ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 470

อวี้หนานเฉิงพิงหมอน จ้องที่เธอด้วยดวงตาเย็นชา แล้วขึ้นถามว่า

“เรายังไม่แต่งงานกันเหรอ ?”

เซิ่งอันหรานตะลึง เธอไม่รู้ว่าจะตอบเขาอย่างไร

เขาจำไม่ได้จริงๆเหรอ ?

หลังจากความจำเสื่อมอวี้หนานเฉิงดูไม่ต่างจากเมื่อก่อน ยกเว้นว่าเขาไม่รู้จักใครเลย นิสัยพฤติกรรมและบุคลิกภาพของเขาไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย และมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เซิ่งอันหรานรู้สึกแทบเป็นบ้า

ในวันที่ออกจากโรงพยาบาล อวี้หนานเฉิงปฏิเสธที่จะกลับบ้านตระกูลอวี้คนเดียว เขาต้องการให้เซิ่งอันหรานกลับไปอยู่กับเขาด้วย

“คุณเป็นภรรยาของผม ทำไมถึงต้องแยกกันล่ะ ”

เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เซิ่งอันหรานลังเลที่จะพูดถึง เรื่องในตอนนี้มันก็อธิบายได้ยาก สุดท้ายเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น เพื่อต้องการดูแลเขาอย่างใกล้ชิด ดังนั้น เธอจึงต้องย้ายไปอยู่บ้านกับเขา

“อันหราน ก่อนที่ผมจะเกิดเรื่อง เราทะเลาะกันหรือเปล่า ？”

ในห้องนอน อวี้หนานเฉิงมองดูเธอขณะที่เธอกำลังจัดกระเป๋าเดินทาง

“ทำไมจู่ๆถึงได้ถามแบบนี้ล่ะ ？”

อวี้หนานเฉิงมองไปที่ตู้เสื้อผ้าในห้องด้วยท่าทางที่ซับซ้อน "ถ้าผมไม่ได้ทะเลาะกับคุณ ทำไมคุณต้องย้ายออกไปด้วยล่ะ"

เซิ่งอันหรานไม่รู้ว่าจะตอบเขาอย่างไร เธอเงียบไปครู่หนึ่ง หยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทางออกมาและเตรียมจะใส่ไว้ในตู้เสื้อผ้า แต่เมื่อเธอเปิดตู้เสื้อผ้า เธอก็ต้องตกตะลึง เสื้อผ้าเก่า ๆ ของเธอวางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ภายในตู้

เมื่อห้าปีที่แล้ว หลังจากที่เธอจากไป อวี้หนานเฉิงยังเก็บสิ่งของทั้งหมดของเธอไว้เป็นอย่างดี ?

“เกิดอะไรขึ้น?” เสียงของอวี้หนานเฉิงดังมาจากด้านหลัง

“ไม่มีอะไรหรอก” เซิ่งอันหรานสูดน้ำมูก และวางเสื้อผ้าของเธอเข้าไปในตู้เสื้อผ้า “ไม่ได้ทะเลาะกันหรอก แต่งานในโรงพยาบาลค่อนข้างยุ่ง ฉันจึงมักจะนอนในโรงพยาบาล ไม่ค่อยได้กลับมาบ้าน เพราะกลัวว่าจะรบกวนการพักผ่อนของคุณ”

ขณะพูดอวี้หนานเฉิงก็กอดเธอจากด้านหลัง เขาวางคางไว้บนศีรษะของเธอ และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกนะ คุณแต่งงานกับผมแล้ว คุณควรอยู่กับผม ต่อไปผมจะไปรับไปส่งคุณทุกวันเอง "

เซิ่งอันหรานหัวเราะออกมา

“คุณคิดอะไรน่ะ ？ คุณต้องไปทำงานนะ เซิ่งถังกรุปเป็นบริษัทใหญ่โต คุณไม่อยากทำก็ไม่ทำอย่างนั้นเหรอ ？”

“เรามีลูกชายไม่ใช่เหรอ ?” อวี้หนานเฉิงก้มศีรษะลงและจูบที่ใบหูของเธอ น้ำเสียงอันอ่อนโยนของเขาดังนั้น “ให้ลูกชายเป็นคนรับผิดก็ได้จริงไหม ？”

เซิ่งอันหรานรู้สึกอึดอัดเมื่อถูกเขาจูบ "จิ่งซี อายุแค่สิบเอ็ดปี คุณจำไม่ได้จริงๆเหรอ ？ "

“แต่ผมไม่อยากไปทำงาน”

“แล้วคุณอยากทำอะไรล่ะ ？”

อวี้หนานเฉิงไม่ตอบ แต่ใช้การกระทำเป็นคำตอบ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เซิ่งอันหรานนอนอยู่บนหมอน เธอถูกทรมานจบไม่มีเรี่ยวแรง แต่ก็ยังไม่ลืมอาการบาดเจ็บของอวี้หนานเฉิง เธอหอบ "ค...คุณระวังบาดแผล คุณเพิ่งจะถอดผ้าพันแผลนะ... "

เสียงต่ำของชายหนุ่มดังมาจากเหนือศีรษะของเธอ และดูเหมือนเขาจะไม่พอใจ

"มีสมาธิหน่อยสิ"

ใบหน้าของเซิ่งอันหรานค่อยๆแดงขึ้น

ความรู้สึกที่ถูกเก็บไว้เป็นเวลากว่าห้าปีได้ปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่ในขณะนี้ จนกระทั่งดวงอาทิตย์จากทางทิศตะวันออกเคลื่อนที่ไปยังทิศตะวันตก ทั้งสองยังคงนัวเนียกันอยู่บนเตียง

หลังเสร็จภารกิจ อวี้หนานเฉิงอุ้มเธอไปในห้องน้ำเพื่อล้างตัว

เมื่อพวกเขาออกมา ปรากฏว่าผ้าปูที่นอนถูกเปลี่ยนใหม่แล้ว และไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นฝีมือของใคร คนรับใช้เข้ามาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนในขณะที่พวกเขากำลังอาบน้ำ

เซิ่งอันหรานหน้าแดงขึ้นทันที เธอห่อตัวเองไว้ใต้ผ้าห่ม

ภาพของเธอตอนนี้หาดูได้ยาก และแทบจะนับครั้งได้ ตอนแรกก็ดูยังปกติอยู่ แต่จู่ๆอวี้หนานเฉิงเก็เปิดผ้าห่มของเธอขึ้น

“ถ้าคุณยังไม่หยุดอีก ฉันจะโกรธแล้วนะ ”เซิ่งอันหรานผลักที่หน้าอกของเขา

อวี้หนานเฉิงกอดเธอ "แค่นอนด้วยเฉยๆ ผมจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น"

เธอถอนหายใจด้วยความโล่ง

ท้องฟ้ามืดแล้ว แต่เซิ่งอันหรานก็ยังไม่รู้สึกง่วง เสียงของอวี้หนานเฉิงดังอยู่ข้างๆหูของเธอ "คุณเก่งมาก ที่มีลูกให้ผมถึงสามคน ทำไมเราถึงยังไม่ได้แต่งงานกัน ทั้งๆที่ผมรู้จักกับคุณมาหลายปีแล้ว ?"