ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 465

“เมื่อกี้โทรหาเธอไม่ติด ดังนั้นจึงตรงเข้ามา”

อวี้หนานเฉิงสายตาเย็นชา ดวงตาที่เย็นชาวันนี้เหนื่อยล้าอย่างอธิบายไม่ถูก

“วันนี้เสี่ยวซือเข้ามาถ่ายรายการ ไม่ได้สนใจโทรศัพท์”เซิ่งอันหรานกอดเกาลัดไว้แล้วพูดขอบคุณ

“ขอบคุณเกาลัดของคุณ เพียงแต่อีอีนอนกลับแล้ว คืนนี้ลมแรงเกินไป อย่าปลุกเธอเลย พรุ่งนี้เช้าฉันไปส่งเธอกลับบ้าน”

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว “งั้นพรุ่งนี้เช้าฉันมารับเธอเถอะ”

คนใช้ตระกูลอวี้มากมายขนาดนั้น ทำไมถึงให้คุณชายใหญ่มารับอวี้อีอี และความสัมพันธ์ของเขากับอวี้อีอีก็ไม่ได้สนิทกัน

เซิ่งอันหรานนึกถึงคำสุภาษิต——หน้าเนื้อใจเสือ ไม่ได้วางใจ

“งั้นก็แบบนี้”เธอจบการสนทนาในเวลาที่กำหนด“ดึกแล้ว คุณรีบกลับไปเถอะ”

สายตาของอวี้หนานเฉิงผิดหวังมาก หลังจากพยักหน้าเล็กน้อยเขาดึงประตูรถเปิดเตรียมจะจากไป

เสียงไอก็ดังขึ้น

ท่ามกลางสายลมหนาว จู่ๆเขาก็ไอขึ้นมาอย่างรุนแรง

เสียงนี้ทำให้เซิ่งอันหรานหมุนตัวกลับมา

สองวันนี้แจ้งว่ามีพายุฝน อุณหภูมิลดลงทำให้เป็นไข้หวัด ดังนั้นในเมืองจินหลิงคนจำนวนมากก็เป็นไข้หวัดแล้ว โรงพยาบาลจินหลิงมีผู้ป่วยไข้หวัดจำนวนมาก

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร”อวี้หนานเฉิงปิดปาก แทบจะฝืนระงับเสียงไอไว้ไม่อยู่ สีหน้าเห็นได้ชัดว่าเจ็บปวด

“เธอกลับไปเถอะ ฉันไปแล้ว”

“เดี๋ยวก่อน”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว“ในเมื่อมาแล้ว คุณขึ้นไปนั่งบนห้องสักหน่อยเถอะ ฉันจะวัดอุณหภูมิร่างกายให้คุณ”

ถ้าหากเป็นไข้หวัดธรรมดาก็ดี ถ้าหากมีไข้ ก็ต้องไปตรวจที่โรงพยาบาล ถึงยังไงไข้หวัดสองวันนี้ก็ก่อความวุ่นวายมากแล้ว

สาเหตุเพราะว่าก่อนหน้านี้ที่ถ่ายรายการ ในห้องก็มีไฟสว่าง

นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่อวี้หนานเฉิงมา เมื่อเห็นรองเท้าของสามสาวที่ต่างวัยบนชั้นวางรองเท้าที่ประตู สายตาของเขาก็ซับซ้อนมาก ในใจรู้สึกหลากหลายผสมรวมกัน

เซิ่งอันหรานหยิบเทอร์โมมิเตอร์ขึ้นมาเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกายให้เขา

“อย่าขยับ”

นิสัยของอาชีพของหมอ เธอก็ไม่ได้คิดมาก ตรงเข้าไปจับหน้าผากของอวี้หนานเฉิง ถือเทอร์โมมิเตอร์ไว้ใกล้ๆบริเวณหู กลิ่นหอมของสบู่อาบน้ำบนร่างกายดูเหมือนจะแทรกซึมเข้าไปในลมหายใจของอวี้หนานเฉิง เวลานี้ เขาก็ใจลอย

“ก็ยังต่ำเล็กน้อย”

มองเครื่องวัดอุณหภูมิ เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว

“คุณนั่งสักพักเถอะ ฉันจะไปหยิบยาให้คุณ”

เธอจำได้ว่าในบ้านมียาลดไข้ แต่ว่ากู้อันกับเซิ่งเสี่ยวซิงทั้งสองคนไม่มีระเบียบ ของยุ่งเหยิงจนหาไม่เจอ เวลาที่เธอหายาลดไข้เจอแล้ว อวี้หนานเฉิงก็กอดหมอนนอนหลับไปแล้ว

ไม่ได้ไข้สูง เปรียบเทียบกับประสบการณ์ของอวี้หนานเฉิง จนกระทั่งเห็นได้ชัดว่ากระจุ๋มกระจิ๋ม สำหรับเขาไม่ใช่ที่เหมาะสมกับการนอน แต่เขากลับนอนหลับลึกมาก จนกระทั่งมีเสียงกรนออกมา

เซิ่งอันหรานมองเขาสักพัก สุดท้ายก็ใจแข็งไม่พอจะปลุกเขา และกลับไปหยิบผ้าห่มออกมาจากในห้อง ห่มบนตัวเขาอย่างระมัดระวัง หลังจากที่ปิดไฟในห้องรับแขก จึงกลับไปนอนในห้อง

เวลาที่ใกล้จะถึงรุ่งสางก็มีพายุฝน เสียงฟ้าร้อง ทุกคนในห้องกลับนอนหลับสนิท

บางคนฟ้าผ่าประสาทสัมผัสก็ไม่รู้สึก บางคนเล่นเกมทั้งวันจนง่วงมาก ยังมีบางคนหลังจากนอนไม่หลับหลายปีในที่สุดก็พบวิธีรักษาอาการนอนหลับได้แล้ว