ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 480

จ้าวหนานผิงจับมือซูฮวนเดินออกไป ผู้อำนวยการรีบตามเข้าไปอธิบาย

“เด็กไม่มีปัญหาอะไรหรอก เพียงเพราะเขาเป็นลูกครึ่งจีน-เวียดนาม จึงมีอุปสรรคในการสื่อสารบ้าง เท่าที่เราทราบ เด็กถูกเลี้ยงในเวียดนามมาก่อน แต่คราวนี้เขาถูกเปลี่ยนสถานที่ และถูกทอดทิ้ง ความรู้สึกทางด้านจิตใจถึงไม่ไม่สามารถควบคุมได้"

“แล้วอาการบาดเจ็บของเด็กเกิดขึ้นได้อย่างไร ？”

"—เด็กมีแนวโน้มที่จะทำร้ายตัวเอง หลังจากที่เขามาอยู่ที่นี่ "

ดวงตาของจ้าวหนานผิงเคร่งขรึมขึ้น ผู้อำนวยการดูทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นการแสดงออกของเธอ

“อาการชอบทำร้ายตัวเองของเด็ก บาดแผลที่เกิดขึ้นทางเราได้ทำการรักษาอยู่ตลอดแต่การรักษาความเจ็บป่วยทางจิตมันจะต้องใช้เวลาพอสมควร ผู้หญิงที่ส่งเด็กคนนั้นมาที่นี่ต้องการให้ทางเรารักษาอย่างระมัดระวัง มิฉะนั้น เธอจะโอนเงินบริจาคที่จะให้สถานสงเคราะห์ของเราไปยังสถานสงเคราะห์อื่น -- "

คำพูดต่อไปของผู้อำนวยการถูกหยุดด้วยเสียงปิดประตูรถ รถคันสีดำค่อยๆขับออกไป หลังของชายคนนั้นค่อยๆ ยืดตรงขึ้น พร้อมกับดวงตาที่มืดมน

——

ในตอนเย็น ในเมืองจินหลิงมีบรรยากาศคลุมเครือของช่วงเทศกาลวันแห่งความรักอย่างอธิบายไม่ถูก คนเดินบนถนนส่วนใหญ่ต่างก็เดินจับมือกัน มีเพียงคู่ของกู้อันเท่านั้นที่เดินอยู่ห่างกัน กู้อันพยายามเดินตีตัวออกห่างจากอเล็กซ์ ส่วนอเล็กซ์ก็พยายามรักษาระยะห่างไว้ไม่ให้อยู่ห่างมาก แต่ก็ไม่กล้าเดินเข้าใกล้เธอ

“พี่ชายสุดหล่อ หรือคุณกำลังทำให้แฟนของคุณโกรธ ซื้อช่อดอกไม้เพื่อเกลี้ยกล่อมเธอไหม?”

ทันใดนั้นเด็กสาวตัวน้อยในชุดกระโปรงผ้าสีขาวก็คว้าขากางเกงของอเล็กซ์ เด็กสาวตัวน้อยกะพริบตา พร้อมกับยกดอกไม้ในมือขึ้นจนถึงปลายจมูกของเขา

“ฉันขอโทษ—ฮัดชิ้ววว เกสรดอกไม้—ฮัดชิ้ววว ฉันแพ้”

อเล็กซ์กำลังยุ่งอยู่กับการอธิบาย พร้อมกับใช้มือผลักช่อดอกไม้ออกห่าง กู้อันใช้โอกาสนี้หนีไป ชายหนุ่มตอบสนองและไล่ตามไปในทันที

เด็กหญิงตัวน้อยส่ายหัวและถอนหายใจ

“ขี้เหนียว เดี๋ยวนี้คนหน้าตาดีๆ จีบผู้หญิงไม่ติดซะแล้ว ”

“เธอหิวไหม ฉันอยากจะเลี้ยงข้าวเธอ กินเสร็จแล้วค่อยหนีก็ได้ ”

อเล็กซ์ไล่ตามจนเกือบถึงหัวมุมถนน เขาไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้เลย เขาพยายามรักษาระยะห่างจาก กู้อันประมาณ 3 เมตร ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

กู้อันเหนื่อยหอบพร้อมกับก้มตัวลงมาเล็กน้อย คำพูดของอเล็กซ์ทำให้เธอเข้าใจ ว่าอีกฝ่ายไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังหลบหน้าเขาอยู่

“ตกลง” กู้อันลูบๆจัดผม พร้อมกับกัดฟันกล่าวขึ้น “ให้ฉันเลี้ยงข้าวนายดีกว่า พวกเรามาคุยกัน ”

กู้อันเลือกร้านอาหารจีน อาหารจีนราคาจับต้องได้ และตอนนี้คนในร้านก็มีไม่มาก เธอดูเมนูและสั่งอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งสั่งเหล้าเอ้อกัวโถวให้อเล็กซ์หนึ่งขวด

พนักงานเสิร์ฟจานถั่วลิสงลงบนโต๊ะ เปิดเหล้าเทให้กับอเล็กซ์หนึ่งแล้ว และหันไปมองกู้อัน ราวกับต้องการถามเธอว่าเธอต้องการไหม แต่ถูกอีกฝ่ายทำแววตาปฏิเสธ

กลิ่นแอลกอฮอล์แรงทะลุจมูกของอเล็กซ์ เขาลองดมๆดู ก่อนที่จะดื่มมันลงไป สีหน้าบิดเบี้ยว ด้วยความแสบร้อนของคอและจมูก

“ฉันไม่ชอบคนดื่มไม่เป็น”

กู้อันเย็นชา ในขณะที่อเล็กซ์กำลังจะวางแก้วเหล้าลง ประโยคนี้ทำให้อีกฝ่ายขมวดคิ้ว เขาเติมเหล้าอีกหนึ่งแก้ว เธอยิ้มแสดงความพอใจ

"พรุ่งนี้ฉันจะต้องไปจากที่นี่แล้ว"

อเล็กซ์ดื่มแก้วที่สองด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าและสิ้นหวัง ผลของแอลกอฮอล์ทำให้ใบหน้าของเขาแดงขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่เขาคิ้วตกมันดูเหมือนเด็กน้อยมาก

“ฉันรู้ว่าพ่อของคุณไม่พอใจฉัน เมื่อก่อนฉันมันไม่ดีเอง ”

เมื่อดื่มแก้วที่สามลงไป อเล็กซ์ก็รู้สึกหนักที่หัว พนักงานยกขาหมูขึ้นมาเสิร์ฟ และพูดแนะนำเขาอย่างอบอุ่นว่า

“เหล้าขวดนี้ค่อนข้างแรง ค่อยๆดื่ม”

ภายใต้แสงสลัวๆ ขนตายาวของกู้อันเกิดสั่นไหว น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความระแวดระวัง