ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 494

กู้อันและฟู่เจิ้งเปลี่ยนรถหลายครั้ง สุดท้ายเปลี่ยนมานั่งรถบัสที่ชำรุดทรุดโทรม ซึ่งรถบัสวิ่งไปตามถนนมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านชาวประมงเล็กๆ ในอำเภอจิงหยาง

หลังจากนั่งทรมานนานกว่าครึ่งวันก็ยังเดินทางไม่ถึงหมู่บ้านชาวประมง ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง กู้อันเอนกายพิงหน้าต่างรถที่มีฝุ่นหนาพร้อมกับใบหน้าเหนื่อยล้า พระอาทิตย์ตกที่สวยงามนอกหน้าต่างสะท้อนบนใบหน้าของเธอ

อำเภอจิงหยาง เดิมทีเป็นเพียงหมู่บ้านชาวประมงเล็กๆที่ทรุดโทรม ค่อยๆ ร่ำรวยขึ้นเนื่องจากวัฒนธรรมการท่องเที่ยวที่เป็นที่นิยมในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ตอนนี้ อำเภอจิงหยางค่อนข้างมั่งคั่งและเจริญรุ่งเรืองขึ้น แต่ปลายทางของกู้อันและคนอื่นๆห่างไกลจาก อำเภอจิงหยางไปยังหมู่บ้านรองลงไป

ฟู่เจิ้งกล่าวขึ้นว่า หลังจากที่เฉินจงลาออก เขาได้ซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนั้นและกลายเป็นชาวประมง

รถบัสหยุดที่สถานีในอำเภอจิงหยาง ทันทีที่กู้อันลงจากรถ เธอถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มหญิงวัยกลางคนที่ตะโกนขึ้นพร้อมกับยกป้ายราคา ร่างที่ดูอ่อนล้าจนแทบหมดแรงถูกฟู่เจิ้งดึงออกมาจากท่ามกลางฝูงชน

“ผมไปถามมาแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาพักรถที่จะไปหมู่บ้าน ดึกขนาดนี้ ผมคิดว่าต่อให้เราเหมารถไปตอนนี้ เราก็หาคนไม่เจออยู่ดี ดังนั้นเราควรพักที่นี่หนึ่งคืนและ พรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางแต่เช้า”

กู้อันพยักหน้าตกลง

อำเภอจิงหยางไม่ใหญ่มากนัก ดังนั้นทั้งสองจึงเลือกพักในโรงแรมที่ค่อนข้างสะอาด หลังเก็บของและทำความสะอาดเล็กๆน้อยๆ ฟู่เจิ้งก็พากู้อัน ไปทานอาหารที่ชั้นล่าง

กับข้าวสามจานวางอยู่ต่อหน้า ฟู่เจิ้งลงมือทานอาหาร ในขณะที่กู้อันก็ไม่มีความอยากอาหารเลย หลังจากที่เธอพยายามทานอาหารลงไปสองคำ จู่ๆ เด็กสาวอายุราวๆสิบห้าสิบหกที่นั่งอยู่โต๊ะถัดก็ดึงดูดความสนใจของคนทั้งหมดในบริเวณรอบข้าง

เด็กสาวแต่งกายด้วยชุดพังก์ บนหัวทำทรงเดรดล็อกหลากสีสันซึ่งมันทำให้เธอดูโดดเด่น ตอนที่กู้อันหันไปมอง เด็กสาวกำลังนั่งอยู่บนม้านั่งในร้านอาหารด้วยการยกขาข้างหนึ่งขึ้นมา พร้อมกับมองไปที่เบียร์แก้วขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ใส่ใจ . . .

คนที่นั่งตรงข้ามกับหญิงสาวคือชายวัยกลางคน ชายวัยกลางคนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวนั่งตัวตรงและมีกระเป๋าเอกสารอยู่ข้างๆ เขาหยิบแก้วเบียร์จากตรงหน้าของหญิงสาวโดยไม่พูดอะไร

“เถียนเถียน เมื่อกี้ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ”

หญิงสาวพยักหน้า รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันอ่อนเยาว์ของเธอ

“ฉันก็ไม่ได้ล้อเล่น ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน ฉันก็จะตามไปด้วย”

“เธออย่าไปกันฉันเลย ฉันเกรงว่าจะทำให้เธอเสียเวลา ”

“ถ้ากลัวว่าจะทำให้ฉันเสียเวลาล่ะก็ คุณก็ไปหย่าสิ ฉันรออยู่นะ ”

หญิงสาวยิ้ม ร่างกายของเธอเริ่มสั่นคลอน ดวงตาโตของเธอสะท้อนแสงจ้าภายใต้แสงไฟของร้านอาหาร ขณะที่ใบหน้าของชายผู้นั้นดูนิ่งเงียบเพราะไม่รู้ว่าคำพูดของเธอนั้น เธอพูดจริงหรือเปล่า

"เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อนนะ "

ในขณะที่เขากล่าว ดวงตาของเขาดูเคร่งขรึมขึ้น กู้อันมองดูมันอย่างเงียบ ๆ แต่เธอ รู้สึกอยู่เสมอว่ามีประกายที่ไม่น่าเชื่ออยู่ในดวงตาของชายคนนั้น

เด็กสาวที่เมาไม่รู้ตัว จู่ๆ ก็ลุกขึ้นและเดินไปที่ด้านข้างชายคนนั้น เธอยกมือขึ้นไปโอบรอบคอของเขาแล้วร้องไห้

“คุณไม่ได้มาหาฉันสามเดือนแล้ว ฉันคิดว่าคุณไม่ต้องการฉันแล้ว ฉันโทรหาคุณคุณก็ไม่รับสาย ต่อไปอย่าทำกับฉันแบบนี้อีกนะ”

เสียงร้องของหญิงสาวดึงดูดความสนใจจากแขกที่อยู่รอบๆ แม้แต่ฟู่เจิ้งที่กำลังก้มหน้าก้มตาทานอาหารอย่างจริงจังยังต้องรีบวางตะเกียบลงทันที ชายคนนั้นไม่สามารถทนนั่งอยู่ต่อไปได้แล้ว เขารีบเกลี้ยกล่อมเด็กสาวและพาเธอเดินออกไปนอกร้าน

“ทำไมสาว ๆ หลายคนถึงชอบลุงวัยกลางคนที่แต่งงานแล้ว ทำไมถึงได้ไม่รักตัวเองเลย”

ฟู่เจิ้งพูดขึ้นขณะที่ข้าวเต็มปาก เมื่อเขาเป็นเหตุการณ์เช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็น หลังจากกลืนข้าวเข้าไปหมดแล้ว เขาก็กล่าวต่อ “อีกอย่างสาวน้อยคนนั้นก็ไม่ได้ดูดีเท่าไหร่ สู้เธอไม่ได้หรอก ”

ใบหน้าของกู้อันเปลี่ยนไป เธอตบโต๊ะอาหารดังโครม การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันทำให้ฟู่เจิ้งตกใจจนข้าวติดคอ และสำลักด้วยความทรมาน

"มีอาหารในปากยังหยุดคำพูดของนายไม่ได้"

กู้อันตอบกลับ เธอลุกขึ้นและเดินออกจากร้านอาหาร เตรียมจะกลับไปที่โรงแรมเพื่อพักผ่อน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน