ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 51

ตอนได้ยินถานซูจิ้งใช้น้ำเสียงสงบนิ่งราวกับน้ำ ออกมาว่า 'เธอชอบเขาแล้ว' 4ตัวนี้ ในร่างกายเซิ่งอันหรานเหมือนมีก้อนหินที่กองอยู่หลายวันหล่นพื้นทันที เสียงดังบูม มีชิ้นส่วนนับไม่ถ้วนระเบิดออกมาในหัว

เป็นไปได้ยังไง?

“ยังมีอีก ระหว่างชายหญิงไม่มีมิตรภาพที่บริสุทธิ์ อวี้หนานเฉิงเป็นประธานหนุ่มของเซิ่งถังกรุปยุ่งจะตาย ไม่ว่างมาช่วยเธอเลี้ยงลูก ดังนั้นนอกจากเขาก็สนใจเธอเหมือนกัน ฉันก็หาเหตุผลอื่นที่จะมาอธิบายการกระทำนี้ไม่ได้ ก็ง่ายๆ แค่นี้”

“เขาก็แค่เห็นจิ่งซีชอบกับข้าวที่ฉันทำเท่านั้น”

“งั้นเขาก็มีความคิดที่จะจับเธอกินไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอนแล้ว”

“ไม่มีทาง”

สำหรับเซิ่งอันหรานที่ปฏิเสธ ถานซูจิ้งทำหูทวนลม ถึงขนาดหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ขัน เหมือนผู้ชนะที่ได้รับเกียรติกอดถ้วยรางวัลไว้แน่นแล้ว และไม่สนใจคนแพ้ที่เผยแผ่ว่าวันนี้เธอท่าทีไม่ดียังไงกับคนอื่น

เซิ่งอันหรานนอนไม่หลับในคืนนั้น ในหัวยังวนเวียน'เธอชอบเขาแล้ว'คำนั้นของถานซูจิ้ง ยังมีช่วงเวลานี้ที่ใช้ชีวิตหยุมหยิมกับอวี้หนานเฉิงต่างๆ นานา

กลางดึกตื่นขึ้นมาดื่มน้ำ ตอนคลำทางถึงห้องรับแขกเห็นถ้วยชาชุดใหม่หนึ่งชุดบนโต๊ะ ยิ่งคิดถึงก่อนหน้านี้แก้วน้ำในบ้านมีไม่พอ เธอให้อวี้หนานเฉิงดื่มน้ำใช้ร่วมกัน ผลคือวันที่2เขาเอาถ้วยชาชุดใหม่นี้มา

ไม่ใช่แค่ชุดถ้วยชานี้ ช่วงนี้อวี้หนานเฉิงชอบเอาของพวกนี้ติดมือมา เหมือนบุกรุกคอนโดนี้ทุกซอกทุกมุมแล้ว

เซิ่งอันหรานกุมแก้วน้ำ จังหวะหัวใจว้าวุ่น

——

เช้าวันถัดไป ระหว่างทางไปทำงานเซิ่งอันหรานได้รับข้อความจาก อวี้หนานเฉิง

“ส่งซิงซิงน้อยถึงโรงเรียนแล้ว หายห่วง”

เธอเบียดในรถไฟใต้ดินและพยายามพิมพ์ตัวอักษรออกมาหนึ่งคำ'ขอบคุณ' มุมปากยกขึ้นช้าๆ เผยรอยยิ้มหวานที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

หลังถานซูจิ้งไปทำงานกลับมาพักอยู่บ้าน อวี้หนานเฉิงไม่หลบเลี่ยงมาทานข้าวบ่อยๆ

วันก่อนโดนถานซูจิ้งถามเรื่องทรัพย์สินในบ้านอย่างหมดเปลือก เซิ่งอันหรานอยู่ห้องครัวได้ยินยังรู้สึกทำตัวไม่ถูกและเขิน แทบอยากจะเอาช้อนออกไปเคาะหัวเธอให้เธอหยุดพูด

ดีตรงที่เธอไม่ได้อยู่บ้านทุกวัน เธอมีสตูดิโอออกแบบของตัวเอง ยุ่งจนปลีกตัวออกมาไม่ได้ 1สัปดาห์มี1วันที่อยู่กินข้าวบ้านก็ถือว่าผ่อนคลายแล้ว

ค่ำวันนี้ เซิ่งอันหรานปิดประตูห้องนอนเซิ่งเสี่ยวซิง

หายากที่ถานซูจิ้งจะได้พักผ่อน เอนตัวบนโซฟามาสก์หน้าเล่นมือถือ เห็นเธอออกมา จู่ ๆก็ปีนขึ้นมาถาม

“วันนี้ฉันอยู่ที่สตูดิโอได้ยินผู้ช่วยเมาท์ ว่าอวี้หนานเฉิงจะแต่งงานกับเกาหย่าเหวิน”

“เรื่องนี้จริง”เซิ่งอันหรานหน้านิ่ง ดื่มน้ำหนึ่งอึก

“อะไรวะเนี่ย” มาสก์หน้าสีดำบนหน้าถานซูจิ้งย่นขึ้นมา “งั้นเขายังมาให้ท่าถึงนี่ทุกวัน นี่มันเหยียบเรือสองแคมไม่ใช่หรือ?”

“เธอมองจากมุมไหน ว่าเขาให้ท่ากัน? อีกอย่างฉันเคยบอกนานแล้ว ฉันกับเขาเป็นแค่เจ้านายลูกน้อยเท่านั้น เป็นเธอเองที่ไม่เชื่อ”

เซิ่งอันหรานมองบนให้เธอ ตอนหันหลังกลับ บนหน้ามีความผิดหวังออกมาแวบหนึ่ง

หลังจากความรู้สึกใจเต้นก่อนหน้านี้ผ่านไป กลับมาคิดอย่างมีสติถี่ถ้วนแล้ว เขาเป็นคนที่จะแต่งงานแล้ว จะมีความคิดสนใจในตัวเธอได้ยังไง

ถานซูจิ้งกำลังจะถามอะไรอีก เสียงเรียกเข้ามือถือก็ดังขึ้น เซิ่งอันหรานมองแวบหนึ่ง กดตัดสายทิ้งไป

“ทำไมไม่รับ?”

“โฆษณา”

ทิ้งคำพูดนี้ เซิ่งอันหรานอุ้มเสื้อในเครื่องซักผ้าออกไปตากแดดบนระเบียง เห็นชัดว่าใบหน้าเศร้าหมองไป

มือถือที่วางอยู่โต๊ะสว่างแล้วสว่างอีก บ่งบอกว่ามีข้อความเข้าในทันที

ถานซูจิ้งปีนขึ้นจากโซฟา พาดอยู่ข้างๆ เห็นเนื้อหาบางส่วน

“งานเลี้ยงฉลองการหมั้นจัดเสาร์นี้ อันหรานเธออย่าลืม ฉันกับเฉียวเจ๋อต่าง...”

เห็น'เฉียวเจ๋อ'สองตัวนี้ ถานซูจิ้งหรี่ตา