ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 495

นี้คือบ้านชั้นเดียวแบบล้าสมัย ห้องนอนตรงกันข้าม ห้องครัวอยู่ด้านหลัง แยกออกไป

กู้อันกำลังมองตรวจสอบห้องนอนสองห้อง เวลาที่ออกมาสีหน้ามืดครึ้ม

“ทำไมเหรอ?”

ฟู่เจิ้งสังเกตเห็น ถือโอกาสหาจังหวะดึงกู้อันเข้ามา กู้อันมือสองข้างจับทรวงอก ร่างกายอ่อนเพลียและง่วงนอนพิงที่ประตูห้องครัว

“ฉันเพิ่งจะเห็นรูปครอบครัวในห้องทางซ้าย ผู้หญิงในรูปนั้น พวกเราเมื่อคืนเคยพบ”

ฟู่เจิ้งสีหน้าเปลี่ยน

“คงไม่บังเอิญขนาดนั้นเถอะ เธอคือพูด——”

“อืม ฉันจำได้ว่าผู้ชายคนนั้นเรียกเธอว่าเถียนเถียน”

มองเห็นใบหน้าของฟู่เจิ้งเต็มไปด้วยความหวาดกลัวยื่นมือออกมาและทำท่าทางเป็นวงกลมบนศีรษะตัวเอง กู้อันเข้าใจความหมายของเขา พูดตอบรับเสียงเรียบเฉย

ฟู่เจิ้งเงียบไปหลายวินาที เช็ดปากแล้วไปที่ประตูใหญ่อีกครั้ง

“คุณป้า คุณระวังหน่อย ผมช่วยคุณเถอะ”

ฟู่เจิ้งมีหน้าที่นำตะกร้าปลาเค็มออกจากโกดังด้านข้าง ผู้หญิงก็มีหน้าที่นำมันตากให้แห้ง เวลาที่ว่าง ฟู่เจิ้งแทบจะตั้งใจพูดคุยเรื่อยเปื่อย

“เมื่อก่อนผมเคยได้ยินลุงเฉินพูดว่า พวกคุณมีลูกสาวชื่อเถียนเถียน ทำไมครั้งนี้มาถึงไม่เห็น?”

“เถียนเถียนบางครั้งพักอยู่บ้านเพื่อนร่วมห้องที่ในเมือง เมื่อวานไม่ได้กลับมา วันนี้ตอนบ่ายน่าจะกลับมาแล้ว รอให้เธอกลับมาจะให้ทำกับข้าวให้พวกเธอกิน เถียนเถียนของพวกเรามีฝีมือในการทำกับข้าว”

ผู้หญิงไม่สังเกตถึงความหมายที่ซ่อนอยู่ของคำถาม ความสุขและความภาคภูมิใจบนใบหน้าของเธอเมื่อเอ่ยถึงลูกสาวของเธอทำให้กู้อันรู้สึกแสบร้อน

ปลาในคลังเก็บสินค้าเพิ่งจะย้ายเสร็จ ฟู่เจิ้งอดทนยืดเอว กำลังหน้ามืดตาลายจู่ๆก็ได้ยินเสียงตื่นตระหนกดังมาจากข้างหลัง

“ป้าเฉิน แย่แล้ว พี่เฉินเกิดเรื่องแล้ว!”

——

รอกู้อันและทุกคนมาถึงโรงพยาบาลในเมืองเมืองจิงหยาง เฉินจงได้รับแจ้งจากโรงพยาบาลแล้วว่าเสียชีวิต

ผู้หญิงใบหน้าซีดเผือดมองดูเตียงผู้ป่วยคลุมผ้าสีขาวกำลังเคลื่อนไหวไป เดิมทีจิตใจที่มั่นคงได้ก็พังทลายลง มือที่สั่นเทายังไม่ยื่นออกไป คนก็หมดสติล้มลงไป

ชาวบ้านที่นำเฉินจงมาส่งที่โรงพยาบาลสีหน้าเจ็บปวด พูดบ่มพึมพำ“อย่าดูเลย คนมีชีวิตก็ต้องมีชีวิตต่อไป”

กู้อันก็ไม่กล้าดู ฟู่เจิ้งเพื่อยืนยันว่าเป็นเฉินจงจริงไหมก็ดึงผ้าสีขาวออก ต่อมาก็อ้วกในอ่างล้างหน้าสิบนาที

“เป็นเขา”

ฟู่เจิ้งสีหน้าขาวซีด ยืนยันกับกู้อันที่ยื่นทิชชูให้เขา

“บังเอิญเกินไปไหม”

“ใช่ บังเอิญเกินไปแล้ว”

ชาวบ้านคนนั้นพบเฉินจงระหว่างทางไปเมืองจิงหยางเพื่อซื้อของ ข้อวินิจฉัยคือน่าจะเป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ ถูกชนจนลอยแขวนอยู่บนกิ่งไม้ทางลาดชัน เวลาที่ช่วยคนลงมาก็ไม่หายใจแล้ว

บนถนนจากหมู่บ้านไปในเมืองจิงหยางเส้นนั้นไม่มีกล้องวงจรปิด เฉินจงก็ออกไปตอนกลางดึก ดังนั้นช่วงเวลานี้เกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครรู้ชัดเจน

ป้าเฉินหมดสติหลายครั้ง กู้อันจึงรู้ว่าเดิมทีคนที่เศร้ามากจนกระทั่งร้องไห้ไม่มีเสียงออกมา ทำได้เพียงตะโกนเสียงแหบแห้ง ท่าทางตีอกชกหัวทำให้คนอดไม่ได้ที่จะมอง

ในช่วงเวลาที่หมอมาแล้ว หยิบถุงพลาสติกที่ปิดสนิท ข้างในมีกุญแจของเฉินจง กระเป๋าเงินและโทรศัพท์ ป้าเฉินไม่มีวิธีจะรับมา กู้อันรับแทนเธอ จู่ๆในสมองก็กะพริบแสง

“ป้าเฉิน คุณรู้รหัสโทรศัพท์ของลุงเฉินไหม?”

ปลดล็อกโทรศัพท์แล้ว หน้าจอแตกมีแค่แสงไฟอ่อนๆ นิ้วมือของกู้อันที่กำโทรศัพท์ค่อยๆเป็นสีขาว หัวใจของเธอมีอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา อารมณ์นี้ทำให้เธอแทบจะพ่นไฟขึ้นมา

เป็นความโกรธหรือตำหนิ

เธอทิ้งโทรศัพท์ลง วิ่งออกไปจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว