ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 45

"เซิ่งเสี่ยวซิง"

เซิ่งอันหรานเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย มองตัวเล็กไม่ขยับไปไหน

"ตัวลูกเองคิดว่าแบบนี้ได้เหรอ?"

เซิ่งเสี่ยวซิงเม้มริมฝีปาก สำนึกผิดนิดๆ

ปกติตอนหม่าม้าพูดแบบนี้กับเธอคือโกรธแล้วจริงๆ

"หม่าม้า"

เซิ่งเสี่ยวซิงดึงชายเสื้อของเธอ "หนูก็แค่อยากเล่นกับพี่จิ่งซีอีกหน่อย"

เซิ่งอันหรานมองเธอด้วยใบหน้าจริงจัง

"แต่ตอนนี้กี่โมงแล้ว? หม่าม้าเคยพูดกับหนู เล่นส่วนเล่น ไม่ควรอยู่บ้านคนอื่นไม่ยอมกลับใช่ไหม? นี่คือมารยาทพื้นฐาน"

กำลังตำหนิอยู่ จู่ๆ อวี้จิ่งซีปีนมากอดขาเธอไว้หนึ่งข้าง มืออีกข้างยกกระดานวาดรูปขึ้น

เซิ่งอันหรานขาซ้ายถูกบีบเลยก้มหน้ามองไป เห็นตัวหนังสือบนกระดานวาดรูปที่อวี้จิ่งซียกขึ้นมา "ผมอยากให้ซิงซิงน้อยค้างที่นี่"

"จิ่งซี"เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรทันที เธอเหมือนไม่มีทางปฏิเสธข้อเรียกร้องของจิ่งซีได้เลย

"จิ่งซี ป้าต้องกลับแล้ว วันนี้ดึกเกินไปแล้ว ครั้งหน้ามีโอกาสป้าพาซิงซิงน้อยมาเล่นเป็นเพื่อนเธอด้วยกันอีก

ดีไหม?"

เห็นเซิ่งอันหรานยังยืนกราน อวี้จิ่งซีก็ร้อนใจ เขียนตัวหนังสือหนึ่งบรรทัดบนกระดานวาดรูป จับกางเกงอวี้หนานเฉิงไว้ ดึงแรงๆ เหมือนอยากให้เขาดู

"หากป่าป๊าไม่ให้ซิงซิงน้อยกับคุณป้าค้าง ผมก็จะไม่กินข้าวแล้ว"

อวี้หนานเฉิงนิ่ง จู่ๆ ในใจเหมือนมีคลื่น มองไปทางเซิ่งอันหรานด้วยความลังเล พูดว่า

"เอาแบบนี้ดีไหม คืนนี้คุณพักเสียที่นี่ ในบ้านมีห้องให้คุณกับซิงซิงน้อย"

เซิ่งอันหรานอึ้งไป "ไม่ แบบนี้ไม่ดี"

"อย่าเข้าใจผิด"อวี้หนานเฉิงมองเธอครู่หนึ่ง อธิบายอย่างไม่สะทกสะท้าน

"หากคุณกลับละก็ พรุ่งนี้จิ่งซีก็ไม่กินข้าวอีก แผลที่มือเขายังไม่หาย อยู่บ้านไปไหนไม่ได้ ยากที่เจอเพื่อน"

คำพูดนี้ออกมา เซิ่งอันหรานไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ

เซิ่งเสี่ยวซิงอยู่ข้างๆ ถือโอกาสตีเหล็กตอนร้อน "หม่าม้า พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์นะ ไม่ต้องไปเรียนและไม่ต้องทำงาน หม่าม้า หนูรับประกัน พรุ่งนี้หนูจะไม่ดื้อแน่นอน หนูแค่อยากอยู่เป็นเพื่อนพี่จิ่งซีนานกว่านี้หน่อย"

ตอนนี้เซิ่งอันหรานไม่เห็นด้วยก็ทำได้แค่เห็นด้วย ต่อมาจับหน้าผากของเซิ่งเสี่ยวซิงมา พูดเหมือนมีนัย

"เด็กตัวแค่นี้ก็รู้จักอยู่เป็นเพื่อนคนอื่นแล้ว ลูกสาวโตแล้วจริงๆ"

หลังตัดสินใจนอนค้าง คนใช้จัดเตรียมห้องพัก เซิ่งอันหรานพาเซิ่งเสี่ยวซิงไปอาบน้ำก่อน เด็กคนนี้เหมือนบ้าแล้ว กระโดดโลดเต้นอยู่ในอ่าง ผ้าขนหนูในห้องน้ำโดนเธอทำเปียกหมด

"พอแล้ว จบได้หรือยัง ต้องดีใจขนาดนี้เชียวเหรอ?"

"ใช่ค่ะ"

เซิ่งเสี่ยวซิงยิ้มตาหยีมองไปที่เซิ่งอันหราน "หม่าม้า หนูอยากมีพี่ชายคนหนึ่งมาโดยตลอด"

พูดถึงตรงนี้ เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วขึ้น พูดเสียงเบา

"ลูกไม่ใช่ว่าไม่มี"

เซิ่งเสี่ยวซิงรู้ว่าตัวเองพูดถึงเรื่องเศร้าใจของหม่าม้า รู้สึกเสียใจทีหลังทันที

"หม่าม้า ขอโทษ"

"ไม่เป็นไร"เซิ่งอันหรานลูบหัวเธออย่างทำอะไรไม่ได้ "อย่าเอาแต่โวยวาย แช่ไว้ก่อนอย่าให้โดนลม หม่าม้าออกไปหาผ้าขนหนูผืนใหม่มาให้ "