ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 490

ในห้องรับแขกเงียบไป ร่างเซิ่งอันหรานทรุดอย่างเหนื่อยล้าในโซฟา มือข้างหนึ่งของเธอกุมที่หน้าผาก สายตาจ้องแก้วไวน์บนโต๊ะที่เห็นก้นแก้วไม่ละสายตา

สายลมพัดผ่าน เริ่มแรกในลานบ้านมีกลิ่นหอมของดอกหอมหมื่นลี้ เซิ่งอันหรานกอดตัวเอง รู้สึกหนาวเย็นใจก้นบึ้งหัวใจ

หนึ่งชั่วโมงก่อนจบงานแถลงข่าว ซุนซือหลี่คณบดีสถานสงเคราะห์ซื่อเหล่ย เอาข้อมูลตรวจสอบกองหนึ่งบุกเข้ามาชี้ชัดต่อ

ชิงเหมิง ทำให้สถานการณ์สงครามเดิมที่สดใสเปลี่ยนไปทันที

"3เดือนก่อนสถานสงเคราะห์เราสั่งซื้อชุดฤดูร้อนล็อตหนึ่งให้พวกเด็กๆ กับชิงเหมิง ตอนนั้นสมาชิกก็รู้สึกเสื้อผ้ามีกลิ่นแปลกๆ แต่เรายังเลือกจะเชื่อชื่อเสียงของชิงเหมิง จนกระทั่งข่าวครั้งนี้เปิดเผยออกมาพวกเราถึงเข้าใจในทันที ผู้จัดการเซิ่ง นี่ก็คือมโนธรรมจากชิงเหมิงของพวกคุณ"

ซุนซือหลี่พูดอยู่ เอาเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนตัวหนึ่งจากกระเป๋า เสื้อยืดยับยู่ยี่ ยังมีป้ายที่ยังไม่ได้เอาออก ข้างบนเป็นสัญลักษณ์ของ

ชิงเหมิงชัดเจน ตาเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือด โยนเสื้อยืดลงบนพื้น

ปฏิกิริยานักข่าวหันกล้องไปที่พื้นอย่างรวดเร็ว ในเสียงที่ถ่ายไม่หยุด ซุนซือหลี่ก็โยนรายงานการตรวจชุดหนึ่งบนพื้น

"นี่เป็นผลจากการตรวจชุดล็อตนี้ของพวกคุณ ตัวเลขทำให้คนตกใจ สถานสงเคราะห์ของเราตอนนี้มีเด็กสองคน ดัชนีตรวจร่างกายเกิดผิดปกติ พวกคุณกลับปัดเรื่องโรคของพนักงานกลุ่มนี้ที่นี่"

พูดถึงตรงนี้ สีหน้าเขาเข้มขึ้น ในตาเต็มไปด้วยความปวดใจ กุมหน้าอกทิ้งคำหนึ่ง "ผมซุนซือหลี่เชื่อทุกคนมีความยุติธรรมอยู่ในหัวใจ พวกคุณต้องได้รับโทษที่กระทำ"หลังจากนั้นออกจากงานด้วยเบ้าตาที่แดง

อวี้หนานเฉิงยกน้ำร้อนแก้วหนึ่งออกจากหัวครัวมา เปลี่ยนแก้วไวน์ตรงหน้าเซิ่งอันหราน เสียงแก้วโดนโต๊ะหินอ่อนหยุดความคิดของเธอ

เธอเงยหน้า ใบหน้าฝืนยิ้มออกมา

"ทำไมในลานบ้านไม่เปิดไฟ ถนนคดเคี้ยวนี้คนใช้บ้านเธอไม่หลงทางเหรอ?"

เสียงจ้าวหนานผิงน้าสะใภ้ดังจากนั้นลานบ้าน ไม่รอให้เซิ่งอันหรานลุกไปต้อนรับ ร่างสีชมพูก็กระโดดบุกเข้ามา กอดต้นขาเธอเอาไว้

"หม่าม้า"

แก้มตุ้ยนุ้ยของซูฮวนไถไปมาอยู่บนมือเซิ่งอันหราน ร้องทุกข์อย่างน่าสงสาร

"คุณยายไม่รู้จักทาง หมุนอยู่ในลานหลายรอบ ให้คุณยายถามทางกับคนใช้ คุณยายก็โกรธ เหมือนอย่างที่คุณตาบอกจริงๆ"

"คุณตาว่าอะไร?"

"ซูฮวน"

เซิ่งอันหรานสนใจเล็กน้อย เธออุ้มซูฮวนขึ้นบนตัว ข้างหลังจ้าวหนานผิงก้าวเข้าห้องรับแขก ได้ยินคำพูดซูฮวนพอดี ส่งเสียงดังห้ามเธอทันที

ซูฮวนสายตาเจ้าเล่ห์ โบกมือใบ้ให้เซิ่งอันหรานเข้ามาใกล้หน่อย

“……”

"ฮ่าๆ คุณตาพูดอย่างนี้จริงเหรอ?"

จ้าวหนานผิงทำหน้าจนใจอยู่ไม่ไกล ชี้นิ้วเหมือนเตือนซูฮวนทำหน้าผีใส่เธอพอดี ซูฮวนกะพริบตา พยายามขยิบตาให้

อวี้หนานเฉิงที่อยู่ข้างๆ

"ป่าป๊า คุณยายมีเรื่องจะคุยกับป่าป๊า"

อวี้หนานเฉิงตะลึงไปนิด เห็นจ้าวหนานผิงพยักหน้าช้าๆ แล้วชี้ไปที่ข้างบันได

"พวกเราขึ้นไปพูดเถอะ"

เซิ่งอันหรานมองอวี้หนานเฉิงกับน้าสะใภ้สองคนเดินตามกันขึ้นไปห้องหนังสือชั้นสอง เธอดูป่วยเล็กน้อย ความสงสัยบางอย่างในใจยังไม่หมดไป จู่ๆ ก็มีมือเล็กคู่หนึ่งจับหน้าเธอไว้ หยุดความคิดทั้งหมดไป

ซูฮวนนั่งขัดสมาธิบนต้นขาเซิ่งอันหราน หลังจากจับหน้าเซิ่งอันหรานหันมา ดวงตาที่เต็มไปด้วยรักจ้องเธอนิ่ง

"หม่าม้า ฉันแยกป่าป๊ากับคุณยาย เพราะมีเรื่องสำคัญอยากบอกหม่าม้า"

เซิ่งอันหรานกะพริบตา ถูกท่าทางจริงจังของเธอข่มไว้ ในใจมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง รีบควักมือถืออยากจะปิดเครื่อง

"ลูกตีเกาเสี่ยวเป่าอีกแล้วเหรอ?"

"ไม่ใช่หม่าม้า"ซูฮวนแสดงสีหน้าดูถูก "เกาเสี่ยวเป่าบอกกับฉันว่าชอบฉินเสี่ยวเสี่ยว ฉันก็ไม่เล่นกับเขาอีก"

"ฉินเสี่ยวเสี่ยวเป็นใคร?"