ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 481

กู้อันดิ้นรนตรงด้วยความเจ็บปวดบนเบาะที่นั่งข้างคนขับ เธอปวดหัวมาก ราวกับว่าหัวมันกำลังจะระเบิด เพราะฤทธิ์ของเหล้าเอ้อกัวโถว ทำให้เธอขาดสติไปอย่างรวดเร็ว

บนรถที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างสงบบนถนน จู่ๆ กู้อันก็แสดงอาการบ้าๆ บอๆ เธอยื่นมือออกไปตะเกียกตะกายฉีกเสื้อของชายที่กำลังขับรถอย่างหยาบคาย หน้าอกของเขามีรอยเล็บที่ถูกเธอขีดขวานจนเลือดออกอยู่หลายรอย กู้อันเริ่มควบคุมสติของตัวเองไม่อยู่ เธอเริ่มพูดเรื่องไร้สาระขึ้น

“คุณมากินบิสกิตของฉันได้ยังไง นี่สองร้อยห้าสิบหยวนเชียวนะ !”

“เอาหัวของฉันคืนมา!”

"หัวของฉันอยู่ที่ไหน - เหอะๆๆ หัวของฉันอยู่ที่ไหน"

ใบหน้าของกู้เจ๋อดูจำใจ จากนั้นกู้อันก็เริ่มร้องไห้อย่างจริงจัง เธอคร่ำครวญติดต่อกันเป็นเวลานาน เมื่อเด็กสาวเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

เธอสั่งน้ำมูกและเช็ดน้ำมูกออก และหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็หันไปสั่งน้ำมูกลงบนชุดสูทของชายที่อยู่ทางด้านข้าง

“กู้อัน!”

สีหน้าของกู้เจ๋อเปลี่ยนไปในทันที ท่าทางของเขาดูรังเกียจมาก แต่ก่อนที่เขาจะเริ่มชักสีหน้าใสเธอ ปรากฏว่าหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ คอพับและผล็อยหลับไปกับเบาะรถ

รถขับเข้าไปในคฤหาสน์ช้าๆ ไม่นานหนักเสียงเครื่องยนต์ของรถก็ดับลง ป้าหรง ที่ได้ยินเสียงรีบวิ่งมาเปิดประตูทันที ประจวบเหมาะกับตอนที่เห็นกู้เจ๋อเดินลงมาจากรถ ผมของชายผู้นั้นยุ่งเหยิงเล็กน้อย เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกฉีกออกเผยให้เห็นหน้าอกครึ่งหนึ่งของเขา ชุดสูทที่เขาสวมถูกถอดและโยนลงกับพื้นด้วยความหงุดหงิด

"คุณชาย ——"

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ป้าหรงก้มไปหยิบเสื้อสูทที่พื้น กู้เจ๋อหันไปรอบ ๆ ด้วยท่าทางที่ซับซ้อน พร้อมกับโบกมือแล้วพูดขึ้นว่า "โยนมันทิ้งไปเถอะ"

น่าเสียดายที่ทิ้งเสื้อผ้าดีๆไปเสีย แม้ว่าป้าหรงจะลังเล แต่เธอก็เห็นจากแววตาของคุณชาย มันชัดเจน และไม่จำเป็นจะต้องพูดมาก เมื่อเธอกลับมาจากการนำเสื้อไปทิ้ง เห็นกู้เจ๋อได้กำลังอุ้มกู้อันลงจากรถ

ฝีเท้าที่มั่นคงและเร่งรีบหยุดกะทันหันเมื่อเขาก้าวขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง จู่ๆ กู้เจ๋อก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่มันอยู่ๆมากระทบที่แผ่นหลังของเขา ใบหน้าของเขาค่อยๆเคร่งขรึมขึ้น รูม่านตาเริ่มหดตัวและสั่นเท่า

"คุณชาย"

ฉากตรงหน้าทำให้ป้าหรงสูญเสียความสามารถในการตอบโต้

"ขับ ขับช้าๆหน่อย ฉันเมาเรือ แห๊วะ -"

เสียงของหญิงสาวที่คลุมเครือดังขึ้นในหูของเขา มันทำลายสติที่เหลืออยู่ของกู้เจ๋อไปจนหมด

หลังจากส่งกู้อันกลับไปที่ห้องของเธอ กู้เจ๋อก็แช่ตัวอยู่ในห้องน้ำเป็นเวลากว่าสองชั่วโมงเต็ม

เมื่อออกมาจากห้อง กู้เจ๋อเห็นคนรับใช้เสี่ยวเถายกจานออกมาจากห้องของกู้อัน เมื่อเธอเห็นกู้เจ๋อสีหน้าของเธอก็ดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด เธอเบี่ยงตัวหลบ ในท้ายที่สุดแก้วน้ำที่วางอยู่ในจานก็เคลื่อนที่และร่วงลงมากระทบกับพื้น เพล้ง

“เธอกำลังหลบอะไร ?”

กู้เจ๋อขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว เขายกเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวขึ้นมาดมด้วยความสงสัย เพื่อให้แน่ใจว่ากลิ่นที่มีอยู่ก่อนหน้านี้ได้หายไปจนหมดแล้ว จากนั้นคิ้วของเขาจึงผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

เสี่ยวเถานั่งลงหยิบเศษแก้วขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับอธิบายด้วยเสียงอู้อี้

“หลังจากอาบน้ำให้คุณหนูเสร็จแล้ว เธอก็ไม่ยอมกินยาแก้เมาค้าง เธอเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมนอนจนมาถึงป่านนี้ ฉันเห็นว่าน้ำมันเย็นแล้วก็เลยจะออกมาเปลี่ยนให้เธอใหม่

หลังจากที่เธอทำความสะอาดเศษแก้วเสร็จ เธอลงไปเปลี่ยนน้ำแก้วใหม่ขึ้นมาให้กับกู้อันในห้อง ฉากที่อยู่ตรงหน้าทำให้เธอถึงกับตกใจ เสี่ยวเถาค่อยๆเดินถอยหลังจนไปชนเข้ากับประตูบานใหญ่ ถาดรองแก้วน้ำหมุนสองรอบก่อนที่แก้วจะหล่นลงมากระทบกับพื้นอีกครั้ง เสียงของมันฟังดูคมชัดมาก

ตอนที่เสี่ยวเถาลงไปเปลี่ยนน้ำแก้วใหม่มาให้กู้อัน กู้เจ๋อได้เดินเข้ามาในห้องของกู้อัน สาวใช้ได้เปลี่ยนชุดนอนให้กับเธอ ในขณะนี้ฤทธิ์แอลกอฮอล์กำลังแผดเผาร่างกายของเธอ ในขณะที่เธอกำลังอยู่ในความสับสน มือเย็นๆของใครบางคนได้ยื่นมาแตะที่หน้าผาก กู้อันยื่นมือออกไปกุมมือข้างนั้นไว้และนำมาวางไว้บนส่วนที่ร้อนที่สุดบนร่างกายของเธอ

"ร้อนจัง"

น้ำเสียงที่สับสนแสดงถึงความคับข้องใจ