ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 469

“เขาจะฟื้นขึ้นมาหรือเปล่า ?”

ซูฮวนยังเด็ก และแม้ว่าผู้ใหญ่อย่างซูจิ้งและเกาจ้าน ยังไม่เข้าใจความหมายของการเกิด แก่ เจ็บ และ ตายอย่างถ่องแท้เลย

ทันทีที่เซิ่งเสี่ยวซิงได้ฟัง ดวงตาของเธอเริ่มหลายเป็นสีแดง “เป็นไปไม่ได้หรอก ป่าป๊าจะต้องฟื้นขึ้นมาอย่างแน่นอน”

“เช้าวันนั้น หนูบอกว่าหนูไม่ชอบเขา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซิ่งเสี่ยวซิงถึงกับตกตะลึง เธอหันไปมองน้องสาวของเธอด้วยความประหลาดใจ

“ถ้าหนูไม่ได้พูดว่าไม่ชอบเขา เขาก็คงจะไม่ไปหรอก เช้าวันนั้นฝนตกหนักมาก”

ซูฮวนโทษตัวเอง แม้ว่าเธอจะเป็นคนพูดตรง และมักจะทำให้พี่สาวสองคนหรือแม้กระทั่งสมาชิกในครอบครัวโกรธอยู่บ่อยๆ แต่เธอก็เป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่จิตใจดี เธอรับไม่ได้ที่คำพูดของเธอทำให้คนอื่นได้รับอันตราย

เซิ่งเสี่ยวซิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเช้าวันนั้น ดังนั้นเธอจึงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย และไม่รู้ว่าจะปลอบใจน้องสาวของเธออย่างไร

“ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก” เสียงใสดังมาจากทางด้านหลัง

“พี่ชาย” เซิ่งเสี่ยวซิง เป็นคนแรกที่เห็นอวี้จิ่งซี

อวี้จิ่งซีพยักหน้าแล้วลูบศีรษะของซูฮวน"ไม่ใช่ความผิดของเธอ ไม่ว่าพวกเราจะพูดอะไรไป มันยากที่จะเปลี่ยนความคิดของผู้ใหญ่ได้ มันเป็นเรื่องของพวกเขา อุบัติเหตุทางรถยนต์ไม่เกี่ยวข้องกับเธอเลย"

ซูฮวนสงบลง“จริงเหรอ ?”

“เรื่องอารมณ์ความรู้สึกมันซับซ้อนมาก เธอยังเด็ก ดังนั้นจึงไม่เข้าใจ”

อวี้จิ่งซีมองไปที่ร่างในห้องไอซียู เขาพยายามปิดบังความกังวลในดวงตา"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ยังมีพี่อยู่"

คืนนั้น หลังการผ่าตัดผ่านไป 30 ชั่วโมง ข่าวมาจากห้องไอซียูว่า อวี้หนานเฉิงฟื้นแล้ว

เซิ่งอันหรานยืนอยู่ที่ประตูอย่างเหม่อลอย เธอเฝ้าดูกลุ่มแพทย์เดินเข้าๆออกๆ จนกระทั่งในที่สุด ฟ่านหลิงชวงได้เดินเข้ามาบอกกับเธอว่า อวี้หนานเฉิงถูกส่งตัวไปในหอผู้ป่วยทั่วไปแล้ว เซิ่งอันหรานรู้สึกโล่งใจขึ้นเป็นอย่างมาก

“แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันจะต้องบอกเธอ เธอควรจะเตรียมใจไว้”

"เรื่องอะไร ?"

“สมองของเขาเสียหาย เขาสูญเสียความทรงจำ”

การแสดงออกของเซิ่งอันหรานเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน "สูญเสียความทรงจำ?"

ณ หอผู้ป่วย แพทย์เพิ่งทำการตรวจร่างกายเสร็จ และปล่อยให้อวี้หนานเฉิงนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลคนเดียว ดวงตาของเขาดูล่องลอยและว่างเปล่า เขาจ้องมองที่เพดานด้วยความมึนงง

ภายใต้การเฝ้ามองของฟ่านหลิงชวง เซิ่งอันหรานเดินเข้าไปหาเขาอย่างลังเล

“หนานเฉิง...”

คนบนเตียงโรงพยาบาลมีปฏิกิริยาเล็กน้อย เขาหันศีรษะมาเพื่อมองเธอ แต่ดวงตาของเขายังดูว่างเปล่าราวกับจะถามเธอว่า 'คุณเป็นใคร'?

จู่ๆเซิ่งอันหรานก็แสบจมูกขึ้นมา น้ำตาเกือบจะร่วงลงมาอาบบนใบหน้า

“คุณจำฉันไม่ได้เหรอ ？ ”

ปากของอวี้หนานเฉิงขยับ เขาพูดสองคำออกมาด้วยความยากลำบาก

"อันหราน......"

แพทย์ในวอร์ดทุกคนตกตะลึง พวกเขามองไปที่เซิ่งอันหรานด้วยความประหลาดใจ

“คุณจำฉันได้ ？” เซิ่งอันหรานรีบเดินเข้ามาใกล้เพื่อให้ได้ยินชัดขึ้น “หนานเฉิง คุณจำฉันได้ใช่ไหม ？”

อวี้หนานเฉิงมึนงงเล็กน้อย “ใครคือหนานเฉิง ?”

"..."

"ความจำเสื่อมแบบเลือกจำ" ในห้องประชุมทีมวินิจฉัยของผู้อำนวยการจ้าว แห่งภาควิชาประสาทวิทยาชี้ไปที่แผ่น CT สมอง

“มีบางกรณีสามารถเป็นแบบนี้ได้เช่นกัน เพราะอาการลิ่มเลือดในสมองยังไม่สลายไปหมด มีการไปกดทับเส้นประสาท ทำให้ผู้ป่วยควบคุมความคิดในสมองได้ยาก จึงอาจจะมีอาการลืมบางสิ่งบางอย่างไป เช่น คนหรือสิ่งของ จำไว้ว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ได้อยู่ภายใต้ขอบเขตของสมอง แต่เป็นภาพสะท้อนของร่างกาย ซึ่งในทางการแพทย์เราเรียกว่าความจำเสื่อมแบบเลือกจำ ”

เซิ่งอันหรานรู้สึกสับสน และถามต่อไปว่า

“ตอนนี้มีการรักษาวิธีไหนที่สามารถช่วยได้ไหม？ หรือต้องรอให้ลิ่มเลือดสลายไปเอง?”

ผู้อำนวยการจ้าวส่ายหัว "โดยทั่วไปแล้ว ความทรงจำของผู้ป่วยที่หายไป ผู้ป่วยจะต้องนึกขึ้นได้เอง ยาสามารถช่วยบรรเทาได้เพียงแค่อาการบางส่วนเท่านั้น"

“อย่ากังวลมากไปเลย นี่ไม่ใช่ความเสียหายของหน่วยความจำที่แก้ไขไม่ได้ ช่วยมาได้ถึงขนาดนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย”

ฟ่านหลิงชวงปลอบโยนเธอจากด้านข้าง

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว ทุกคนออกไปหมดแล้ว แต่เธอยังคงก้มหน้าครุ่นคิดอยู่ในห้องนั้น