ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 489

เซิ่งอันหรานฝัน ในฝันเธอนอนอยู่บนพื้นหญ้าเขียว ท้องฟ้าสีคราม กระแสน้ำใส ในอากาศยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้

"อันหราน"

เธอได้ยินคนเรียกชื่อเธอ ลุกขึ้นเห็นจินน่ากำลังโบกมือเข้ามาหาเธอ และเธอก็โบกมือด้วย ตอนกำลังจะวิ่งเข้าไป เดิมใบหน้าที่ชัดเจนของจินน่า จู่ๆ ก็บิดเบี้ยวไป ต่อมาคนทั้งคนหายไปจากการมองเห็น

ต่อมาคนรอบตัวเธอเริ่มหายไปทีละคนในวิธีเดียวกัน คุณปู่ น้าสะใภ้ ถานซูจิ้ง เธอคว้ามือข้างตัวนั้นไว้ทันที เริ่มวิ่งอย่างบ้าคลั่ง

ตอนเธอกำลังวิ่งและหันหลังมอง เห็นใบหน้าข้างกายนั้นหายไป เดิมโลกที่สดใส จู่ๆ เข้าสู่การนองเลือด กลิ่นเลือดที่รุนแรงโอบล้อมเธอไว้ ในอากาศมีเสียงดังหนึ่ง"ไปตายด้วยกันเถอะ"

"หนานเฉิง"

เซิ่งอันหรานตกใจตื่นขึ้น ลุกจากเตียงมานั่ง สายตาตื่นตกใจ ไม่สบายใจถูกอวี้หนานเฉิงปัดไป เขากุมมือเธอไว้ ดึงเธอเข้ามา

กอด

"ผมอยู่"

เสียงอบอุ่นและหนักแน่นของเขาทำให้จิตใจที่หวาดกลัวของเธอค่อยๆ สงบลง

"ฉันฝันร้าย"

เซิ่งอันหรานหลับตาอยู่ตรงอกของอวี้หนานเฉิง เธอสูดกลิ่นบนตัวเขาอย่างโลภมาก กลิ่นที่คุ้นเคยนี้สามารถทำให้เธอสงบใจลงได้

ตอนกู้เทียนเอินโทรหาอวี้หนานเฉิง เขากำลังช่วยเซิ่งอันหรานจัดการปัญหาบนอินเทอร์เน็ตที่บริษัท หลังได้ยินข่าวเซิ่งอันหรานหมดสติ เขารีบกลับมาอย่างรวดเร็ว แม้แต่เสื้อก็ยังไม่ได้เปลี่ยนนั่งเป็นเพื่อนตลอดทั้งคืน

"เรื่องชิงเหมิงคุณหยุดยุ่งชั่วคราว ผมจะช่วยคุณแก้ปัญหาเรื่องนี้"

อวี้หนานเฉิงให้เซิ่งอันหรานพิงที่หัวเตียงอีกครั้ง เขาหยิบผ้าขนหนูเปียกเช็ดเหงื่อบนตัวเธออีกครั้ง เซิ่งอันหรานดูเงียบๆ ดูเขาเช็ดนิ้วมือตัวเองอย่างตั้งใจ แม้แต่ร่องนิ้วก็เช็ดสองรอบถึงจะวางได้

"ฉันแค่อยู่ในช่วงพิเศษเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย อีกสองวันก็กลับมาเหมือนเดิมแล้ว"

เช็ดมือเสร็จ เซิ่งอันหรานก็เล่นนิ้วมือตัวเอง มองร่างเขาเข้าใกล้อย่างช้าๆ สองมือคล้องเธอไว้ ต่อมายื่นมือเข้าไปในชุดนอนช่วยเธอเช็กหลัง

"ผมไม่อนุญาตให้คุณเกิดอุบัติเหตุ ช่วงพิเศษเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยก็ไม่ได้"

เสียงอวี้หนานเฉิงหนักแน่น ตอนพูดมือยังขยับไม่หยุด ศีรษะติดอยู่ข้างหูเซิ่งอันหราน ลมหายใจเข้าออกทำให้เธอตัวสั่น

เซิ่งอันหรานเข้าใจอะไรเล็กน้อย เธอมองต่ำ พูดเสียงเบาอย่างไม่ตั้งใจ

"เทียนเอินบอกคุณแล้ว?"

"อืม"

"น่าน่ากับปู่ถูกพวกเขาทำร้าย เรื่องชิงเหมิงครั้งนี้ก็เป็นพวกเขา ผมไม่รู้เป้าหมายของพวกเขาคืออะไร ทำไมทำแบบนี้ หลังจากนี้จะลงมือถึงขั้นไหน——"

"อืม"

อวี้หนานเฉิงตอบรับเรียบๆ เดาความรู้สึกไม่ถูก หลังนิ่งเงียบไปช่วงสั้นๆ เขาค่อยๆ เอ่ยออกมาหนึ่งประโยค

"โปรดเชื่อสามีคุณ"

เซิ่งอันหรานนิ่งไป อวี้หนานเฉิงจับศีรษะเธอ ประทับจูบที่หน้าผากเธอ การกระทำกะทันหันทำให้เธออดยิ้มไม่ได้

"ก็ได้"

เธอพยักหน้า ชั่วพริบตานั้น จู่ๆ รู้สึกเซิ่งอันหรานที่สามารถทำได้หมดทุกอย่างก่อนหน้านี้กลายเป็นคนอ่อนแอไป

อวี้หนานเฉิงเปลี่ยนผ้าขนหนูคิดจะเช็ดขาให้เซิ่งอันหราน วินาทีตอนเปิดผ้าห่มสายตาขรึมไป ใบหน้าเริ่มกระตุก

"ภรรยา......"