ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 491

เดิมทีสิ่งที่ซูฮวนกำลังจะพูดคือ ให้เซิ่งอันหรานไปเลือกซื้อของขวัญวันเกิดเป็นเพื่อนเธอ แต่หลังจากที่พวกเธอเดินช็อปปิ้งไปได้สักครึ่งห้างสรรพสินค้า เซิ่งอันหรานก็จะเริ่มคิดว่าตัวเองเธอน่ารำคาญ

“ฮวนฮวน แม่คิดว่ากระเป๋าใบนี้ก็ไม่เลวเลยนะ คุณยายของลูกต้องชอบแน่ๆ”

เซิ่งอันหรานหิ้วกระเป๋าใบหนึ่งขึ้นมา หลงคิดไปเองว่าตัวเองเป็นนางแบบสาวสวยหันซ้ายหันขวาหลายรอบอยู่ตรงหน้าตะกละตะกลามฮวน ซูละแวกได้แต่กลอกตาไปมา

“แม่คะ แม่กำลังเลือกของขวัญให้ตัวเองอยู่เหรอคะ คุณยายอายุย่างหกสิบแล้วนะคะ ท่านไม่ชอบกระเป๋าขอบทองแบบนี้หรอก”

เซิ่งอันหรานได้ยินเช่นนั้นจึงวางกระเป๋าลงเงียบๆ เดินตามหลังซูฮวนไป ซึ่งเธอหันหลังเดินเข้าไปในร้านอื่นเรียบร้อยแล้ว

“แล้วผ้าพันคือผืนนี้ล่ะ? แม่คิดว่าผ้าพันคอผืนนี้เหมาะกับคุณยายของลูกมากเลยนะ เป็นสีโปรดของท่านด้วย”

มือทั้งสองข้างซูฮวนที่จับอยู่บนสายกระเป๋านักเรียนกระชับแน่นขึ้น ดวงตากลมโตจับจ้องวัตถุที่อยู่ใต้หมวกแก๊ปอาลาเล่ เธอครุ่นคิดอย่างจริงจัง พนักงานร้านสายตาดีคนหนึ่งมองเห็นเข้าจึงโน้มตัวลงมาหาอย่างเป็นมิตร มอบผ้าพันคอให้ซูฮวนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“หนูน้อย ผ้าพันคอผืนนี้เป็นสินค้ายอดนิยมของร้านเราเลยนะ ทันทีที่วางขายจะได้รับความสนใจจากลูกค้ามากมาย ตอนนี้เหลือผืนสุดท้ายแล้ว ถ้าหนูชอบต้องรีบตัดสินใจแล้วน้า"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นซูฮวนก็พยักหน้า คิ้วย่นเล็กน้อยคลายออกจากกัน

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ คุณยายบอกว่าท่านไม่ชอบสินค้ายอดนิยม”

พูดจบ ร่างเล็กสีฟ้าอ่อนก็เดินตรงไปยังร้านถัดไปด้วยท่าทางแน่วแน่

หลังจากเดินเลือกชมร้านสุดท้ายบนชั้นสองของห้างสรรพสินค้า เซิ่งอันหรานรู้สึกว่าหลังเท้าของเธอจะบวมขึ้นมาเล็กน้อย จึงลงบนเก้าอี้สาธารณะในละแวกนั้น มองซูฮวนด้วยสายตาประนีประนอม

“แม่เหนื่อยแล้ว หรือ——"

“แม่คะ ดูนั่น!”

เสียงเล็กๆ ของเด็กหญิงดังขึ้นขัดจังหวะสิ่งที่เซิ่งอันหรานกำลังจะพูด เธอมองไปตามทิศทางนิ้วที่ซูฮวนชี้ มีบางสิ่งบางอย่างอยู่ตรงนั้นแต่เธอไม่เข้าใจ

“ดูอะไร?”

“ร้านนี้ ‘ร้านขนมคาคิ’ ฉินเสี่ยวเสี่ยวบอกว่าพ่อเธอเป็นเจ้าของร้านนี้ เราไปกินฟรีได้”

แววตาของซูฮวนเป็นประกาย ใบหน้าของเด็กหญิงวัยห้าขวบฉายความตื่นเต้นออกมาเป็นอะไรที่เห็นได้ยากยิ่ง หลังจากพูดจบ เธอก็ลากเซิ่งอันหรานกึ่งวิ่งไปยังร้านค้านั้น

มีคนประมาณสามถึงห้าคนต่อแถวอยู่หน้าประตูร้าน “คาคิ” ซูฮวนดันเซิ่งอันหรานไปข้างหน้า ให้เธอช่วยตัวเองดูว่ามีอะไรน่ารับประทานบ้าง เซิ่งอันหรานเขย่งเท้าดูและรายการให้เธอฟังทีละอย่าง

“ยี่สิบห้าหยวนครับ”

พนักงานแคชเชียร์ผู้ชายยื่นมือไปทางเด็กชายตัวเล็กๆ ที่ยืนอยู่ข้างหน้าเซิ่งอันหราน เด็กน้อยหยิบเค้กก้อนโตขึ้นมากินอย่างตะกละตะกลาม แต่กลับไม่ยอมจ่ายเงิน

พนักงานแคชเชียร์หน้าเปลี่ยนสี

“เฮ้ เจ้าหนู คิดอยากจะกินฟรีงั้นเหรอ พ่อแม่อยู่ที่ไหน ไปเรียกให้พวกเขามาจ่ายเงินเลยนะ!”

เด็กน้อยหันหลังกำลังจะวิ่งหนี แต่กลับถูกพนักงานแคชเชียร์คว้าคอเสื้อไว้ได้ซะก่อน ยังไม่ได้พูดอะไรก็ถูกเด็กน้อยที่ไม่รู้ว่าหวาดกลัวหรือว่าโมโหเตะเข้าไปหลายที เมื่อถูกเตะดวงตาทั้งสองข้างของเขาก็ลุกเป็นไฟ พนักงานแคชเชียร์หิ้วเด็กน้อยขึ้นมา

“ไม่มีใครอบรมสั่งสอนรึไง วันนี้ไม่จ่ายก็อย่าหวังว่าจะได้ไปไหน!”

เซิ่งอันหรานที่เห็นสถานการณ์เช่นนั้นกำลังจะเอ่ยขึ้น แต่จู่ๆ ซูฮวนกลับโผล่ศีรษะออกมาจากด้านหลังเธอ แล้วดึงผ้ากันเปื้อนสีส้มของพนักงานแคชเชียร์เบาๆ

“พี่ชายสุดหล่อคะ เขาอาจจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉินเสี่ยวเสี่ยวก็ได้ค่ะ”

“อะไรนะ?”

“ฉันก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉินเสี่ยวเสี่ยวเหมือนกัน เรามากินขนมฟรีที่ร้านได้ไม่ใช่เหรอคะ?”

พนักงานแคชเชียร์เอามือเท้าสะเอวอย่างเดือดดาล

“เธอก็อยากมากินฟรีเหมือนเหรอ?”

“.......”

ซูฮวนคิดว่าที่พี่ชายสุดหล่อคนนี้พูดก็ไม่ผิด เขาแค่ไม่รู้ว่าเธอตกลงกับฉินเสี่ยวเสี่ยวอย่างชัดเจนแล้ว แต่ทำไมเขาต้องโกรธมากมายขนาดนี้ด้วย ฉะนั้นเธอพยักหน้าอย่างหนักแน่น

“ก็ฉินเสี่ยวเสี่ยวบอกว่ากินได้หนิคะ"

“......”