่าเหวินวางแผนหนึ่ง ดูแล้วเซิ่งอันเหยาไม่รู้ว่าน้องสาวตัวเองมีลูกแล้วหนึ่งคน

6 ปีก่อนเซิ่งอันหรานยังอยู่เมืองจินหลิง 5ปีให้หลังถึงไป งั้นลูกน่าจะคลอดที่เมืองจินหลิง ตามนี้ละก็พ่อของลูกน่าจะเป็นคนเมืองจินหลิงถึงจะถูก ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่เฉียวเจ๋อเหมือนกัน

หลังจากออกจากสนามกอล์ฟ ภายในรถบ้านเกาหย่าเหวินยิ่งคิดยิ่งแปลก

“เจี๋ยเซิน ถ้าฉันต้องการสืบเรื่องเมื่อ5-6ปีก่อนของคนคนหนึ่ง แต่ค่อนข้างเป็นเรื่องส่วนตัวละก็ มีวิธีไหม?”

ผู้จัดการหันหน้ามาจากที่นั่งข้างคนขับ คิดอยู่ชั่วครู่

“มี ไปที่นักสืบเอกชนก็ได้แล้ว”

“ฉันต้องการสืบ คนคนหนึ่ง”

“ใครเหรอ?”

“ลูกสาวคนรองของตระกูล เซิ่งอันหราน หากเป็นไปตามคาดละก็ 5ปีก่อนเธอคลอดลูกที่เมืองจินหลิงแล้วถึงไปต่างประเทศ ฉันอยากรู้ว่าใครเป็นพ่อเด็ก”

ท่าทีของอวี้หนานเฉิงที่มีต่อเซิ่งอันหรานแปลกเกินไปแล้ว เธอไม่เชื่อว่าเป็นเพราะแค่ว่าหล่อนช่วยอวี้จิ่งซีแค่ครั้งเดียวก็สามารถทำให้เขาใส่ใจเป็นพิเศษ ถือว่าตัวเองบ้าไปเองก็ได้ อย่างไรก็ตาม เธอต้องสืบเซิ่งอันหรานคนนี้ให้ชัดเจน ไม่มีความเกี่ยวข้องกับอวี้หนานเฉิงถึงจะสบายใจ

อีกด้านหนึ่ง เซิ่งอันเหยาก็กลับบ้าน

เพิ่งถึงบ้าน อวี๋ซู่ซินผู้เป็นแม่ก็เดินเข้ามา “เหยาเหยากลับมาแล้วเหรอ ทำไมกลับดึกขนาดนี้ มื้อเย็นก็มาไม่ทันเวลา”

เซิ่งอันเหยาควงแขนแม่ ใบหน้าเป็นมิตร

“วันนี้ไปสนามกอล์ฟกับเพื่อน คุยกันสักพัก ก็คือเกาหย่าเหวินคนนั้น ก่อนหน้านี้แม่ยังบอกว่าชอบละครทีวีของเธออยู่เลย ฉันเลยขอลายเซ็นมาให้แม่”

“เหยาเหยายังรู้ใจเหมือนเดิม”

อวี๋ซู่ซินพลางขมพลางชำเลืองไปทางโซฟา จงใจพูดเสียงสูง “แม้ว่าฉันไม่มีลูกชาย แต่บนโลกนี้คงหาใครคนหนึ่งที่รู้ใจกว่าเหยาเหยาได้อีกแล้ว”

“พอแล้วแม่ ชมตัวเองแบบนี้มีอย่างไหน?”

เซิ่งอันเหยายิ้ม ยกชาไปที่โซฟาด้วยความใส่ใจ “พ่อ ดื่มชา”

พ่อเซิ่งนั่งอยู่บนโซฟาอ่านหนังสือพิมพ์ เห็นวางหนังสือพิมพ์ มองเซิ่งอันเหยาด้วยความรัก พูดเตือน

“กลับดึกขนาดนี้ ไปอาบน้ำพักผ่อนเร็วๆ ผู้หญิงอย่านอนดึก”

“ค่ะ”เซิ่งอันเหยาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ฉันรู้แล้ว พ่อก็เหมือนกันต้องดูแลร่างกายให้มากๆ ”

“จริงสิ”พ่อเซิ่งดื่มชาไปอึกหนึ่ง เงยหน้าถาม “ลูกบอกว่าครั้งก่อนลูกเห็นน้องสาวที่ห้าง ลูกรู้ไหมว่าตอนนี้น้องสาวอยู่ที่ไหน?”

เซิ่งอันเหยาได้ยินรอยยิ้มบนหน้าแข็งไปเล็กน้อย กดความไม่พอใจที่ขึ้นมา

“ฉันจะรู้ได้ไง วันนั้นอยากคุยกับเธอนานกว่านี้ แต่ท่าทางเธอรีบร้อน ไม่ยอมคุยกับฉัน หากไม่ได้เจอที่ห้างละก็ กลัวว่าถึงตอนนี้เราก็ไม่รู้เรื่องที่เธอกลับประเทศมาแล้ว”

พ่อเซิ่งถอนหายใจ “เด็กคนนี้ อยู่ข้างนอกคนเดียวก็ไม่ดี หากลูกมีเวลาละก็ ลองไปสืบดูว่าน้องพักที่ไหน พ่อไปดู แนะนำให้เธอกลับมาอยู่ที่บ้านดีที่สุด พ่อถึงวางใจ”

เซิ่งอันเหยาขมวดคิ้ว เหมือนกำลังคิดจะพูดอะไร มีเสียงไอดังมาจากด้านหลัง

อวี๋ซู่ซินส่งสายตาให้ลูกสาว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเดินเข้ามา

“ข้อนี้จริง เด็กผู้หญิงอยู่ข้างนอกคนเดียวไม่ค่อยปลอดภัย สองวันนี้ฉันว่าง จะให้คนช่วยสืบดู เมืองจินหลิงไม่ถือว่าใหญ่น่าจะหาเจอไม่ยาก”

“อืม”พ่อเซิ่งหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นอีกครั้ง

กลับถึงห้องนอน เซิ่งอันเหยาหย่อนก้นนั่งบนเตียง โกรธจนหน้าเขียว “แม่ ทำไมแม่ถึงต้องรับปากพ่อเรียกเธอกลับมา? ครั้งก่อนก็เหมือนกัน ฉันจะบอกแม่ ฉันเห็นนางตัวแสบ แม่ยังบอกพ่อ นี่ไม่ใช่หาเรื่องใส่ตัวเองเหรอ?”

อวี๋ซู่ซินล็อกประตูห้องเสร็จ สีหน้าเยือกเย็น พูดอย่างไม่รีบร้อน“ลูกบอกไม่บอกพ่อของลูก เธอก็ต้องกลับมา ในเมื่อเธอกลับประเทศ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่กลับบ้าน แทนที่จะให้เธอกลับมาเอง พวกเราไม่ทันเตรียมตัว พวกเราบอกพ่อลูกเองดีกว่า แบบนี้เขาถึงรู้สึกว่าพวกเราเอาใจใส่”

“รู้สึกว่าพวกเราเอาใจใส่มีประโยชน์เหรอ? หากเธอกลับมาพ่อคงพิจารณาเรื่องผู้สืบทอดใหม่อีกครั้ง”

พูดถึงเรื่องนี้ อวี๋ซู่ซินขมวดคิ้ว หน้าเสียนิดๆ เหมือนกัน ทำเสียงขึ้นจมูกออกมา

“ถ้าไม่ใช่ท้องแม่ไม่ได้เรื่อง ไม่คลอดลูกชายมาคนหนึ่ง คงไม่ทำให้เขาเลือกระหว่างเด็กนั้นกับลูก ดีที่ตอนนี้ไม่แย่ เด็กนั้นเร่ร่อนอยู่ข้างนอกหลายปีขนาดนี้ จะมีอนาคตอะไร ขอแค่ลูกได้คู่ครองที่ดี ผู้สืบทอดของบริษัทนี้ไปใครไม่ได้นอกจากลูก”

สีหน้าเซิ่งอันเหยาถึงอ่อนลง ดูหยิ่งๆ “นั้นมันแน่อยู่แล้ว หลายปีที่เธออยู่ต่างประเทศ ใครจะไปรู้ อาจไปมีลูกกับผู้ชายที่ไหนถึงไม่ยอมกลับบ้าน กลัวว่าจะไม่มีหน้ามา”

“…”

——

หลังจบสุดสัปดาห์ วันจันทร์เซิ่งเสี่ยวซิงก็ถูกเซิ่งอันหรานส่งไปโรงเรียนอนุบาลตั้งแต่เช้าแล้ว เธอเองก็ต้องทำงานเหมือนกัน

ตอนเช้าไปประชุมที่แผนกผู้บริหาร หลังจากจบการประชุม บนทางเดิน เซิ่งอันหรานเรียกอวี้หนานเฉิงไว้

“ประธานอวี้ รอเดี๋ยวค่ะ”

อวี้หนานเฉิงและโจวฟังผู้ช่วยเขาหันกลับไปพร้อมกัน

“มีธุระเหรอ?”อวี้หนานเฉิงถาม

“ตอนเที่ยงคุณไปโรงพยาบาลไหม?”

“อืม”

เซิ่งอันหรานถอนหายใจโล่งอก ยื่นกล่องเก็บอุณหภูมิที่ติดตัวมาให้ “นี่เป็นน้ำซุปที่ตุ๋นมาหนึ่งคืน กล่องเก็บอุณหภูมิมีคุณสมบัติพิเศษ สามารถรับประกันว่าถึงเที่ยงก็ยังร้อนอยู่ ฝากคุณไปให้จิ่งซี”

อวี้หนานเฉิงพยักหน้า ไปรับกล่องเก็บอุณหภูมิจากมือเซิ่งอันหรานด้วยตัวเอง

ผู้ช่วยด้านข้างมองอย่างตะลึง

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว ความสัมพันธ์ประธานอวี้กับผู้จัดการเซิ่ง ควรแก่การเฝ้าติดตามจริงๆ ?

คุณชายน้อยนอนโรงพยาบาลเธอก็ต้องยุ่ง? ประธานอวี้ก็ยอมให้เธอยุ่ง?

“จริงด้วย ยังมีอันนี้” เซิ่งอันหรานสมุดโน้ตขนาดเท่าฝ่ามือออกไปอีกครั้ง

“นี่เป็นรายละเอียดขั้นตอนวิธีการทำน้ำซุป คุณให้แม่ครัวบ้านคุณก็พอ ช่วงนี้ฉันไม่มีเวลาทำกับข้าวให้จิ่งซี เรื่องวางแผนไม่กล้าล่าช้า ขอโทษค่ะ”

อวี้หนานเฉิงก็รับมา “ไม่เป็นไร”

“งั้นฉันกลับโรงแรมก่อน”

เซิ่งอันหรานพยักหน้า ยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ เดินไปทางประตูลิฟต์

“เซิ่งอันหราน”

จู่ ๆ มีเสียงทุ้มต่ำของอวี้หนานเฉิงดังมาจากด้านหลัง เรียกเธอให้หยุดฝีเท้า

เซิ่งอันหรานหันกลับไปอย่างสงสัย “ประธานอวี้ ยังมีธุระอะไรเหรอคะ?”

“เช้าวันเสาร์นี้ ฉันให้คนไปรับเธอกับซิงซิงน้อย จิ่งซีอยากให้มาเธอไปเล่นที่บ้าน”

“หา?”เซิ่งอันหรานตะลึง “บ้าน บ้านคุณ?”

“คุณติดธุระเหรอ?”

“เอ่อ…ไม่มีธุระ แต่การวางแผนงาน”

“เอามาทำด้วย คิดเป็นค่าล่วงเวลา”

น้ำเสียงอวี้หนานเฉิงเหมือนไม่ยอมให้ปฏิเสธง่ายๆ “มีปัญหาเหรอ? ผมไม่เคยบีบบังคับใคร ไม่อยากไปก็ช่าง”

“ไม่ ไม่มีปัญหา”เซิ่งอันหรานหมดคำพูด

อะไรคือไม่บีบบังคับ นี่ไม่ใช่ปัญหาเดียวกัน ที่พนันกันไว้ยังอยู่ สัญญายังไม่ได้เซ็น ไม่ใช่ว่าคำพูดเดียวของเขาเธอก็โดนไล่ออก คำพูดเจ้านาย ใครจะกล้ามีปัญหา?