ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 479

เช้าวันรุ่งขึ้นใกล้ประตูสถานสงเคราะห์จินหลิงซื่อเหล่ยในเขตชานเมืองทางตอนใต้ พนักงานและเด็ก ๆ ยืนเป็นสองแถว จ้าวหนานผิงลงจากรถแล้วเดินอย่างช้าๆไปที่หน้าประตูสถานสงเคราะห์ในบรรยากาศที่เป็นกันเอง

กู้อันและซูฮวน เดินตามหลังของเธอ เสียงปรบมือดังมากระทบกับหูของพวกเธออย่างสนั่นหวั่นไหว กู้อันมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีตั้งแต่เมื่อคืนนี้

การต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ของสถานสงเคราะห์ซื่อหลิงครั้งนี้ไม่เพียงแค่เป็นการต้อนรับพวกเธอเท่านั้น จ้าวหนานผิงเข้าไปในสำนักงานภายใต้การต้อนรับของผู้อำนวยการ กู้อันจับมือของซูฮวน และมองไปรอบ ๆ และในไม่ช้าจากการพูดคุยของพนักงานในสถานสงเคราะห์ จึงทราบว่าใจความสำคัญของกิจกรรมวันนี้คืออะไร

เศรษฐีผู้ลึกลับในเมืองจินหลิงเต็มใจบริจาคเงินจำนวนมากเพื่อดำเนินกิจกรรมให้กับสถาสงเคราะห์ซื่อเหล่ย หากการบริจาคสำเร็จ ก็สามารถปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวกในสถานสงเคาระห์ได้ เด็กๆที่นี่จะมีคุณภาพชีวิตที่เปลี่ยนไป มีสิ่งที่ทำให้พวกเขามีความสุข และโบนัสหลายไตรมาสของพนักงานก็จะสามารถเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

"เอาล่ะๆ ทุกคนเตรียมตัว !"

หญิงร่างท้วมโบกธงสีแดงเล็ก ๆ ในมือ และสั่งให้ฝูงชนที่กำลังดูง่วงเหงาหาวนอนข้างนอกโบกธงตามและตะโกนขึ้น

กู้อันยืนอยู่ที่ประตู เธอยืดคอขึ้นมองรถเก๋งสีเงินที่กำลังจอดอยู่ตรงทางเข้าสถานสงเคราะห์ ชายวัยกลางคนเดินลงมาจากรถ พร้อมกับสวมแว่นตาดำ ในมือถือกระเป๋าเอกสาร ด้วยเสียงปรบมือดังสนั่นทันทีที่เขาข้ามประตูสถานสงเคราะห์เข้ามา และมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของผู้อำนวยการ

“นี่ก็คือเศรษฐีผู้ลึกลับผู้นั้น？”

“เธอมันโง่จริงๆ ก็บอกอยู่ว่าเป็นผู้ลึกลับจะโผล่มาง่ายๆได้ยังไงล่ะ？ นี่น่าจะเป็นทนายที่คอยจัดการเรื่องต่าง ๆ ”

“หมายความว่าโบนัสเพิ่มเป็นสองเท่าเหรอ？ ฮ่าฮ่าฮ่า—”

ในระหว่างการสนทนา ซูฮวนดูเหนื่อยเล็กน้อย เธอจับมือกู้อัน และลากกู้อันไปที่ด้านในสุดของสถานสงเคราะห์

จ้าวหนานผิงมักจะพาซูฮวนไปงานสาธารณประโยชน์อยู่บ่อยๆ ภายใต้อิทธิพลในการเลี้ยงดูเธอเป็นระยะยาวนาน ดูเหมือนว่าสาวน้อยน่ารักคนนั้นมักจะชอบทำอะไรเพื่อช่วยเหลือคนอื่นเสมอ แต่วันนี้ดูเธอมีท่าทางเหนื่อยๆ และดูกังวลเล็กน้อย

เมื่อผลักประตูไม้บานใหญ่ มีเสียงดัง "เอี๊ยด" จากประตูที่อ่อนแอและผุพัง ร่างผอมบางหลังประตูยืนสั่นสะท้าน สายตาคู่นั้นค่อยๆเงยขึ้นมาและจ้องไปที่หน้าประตู นอกประตูปรากฏร่างเด็กสาวและเด็กตัวน้อย

ซูฮวนรู้สึกสงสัย เห็นได้ชัดเจนว่าทุกคนกำลังออกไปทำการต้อนรับอยู่ที่หน้าประตูใหญ่ แต่ตอนนี้ เด็กชายคนนี้กำลังนั่งอยู่ที่มุมไกลๆ ดูไม่เข้าพวกเป็นอย่างมาก

เด็กชายมีผมสีเข้มหยิกเป็นลอนเล็กน้อย ผิวสีเข้ม จมูกโด่ง และมีผ้าพันแผลพันรอบหน้าผาก ท่าทางของเขาดูแปลกไปหน่อย

"สวัสดีจ๊ะ"

ซูฮวนโบกมือทักทายอย่างสุภาพ

ก่อนจะถูกขัดจังหวะ เขากำลังปั้นหุ่นจากดิน ตอนนี้หุ่นในมือของเขายังปั้นไม่เป็นรูปเป็นร่าง เขาใช้มือข้างหนึ่งกุมมันไว้ ส่วนมืออีกข้างถือใบมีดไว้ในมือ ใบมีดที่เปื้อนเลือด ดูเหมือนกับว่าจะตรงกับบาดแผลที่หลังมือข้างซ้ายของเขา

ซูฮวนเดินก้าวเข้าไปสองก้าว ในขณะที่เธออยู่ห่างจากเขาเพียงสามก้าว จู่ๆอีกฝ่ายได้ร้องกะโกนและแสดงท่าทางหงุดหงิดออกมา

“ดูเหมือนเขาไม่อยากให้ใครมารบกวน เราย้ายไปที่อื่นกันเถอะ”

ซูฮวนหยุดฝีเท้า เธอเข้าใจดี คุณตาบอกว่าในสถานสงเคราะห์มีเด็กหลายคนที่ไม่มีความสุข และเราควรดูแลเอาใจใส่พวกเขาให้มากขึ้น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอจึงหยิบกล่องช็อกโกแลตหนึ่งกล่องออกจากกระเป๋านักเรียน แล้ววางลงบนโต๊ะ

เสียงคร่ำครวญอย่างไม่พอใจของเด็กชายรุนแรงขึ้นทันทีที่เขาเห็นช็อกโกแลต ดวงตาของเขาแสดงถึงความดุร้าย ซึ่งท่าทางของเขาดูไม่เหมาะสมกับอายุของเขาเลย เขารีบเดินเข้ามาพร้อมกับถือมีดไว้ " โครม"

กล่องช็อกโกแลตรูปหัวใจที่บรรจุช็อกโกแลตไว้เต็มกล่องร่วงหล่นลงบนพื้น ชิ้นส่วนของกล่องแตกกระจายเป็นชิ้นๆ ช็อกโกแลตในกล่องกระจัดกระจายและกลิ้งไปในที่ต่างๆ

ซูฮวนตกใจเล็กน้อย ดวงตาของเด็กชายคนนั้นเต็มไปด้วยความสยดสยอง ต่อมาเมื่ออีกฝ่ายจงใจกัดฟันวิ่งเข้ามาพร้อมกับใบมีด เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้ว กู้อันจึงรีบดึงตัวซูฮวนเข้ามาหลบทางด้านหลัง

กู้อันใช้มืออีกข้างยื่นออกไปป้องกันตัว เด็กคนนั้นล้มลงไปกองกับพื้น กลิ้งไปมา และร้องคำรามราวกับหมาป่า กู้อันขมวดคิ้ว จู่ๆก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่บริเวณมือ

“พี่กู้อัน พี่ได้รับบาดเจ็บ”

เสียงของ ซูฮวนดังขึ้นจากด้านหลัง