ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 452

เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างเซิ่งอันหรานและอวี้หนานเฉิงถูกเปิดเผยในโรงพยาบาล เซิ่งอันหรานจึงถูกเพื่อนร่วมงานหยอกล้อเป็นจำนวนมาก

โชคดีที่เพื่อนร่วมงานในรพ.จินหลิงดีกับเธอทุกคน บรรยากาศดีมาก หมอและพยาบาลมีความรู้และมองโลกในแง่ดี การพูดหยอกล้อกัน มันเป็นเรื่องปกติ ไม่มีใครเอาจริงเอาจังขนาดนั้นหรอก สาเหตุหลักคืองานในโรงพยาบาลค่อนข้างยุ่ง ไม่มีใครว่างขนาดไปพูดคุยเรื่องของคนอื่น

วันนี้เธอกลับบ้านหลังจากเลิกงานกะดึก ทันทีที่มาถึงชั้นล่างของอพาร์ตเมนต์ เธอเห็นชายร่างสูงยืนพิงกับปะตูรถตรงทางเข้าอพาร์ตเมนต์

“คุณมาทำอะไรที่นี่ ？” เซิ่งอันหรานก้มลงมองที่ข้อมือของเธอ นี่เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว “ดึกดื่นขนาดนี้ คุณมาทำอะไรที่ชั้นล่างบ้านของฉัน ”

อวี้หนานเฉิงยืดตัวขึ้น

“สองวันนี้ทำไมเธอไม่มาล่ะ ？”

“พอได้แล้ว” เซิ่งอันหรานพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ “วันนั้นเป็นการเปลี่ยนยาและผ้าพันแผลครั้งสุดท้าย บาดแผลปิดและตกสะเก็ดหมดแล้ว ไม่ต้องใช้ยาหรือเปลี่ยนผ้าพันแผลแล้ว รอให้มันหลุดลอกออกไปตามธรรมชาติก็พอ”

“เพราะแผลของผมหายดีแล้ว คุณจึงคิดที่จะไม่มาเจอผมอีกงั้นหรือ ？”

“มันก็ไม่แน่ ฉันไม่ได้แช่งคุณนะ ฉันแค่คิดว่าทุกคนจะต้องป่วยเล็กๆน้อยๆ บางทีเราอาจจะได้พบกันอีกในอนาคต แต่ฉันก็ยังหวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีก สุขภาพคือสิ่งสำคัญที่สุด"

เซิ่งอันหรานเหลือบมองเขา “มันดึกมากแล้ว ฉันต้องรีบกลับบ้าน ลูกสาวของฉันยังรอฉันอยู่ที่บ้าน คุณก็ควรจะกลับได้แล้ว ”

หลังจากหันหลังและเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงฝีเท้าเร่งรีบเดินตามของอวี้หนานเฉิงก็ดังมาจากด้านหลัง

“เซิ่งอันหราน อาการบาดเจ็บที่ร่างกายของผมหายดีแล้ว แล้วที่หัวใจของผมล่ะ มันต้องทำยังไง?”

เธอหยุดชะงัก อวี้หนานเฉิงเดินเข้ามาขวางด้านหน้าของเธอ "คุณขับไล่อวี๋เหมิงไป ทำให้ผมพลาดโอกาสในการสละโสด ทำให้ผมทรมานและตายอย่างเดียวดาย หรือว่าคุณไม่คิดที่จะพูดอะไรเลย ? "

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซิ่งอันหรานเงยหน้าขึ้นมาด้วยอาการตกตะลึง

เขาให้ความสนใจอวี๋เหมิงขนาดนี้เชียวหรือ ?

เธอไม่ได้ตอบโต้ในทันที “อันที่จริงฉันไม่ได้ต้องการไล่เธอออกไปเลย แต่จู่ๆ เธอก็มาที่โรงพยาบาลหาฉัน และพูดอะไรไปต่างๆนานา สุดท้าย เธอเป็นคนพูดเองว่า เธอจะไป คุณจะห้ามเธอเหรอ ？”

“ถ้าหากว่าห้ามได้ล่ะก็ ผมคงจะไม่ยอมให้คุณไป”

เสียงของอวี้หนานเฉิงดูอึดอัดเล็กน้อย จู่ๆก็มีแสงสะท้อนจากดวงตาคู่นั่นของเขา และเกิดความรู้สึกผิดขึ้นมาในใจชั่วขณะ

ตอนนี้ดึกมากแล้ว ในเขตของชุมชนไม่มีคนอยู่เลย มีเพียงความมืดมิดและแสงไฟสลัวๆตรงเหนือศีรษะของเขาเท่านั้น

จู่ๆ บรรยากาศก็คลุมเครือขึ้น

เซิ่งอันหรานหลบสายตาของเขา และเปลี่ยนหัวข้อเรื่อง

“อวี๋เหมิงไปโรงพยาบาลของฉัน เรื่องที่เธอก่อปัญหาฉันไม่ไปคิดบัญชีกับคุณมันก็ดีเท่าไหร่แล้ว ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว คุณคิดว่าควรทำอย่างไร?”

“ผมมารอคุณอยู่ที่นี่สามชั่วโมงแล้ว คุณจะไม่ชวนผมขึ้นไปดื่มชาหน่อยเหรอ?”

"ลูกหลับอยู่"

“ผมไม่รบกวนเธอหรอก ”

ด้วยนิสัยของอวี้หนานเฉิง เขาจะไม่ไปไหนหากเขายังไม่ได้ขึ้นไปดื่มชาก่อน เซิ่งอันหราน ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องประนีประนอม

หลังจากเข้าห้องมา เธอหยิบรองเท้าแตะแบบใช้แล้วทิ้งจากตู้มาวางลงบนพื้นสองคู่ ของเธอและอวี้หนานเฉิง

“คุณจะดื่มชาอะไร ฉันจะไปชงชาให้ ”

"อะไรก็ได้ "

“งั้นชามะลิก็แล้วกัน ”

เซิ่งอันหรานหยิบชาดอกไม้ออกมาจากตู้ เธอต้มน้ำร้อนสำหรับชงชาสองถ้วย จากนั้นก็ยกไปวางที่โต๊ะกาแฟในห้องนั่งเล่น ชาแก้วหนึ่งถูกวางไว้ตรงหน้าของอวี้หนานเฉิง

อวี้หนานเฉิงยกชาขึ้นจิบจากถ้วย พร้อมกับทำการประเมินผลอย่างรัดกุม

"รสชาติดีมาก "

เซิ่งอันหรานเหลือบมองเขาและพูดประชดประชันเขาว่า

“เป็นประธานของเซิ่งถัง มีชาอะไรบ้างที่คุณอยากดื่มแล้วไม่ได้ดื่ม ไม่เห็นจำเป็นต้องวิ่งมาถึงที่นี่เพื่อดื่มชาหอมราคาถูกๆ แบบนี้เลย”