ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 431

ฟ่านหลิงชวงมาหาตัวเองไม่เคยมีเรื่องดี เซิ่งอันหรานก็นึกถึงเรื่องที่เขาข่มขู่ให้ตัวเองไปนัดบอด สองวันนี้ยุ่งจนหัวหมุน จนลืมไปแล้ว

"หมอเซิ่งจะรีบไปทำอะไร? วันนี้ฉันก็หยุด ไปดื่มด้วยกันสักแก้วสิ"

"หัวหน้าฟ่าน……"เซิ่งอันหรานฝืนยิ้มออกมา "ฉันถึงเวลาเลิกงานแล้ว ลูกสาวทั้งสองคนยังรอฉันที่บ้าน ต้องไปแล้ว"

"งั้นพอดีเลย ฉันได้ยินฝีมือทำอาหารของหมอเซิ่งมา เอาเป็นไปดื่มบ้านเธอดีไหม?"

เซิ่งอันหรานไม่ได้เตรียมตัวจะพานางฟ้าท่านนี้กลับบ้าน เรียกโบกมือทันที "ในบ้านรกเกินไป ตอนนี้รับแขกไม่ได้ รอฉันเก็บกวาดเสร็จจะเชิญทุกคนไปด้วยกัน"

"ไม่เป็นไร ฉันก็ว่างพอดี ฉันไปช่วยเธอเก็บดีไหม โรงพยาบาลจินหลิงเป็นครอบครัวใหญ่ที่มีความกลมกลืนกัน"

ผลักกันไปผลักกันมาอยู่สิบนาที ในที่สุดเซิ่งอันหรานก็เก็บไม่อยู่

"หัวหน้าฟ่าน เรื่องนัดบอดฉันไปแทนคุณไม่ได้จริงๆ"

รอยยิ้มของฟ่านหลิงชวงยิ่งเจิดจ้าขึ้น "หมอเซิ่ง เธอดูเธอ ฉันบอกเธอไปแล้ว วันหลังไม่ต้องเรียกฉันว่าหัวหน้าฟ่าน พวกเราสองคนอายุห่างกันไม่กี่ปี เธอเรียกฉันว่าพี่ก็พอ"

เซิ่งอันหรานมองรอยยิ้มนั้นของเขา รู้สึกเพียงขนลุกไปทั้งตัว

"คืออย่างนี้ ห้องวีไอพี เบอร์หนึ่ง ทางคนไข้ต้องการคุณหมอผู้เชี่ยวชาญดูแล24ชั่วโมง ฉันเห็นว่าเธอกับสุภาพบุรุษคนนั้นรู้จักกัน อาหารการกินก็น่าจะคุ้นเคย ดังนั้นฉันรู้สึกว่าจัดเธอให้ไปดูแลแล้วกัน"

เซิ่งอันหรานหน้านิ่ง ครู่ต่อมา พูดสีหน้าจริงจัง

"หัวหน้าฟ่าน คุณสบายใจ เรื่องนัดบอดพรุ่งนี้ฉันไปแน่ๆ"

คนไม่ยอมโค้งเอวเพื่อข้าวห้าถังได้ แต่โค้งเอวสักครั้งเพื่อลดความอึดอัดใจได้

เธอไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับคุณท่านตระกูลอวี้จริงๆ ยิ่งอยู่ในโรงพยาบาลแค่มาก็ดูแล24ชั่วโมง?

หลังรับปากเรื่องนี้ ฟ่านหลิงชวงก็ปล่อยเธอไปทันที

หลังกลับถึงบ้าน เธอหย่อนก้มนั่งบนโซฟา นึกถึงพรุ่งนี้ต้องไปนัดบอดแทนฟ่านหลิงชวง รู้สึกเพียงสมองจะระเบิดแล้ว นี่ไม่ใช่หลุมพรางเหรอ?

ในห้องนอนมีเสียงผ่านด่านเกมดังขึ้น ไม่ช้าก็มีหัวเล็กๆ หนึ่งยื่นออกมา

"หม่าม้า คุณยายโทรมาบอกพรุ่งนี้เย็นไปกินข้าวบ้านยาย"

"หา?"เซิ่งอันหรานหันหน้าไป นิ่งไปแล้วถอนหายใจว่า "หม่าม้าไปไม่ได้ ลูกไปกับกู้อันเถอะ จริงด้วย พร้อมเอาเสื้อผ้าชุดนั้นที่ซื้อมาตอนช็อปปิ้งไปให้"

"อืม"เซิ่งเสี่ยวซิงพยักหน้า หดตัวกลับไปในห้อง

ครู่เดียว ในห้องก็มีหัวของกู้อันยื่นออกมา "ฉันไม่ไปนะ ฮวนฮวนเด็กนั่นเห็นฉันเล่นงานฉันเหมือนเป็นศัตรู ฉันไม่ไป"

"ที่เธอว่านั่น ตอนนั้นเขายังเด็ก"เซิ่งอันหรานมองเธอครู่หนึ่ง "เล่นงานเธอเพราะเธอแย่งตุ๊กตาของคนอื่นที่เขาใช้กอดนอน เธอสมควรโดน"

กู้อันทำหน้าน้อยใจ

"เด็กนั่นตอนนี้ก็ยังไม่โต ฉันไม่ไป ยังไงคุณยายก็ไม่ชอบฉัน"

"ที่จริงพี่อันอันกลัวคุณยาย ฮ่าๆ" เสียงหัวเราะของเซิ่งเสี่ยวซิงดังออกมาจากในห้อง มีความเยาะเย้ยอย่างแรง "ทุกครั้งเจอคุณยาย ท่านเอาแต่พูดผมที่ถักเปียของท่าน"

"ยังไงฉันก็ไม่ไป"กู้อันท่าทางโกรธ พร้อมจะแตกหักแล้ว

เซิ่งอันหรานกุมหัว รู้สึกหัวโต

จู่ๆ เสียงกริ่งมือถือดังขึ้น เธอมองแวบหนึ่ง เป็นเรื่องแจ้งเตือนในวันนั้น บนหน้าจอประกายตัวอักษรสีฟ้าแถวหนึ่ง——"วันเยี่ยม"