ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 488

นำฟู่เจิ้งส่งถึงโรงพยาบาล สื่อหลักรายงานข่าวสดในอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับชิงเหมิงแล้ว เซิ่งอันหรานยืนอยู่ทางเดินที่

โรงพยาบาล พิงหลังที่กำแพง บนใบหน้าแสดงความ

เหนื่อยล้าออกมาไม่รู้ตัว

"บันดาลโทสะสุดขีด หน้าประตูเครื่องแต่งกายชิงเหมิงของจินหลิงมีกลุ่มคนใหญ่แห่ประท้วง คนวงในเผยฉากด้านมืดจน

น่าตกใจ ผู้ผลิตชิงเหมิงใจดำ เพื่อเก็งกำไรในทางมิชอบ ใช้ผ้ามีพิษ ตอนนี้มีพนักงานมากกว่าสิบคนถูกตรวจพบเป็นโรงมะเร็งเม็ดเลือดขาว——"

อ่านได้ครึ่งหนึ่ง เซิ่งอันหรานรู้สึกหงุดหงิด ยัดมือถือกลับกระเป๋า

ฟ่านหลิงชวงไม่รู้มาตอนไหน ยื่นกาแฟกระป๋องหนึ่งมา พิงกำแพงไปกับเธอ ใบหน้าเหนื่อยล้าเหมือนกัน

"ทางกฎหมายหากมีปัญหาอะไร ไปให้เฉียวเซินช่วยได้"

เซิ่งอันหรานพยักหน้า ดื่มกาแฟกระป๋องทั้งหมดลงไป

ทางฟู่เจิ้งให้กู้อันดูแล เซิ่งอันหรานไปอยู่เป็นเพื่อนท่านอวี้ที่ห้องไอซียูครู่หนึ่ง ระหว่างนั้นมีเสียงโทรเข้าแทบไม่ขาดสาย เธอหงุดหงิดใจไม่หายแล้วกลับไปที่ชิงเหมิง

"เถ้าแก่หวงถ้าหากกังวลตอนนี้พวกเรายกเลิกสัญญาได้ ยังไงชื่อเสียงบริษัทเรามีปัญหา ดังนั้นชิงเหมิงไม่คิดจะให้รับผิดชอบค่าผิดสัญญาใดๆ"

ตลอดทั้งบ่าย ใบสั่งซื้อที่เซิ่งอันหรานพยายามเจรจามาก่อนหน้านี้ถูกยกเลิกหมดแล้ว วางสายคิ้วขมวด ผ่านไปชั่วครู่มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"ฮัลโหล——"

“……”

“เทียนเอิน?”

——

ในร้านอาหารญี่ปุ่นเย็นๆ เซิ่งอันหรานกับกู้เทียนเอินนั่งตรงข้ามกัน รอกู้เทียนเอินสั่งอาหารเสร็จ เซิ่งอันหรานพิงโซฟาเกือบหลับไป เธอฝืนลืมตาขึ้น

"นายอยากกินอาหารญี่ปุ่นข้างบริษัทฉันก็มีร้านหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องมาไกลขนาดนี้"

พูดจบเธอมองสภาพแวดล้อมรอบๆ แสงไฟสีเหลือง ผ้าม่านกั้นเงาเล็กน้อย ไม่ช่ำชองการเปิดแบบเตา ในเวลาสั้นๆ เซิ่งอันหรานยากจะประเมินเหตุผลที่นี่ดึงดูดอะไรกู้เทียนเอิน

"ร้านนี้มีขอเยอะ"

กู้เทียนเอินประเมินเรียบๆ เขาเอากองข้อมูลจากในกระเป๋าเอกสารที่พกติดตัวออกมา เข้าสู่เรื่องหลัก

"นี่เป็นข้อมูลกล้องสองชุดที่พี่ให้ผมก่อนหน้านี้ ผมจับภาพส่วนที่น่าสงสัยออกมา"

"ว่าไง?"

เซิ่งอันหรานพลิกดูภาพที่จับออกมาเป็นปึกจากวิดีโอ เธอดูไม่ออกว่ามีอะไรน่าสงสัยตรงไหน แต่เห็นในนั้นยังมีรูปภาพบางส่วนที่ไม่ได้มาจากวิดีโอที่เธอให้ อย่างที่คิดเรื่องไม่ได้ง่ายขนาดนั้น สีหน้าเธอยิ่งเข้มขึ้น

กู้เทียนเอินหารูปภาพส่วนหนึ่งออกมาก่อน วางอยู่ตรงหน้าเธอ

"นี่เป็นช่วงตอนผลักจินน่าลงตึก วิเคราะห์จากกล้องพวกเราเจอปัญหาหนึ่ง อยู่ตรงนี้"

เซิ่งอันหรานมองตามนิ้วมือกู้เทียนเอินไปทางรูปใบที่ 3 นี่เป็นภาพที่ถูกขยายใหญ่อย่างเห็นชัด ขยายใหญ่จนเซิ่งอันหรานแทบแยกไม่ออกว่านี่เป็นส่วนไหน

"นี่เป็นหลังมือของผู้หญิงคนนี้ หลังขยายใหญ่ผ่านการจัดการอย่างละเอียดของพวกเราทำให้เห็นรอยสักหลังมืออย่างชัดเจน เหมือนแบบนี้"

กู้เทียนเอินชี้ไปทางภาพอีกใบ บนภาพมียอดต้นอ่อนสองใบตัดกับพระจันทร์เสี้ยว สีขาวพื้นดำ เห็นรูปรอยสักนั้นอย่างชัดเจน

"แค่รอยสัก แทนความหมายอะไร?"

เซิ่งอันหรานยังไม่ค่อยเข้าใจ เธอเงยหน้า สายตาที่มองกู้เทียนเอินลึกลงทีละน้อย