ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 495

นี้คือบ้านชั้นเดียวแบบล้าสมัย ห้องนอนตรงกันข้าม ห้องครัวอยู่ด้านหลัง แยกออกไป

กู้อันกำลังมองตรวจสอบห้องนอนสองห้อง เวลาที่ออกมาสีหน้ามืดครึ้ม

“ทำไมเหรอ?”

ฟู่เจิ้งสังเกตเห็น ถือโอกาสหาจังหวะดึงกู้อันเข้ามา กู้อันมือสองข้างจับทรวงอก ร่างกายอ่อนเพลียและง่วงนอนพิงที่ประตูห้องครัว

“ฉันเพิ่งจะเห็นรูปครอบครัวในห้องทางซ้าย ผู้หญิงในรูปนั้น พวกเราเมื่อคืนเคยพบ”

ฟู่เจิ้งสีหน้าเปลี่ยน

“คงไม่บังเอิญขนาดนั้นเถอะ เธอคือพูด——”

“อืม ฉันจำได้ว่าผู้ชายคนนั้นเรียกเธอว่าเถียนเถียน”

มองเห็นใบหน้าของฟู่เจิ้งเต็มไปด้วยความหวาดกลัวยื่นมือออกมาและทำท่าทางเป็นวงกลมบนศีรษะตัวเอง กู้อันเข้าใจความหมายของเขา พูดตอบรับเสียงเรียบเฉย

ฟู่เจิ้งเงียบไปหลายวินาที เช็ดปากแล้วไปที่ประตูใหญ่อีกครั้ง

“คุณป้า คุณระวังหน่อย ผมช่วยคุณเถอะ”

ฟู่เจิ้งมีหน้าที่นำตะกร้าปลาเค็มออกจากโกดังด้านข้าง ผู้หญิงก็มีหน้าที่นำมันตากให้แห้ง เวลาที่ว่าง ฟู่เจิ้งแทบจะตั้งใจพูดคุยเรื่อยเปื่อย

“เมื่อก่อนผมเคยได้ยินลุงเฉินพูดว่า พวกคุณมีลูกสาวชื่อเถียนเถียน ทำไมครั้งนี้มาถึงไม่เห็น?”

“เถียนเถียนบางครั้งพักอยู่บ้านเพื่อนร่วมห้องที่ในเมือง เมื่อวานไม่ได้กลับมา วันนี้ตอนบ่ายน่าจะกลับมาแล้ว รอให้เธอกลับมาจะให้ทำกับข้าวให้พวกเธอกิน เถียนเถียนของพวกเรามีฝีมือในการทำกับข้าว”

ผู้หญิงไม่สังเกตถึงความหมายที่ซ่อนอยู่ของคำถาม ความสุขและความภาคภูมิใจบนใบหน้าของเธอเมื่อเอ่ยถึงลูกสาวของเธอทำให้กู้อันรู้สึกแสบร้อน

ปลาในคลังเก็บสินค้าเพิ่งจะย้ายเสร็จ ฟู่เจิ้งอดทนยืดเอว กำลังหน้ามืดตาลายจู่ๆก็ได้ยินเสียงตื่นตระหนกดังมาจากข้างหลัง

“ป้าเฉิน แย่แล้ว พี่เฉินเกิดเรื่องแล้ว!”

——

รอกู้อันและทุกคนมาถึงโรงพยาบาลในเมืองเมืองจิงหยาง เฉินจงได้รับแจ้งจากโรงพยาบาลแล้วว่าเสียชีวิต

ผู้หญิงใบหน้าซีดเผือดมองดูเตียงผู้ป่วยคลุมผ้าสีขาวกำลังเคลื่อนไหวไป เดิมทีจิตใจที่มั่นคงได้ก็พังทลายลง มือที่สั่นเทายังไม่ยื่นออกไป คนก็หมดสติล้มลงไป

ชาวบ้านที่นำเฉินจงมาส่งที่โรงพยาบาลสีหน้าเจ็บปวด พูดบ่มพึมพำ“อย่าดูเลย คนมีชีวิตก็ต้องมีชีวิตต่อไป”

กู้อันก็ไม่กล้าดู ฟู่เจิ้งเพื่อยืนยันว่าเป็นเฉินจงจริงไหมก็ดึงผ้าสีขาวออก ต่อมาก็อ้วกในอ่างล้างหน้าสิบนาที

“เป็นเขา”

ฟู่เจิ้งสีหน้าขาวซีด ยืนยันกับกู้อันที่ยื่นทิชชูให้เขา

“บังเอิญเกินไปไหม”

“ใช่ บังเอิญเกินไปแล้ว”

ชาวบ้านคนนั้นพบเฉินจงระหว่างทางไปเมืองจิงหยางเพื่อซื้อของ ข้อวินิจฉัยคือน่าจะเป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ ถูกชนจนลอยแขวนอยู่บนกิ่งไม้ทางลาดชัน เวลาที่ช่วยคนลงมาก็ไม่หายใจแล้ว

บนถนนจากหมู่บ้านไปในเมืองจิงหยางเส้นนั้นไม่มีกล้องวงจรปิด เฉินจงก็ออกไปตอนกลางดึก ดังนั้นช่วงเวลานี้เกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครรู้ชัดเจน

ป้าเฉินหมดสติหลายครั้ง กู้อันจึงรู้ว่าเดิมทีคนที่เศร้ามากจนกระทั่งร้องไห้ไม่มีเสียงออกมา ทำได้เพียงตะโกนเสียงแหบแห้ง ท่าทางตีอกชกหัวทำให้คนอดไม่ได้ที่จะมอง

ในช่วงเวลาที่หมอมาแล้ว หยิบถุงพลาสติกที่ปิดสนิท ข้างในมีกุญแจของเฉินจง กระเป๋าเงินและโทรศัพท์ ป้าเฉินไม่มีวิธีจะรับมา กู้อันรับแทนเธอ จู่ๆในสมองก็กะพริบแสง

“ป้าเฉิน คุณรู้รหัสโทรศัพท์ของลุงเฉินไหม?”

ปลดล็อกโทรศัพท์แล้ว หน้าจอแตกมีแค่แสงไฟอ่อนๆ นิ้วมือของกู้อันที่กำโทรศัพท์ค่อยๆเป็นสีขาว หัวใจของเธอมีอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา อารมณ์นี้ทำให้เธอแทบจะพ่นไฟขึ้นมา

เป็นความโกรธหรือตำหนิ

เธอทิ้งโทรศัพท์ลง วิ่งออกไปจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

เธอถือโอกาสหยิบป้ายเตือนด้านข้างที่เตือนผู้โดยสารให้ระวังการลื่นไถล เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ผู้ชายจะได้สติกลับมาก็ใช้แรงตบลงไปที่ศีรษะด้านหลังของผู้ชาย ผู้ชายส่ายไปมามีท่าทีจะร่วงลงมา เกือบจะยืนไม่ไหว

“เธอเป็นใคร ทำไมถึงทำร้ายฉัน?”

เฉินเถียนเถียนใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจและโกรธ ดึงผมของกู้อันจะตบเธอ ถูกกู้อันจับมือไว้ พลิกฝ่ามือตบเธอ

“เธอก็เป็นไอ้เลว!”

เธออดไม่ได้ที่จะด่า

ทำให้ทั้งสองคนชะงัก เวลาที่เฉินเถียนเถียนยังตะโกนจะตบคืน เธอก็ถูกตบอีกครั้ง

ท่ามกลางความเร่งรีบและพลุกพล่านของฝูงชนที่ค่อยๆรวมตัวกัน

“พ่อเธอตายแล้ว”

ดวงตาโตของเฉินเถียนเถียนกะพริบ เห็นได้ชัดเจนว่ายังไม่เข้าใจ กู้อันจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา สังเกตสีหน้าของเธออย่างละเอียด พูดอีกครั้งอย่างป่าเถื่อน“พ่อเธอ เฉินจงตายแล้ว”

“พ่อเธอเพราะว่าเธอจึงตายแล้ว แม่เธออยู่ที่โรงพยาบาลหมดสติไปแล้วหลายครั้งแล้ว โทรศัพท์หาเธอก็ปิดเครื่อง แต่เธอกลับอยู่ที่นี่คิดว่าตัวเองเท่มากที่ถักผมเปียหลากสีสัน ยังพัวพันกับผู้ชายที่แต่งงานแล้ว คิดว่าเธอเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดบนโลกใบนี้”

เฉินเถียนเถียนม่านตาสั่นเทา เธอไม่เชื่อ

“เธอพูดไร้สาระ ไม่มีทาง——”

“ถ้าหากไม่ใช่เธอส่งข้อความไปบอกเขาว่าจะหนีตามผู้ชาย พ่อเธอไม่มีทางตื่นขึ้นมากลางดึกรีบไปในเมือง เธอรู้ว่าเวลานั้นไม่มีรถเขาทำได้แค่เดินเท้าไหม?เธอรู้ไหมว่าเขาถูกรถชนจนใบหน้าไม่เหมือนเดิมแล้ว!”

คำพูดของกู้อันเสียงสูงดังอยู่ในอากาศ โจมตีการป้องกันทางจิตใจของเด็กหญิงอายุสิบหกปีจนหมดสิ้น น้ำตาอดไม่ได้ที่จะไหลออกมา พูดพึมพำ“ฉันเปล่า”

“ฉันไม่ได้ส่งข้อความให้พ่อฉัน ฉันไม่ได้บอกเขา”

เฉินเถียนเถียนใช้มือปิดหน้า ร้องไห้จนแทบจะหายใจไม่ออก ตรงหน้าเธอมีเรื่องที่เจ็บปวดมากกว่าการสูญเสียความรัก และกู้อันที่กำลังได้ยินเธอพูดประโยคนี้ก็ชะงัก ค่อยๆได้สติกลับมา

“ไม่ใช่เธอ?”