ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 52

บ่ายวันศุกร์ เซิ่งอันหรานไปประชุมที่แผนกผู้บริหารเซิ่งถังกรุป

“หลังประชุมครั้งก่อน ตามที่ทุกคนเสนอแนะแก้ไขงานก็ประมาณนี้ หากว่ายังมีปัญหาอะไรละก็ ยังพอมีเวลาที่จะแก้ไข”

เซิ่งอันหรานยืนอยู่หน้าสไลด์ ชุดสูทตัวเล็กที่ประณีตกับกระโปรง เส้นผมลอนมัดเป็นช่อ มีเพียงหน้าม้าจากหน้าผากลงมา ในความเป็นผู้ใหญ่และหนักแน่นยังแฝงเสน่ห์อยู่เล็กน้อย

ทุกคนในที่ประชุมหารือครู่หนึ่ง เหมือนไม่มีข้อคิดเห็นใดๆ

“งั้นก็เอาตามนี้ วันจันทร์หน้าเริ่มเตรียมจัดแต่งสถานที่” เสียงอวี้หนานเฉิงดังออกมาจากในห้องประชุม “เรื่องนี้มอบอำนาจการตัดสินใจทั้งหมดให้ผู้จัดการเซิ่ง การประชุมวันนี้จบลงตรงนี้”

สิ้นเสียง ในห้องประชุมมีเสียงเก้าอี้เสียดสีกับพื้นพักหนึ่ง ทุกคนต่างรีบออกไป เหลือเซิ่งอันหรานกลับที่ตัวเองเก็บโน้ตบุ๊กและเอกสารที่เอามา

“พรุ่งนี้ 9โมงเช้า ผมไปรับคุณ”

เสียงอวี้หนานเฉิงดังมาจากด้านหลัง พูดถึงอยู่ก็คือ นัดหมายที่นัดกันไว้ล่วงหน้าแล้ว เรื่องไปปิกนิกที่สวนป่าไม้ในวันเสาร์

อาทิตย์ก่อน อนุบาลหลานเป่าสั่งการบ้านสุดท้ายก่อนซัมเมอร์ คือวันเสาร์ให้ไปค้นหาใบไม้ในป่าที่ไม่เหมือนกัน แล้ววาดรูปออกมา

เซิ่งอันหรานกลับอึ้งไปครู่หนึ่ง สักพักถึงได้สติกลับมา รีบหมุนตัวไป ทำหน้าเสียใจ พูดว่า

“ขอโทษ ฉันลืมบอกคุณไป พรุ่งนี้ฉันมีธุระด่วนคงไปไม่ได้แล้ว ซูจิ้งพักผ่อนพอดี เรื่องการบ้านโรงเรียนเธอพาซิงซิงน้อยไป ถ้าคุณไม่รังเกียจละก็ ไปพร้อมกันกับเธอก็ได้”

อวี้หนานเฉิงพยักหน้านิดๆ ดูเหมือนไม่มีปฏิกิริยาอะไรมาก เพียงแต่คิ้วขมวดอย่างไม่ฟังคำสั่ง

หลังเซิ่งอันหรานออกไป ผู้ช่วยโจวฟังตามอวี้หนานเฉิงกลับห้องทำงาน เดินไปพลาง เปิดตารางดูงานไปพลาง

“ประธานอวี้ คืนพรุ่งนี้งานเลี้ยงฉลองการหมั้นของลูกชายคนโตแห่งเฉียวซื่อสินค้าบริโภค หากว่าคุณตัดสินใจไม่ไปละก็ ผมก็จะจัดเลขาหลินเป็นตัวแทนไป”

“อืม”

“งั้นคืนพรุ่งนี้ 1ทุ่ม มีนัดกับดีไซเนอร์เพื่อวัดตัวตัดชุด ถึงเวลานั้นคุณจะมาทันไหม?”

อวี้หนานเฉิงสีหน้าเมื่อยล้าเล็กน้อย เหมือนเพิ่งนึกได้ว่ายังมีเรื่องงานแต่ง นัยน์ตากลับมีความลังเลเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดก็พยักหน้า

“ทัน”

เรื่องทั้งหมดดำเนินการตามที่ได้วางไว้ อยู่ในการควบคุมของเขาเป็นวิถีชีวิตที่ปลอดภัยสมเหตุสมผล

——

วันถัดไป ถานซูจิ้งพาเซิ่งเสี่ยวซิงขับรถไปสวนป่าไม้

อวี้หนานเฉิงและอวี้จิ่งซีสองคนเหมือนมาถึงแต่เช้าแล้ว เก็บใบไม้เต็มหนึ่งตะกร้าใหญ่นั่งบนผ้าปูปิกนิกอวี้จิ่งซีสะบัดมือวาดรูป

เห็นเซิ่งเสี่ยวซิง อวี้จิ่งซีปีนออกมาจากกองใบไม้ ดวงตาทั้งสองเปล่งประกายอยู่นัยน์ตา แต่เลี้ยวมองอยู่นานก็ไม่เห็นร่างที่ตัวเองคาดหวังนั้น ขมวดคิ้วขึ้นทันที คว้าแขนเสื้ออวี้หนานเฉิงไว้

“เธอติดธุระมาไม่ได้แล้ว เช้าวันนี้ก่อนออกบ้านป่าป๊า บอกลูกแล้ว”อวี้หนานเฉิงลูบหัวของเขา อธิบายอย่างอดทน

ตอนเช้าตอนออกบ้านบอกว่าเซิ่งอันหรานไม่มา เด็กนั้นยังหน้าไม่เชื่อ ยังคิดว่าตัวเองหลอกเขารึไง?

อวี้จิ่งซีบุ้ยปาก ทำหน้าหม่นเศร้าในทันที

ถานซูจิ้งจูงมือเซิ่งเสี่ยวซิงเดินมา ทักทายอวี้หนานเฉิง พูดอุทานว่า

“วันนี้อากาศดีสุดๆ น่าเสียดายจริงๆที่อันหรานมาไม่ได้”

“มีธุระด่วนอะไรหรือ?”

อวี้หนานเฉิงถามอย่างไม่ตั้งใจ ในมือเก็บใบไม้ที่อวี้จิ่งซีทำยุ่งอยู่

“หม่าม้าไปร่วมงานหมั้นแล้ว”เซิ่งเสี่ยวซิงยื่นหน้า ขยิบตาให้อวี้หนานเฉิง“ยิ่งไปกว่านั้นเป็นงานหมั้นของแฟนเก่าด้วย!”

อวี้หนานเฉิงชะงักมือ เงยหน้ามองไปทางถานซูจิ้ง เหมือนอยากได้การยืนยันอะไรจากเธอ

“เด็กน้อยนี่ ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าหนูเป็นใบ้”

ถานซูจิ้งแกล้งหยิกเธอไปหนึ่งที เซิ่งเสี่ยวซิงร้องไห้โฮพุ่งไปในอ้อมกอดของอวี้หนานเฉิง“ลุงอวี้ช่วยหนูด้วย”

อวี้หนานเฉิงอุ้มเธอไว้ เหม่อลอยเล็กน้อย “เธอไปคนเดียวเหรอ?”

“แน่นอน” ถานซูจิ้งถอนหายใจ

“อันหรานนิสัยดีมาตลอด เดิมไม่คิดจะไป แต่ผู้หญิงคนนั้นโทรตอแยทุกวัน ฉันทนดูไม่ได้ เธอไม่มีทางเลือกถึงได้ไป เธอนิสัยดีขนาดนี้ คิดว่าไปแล้วคงไม่สนุก กลับมาต้องร้องไห้ใหญ่แน่ ๆเลย”

“ร้องไห้? ไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง”

อวี้หนานเฉิงยากที่จินตนาการถึงตอนเซิ่งอันหรานร้องไห้ ในความประทับใจของเขา ผู้หญิงคนนี้เข้มแข็งและฉลาดมาก ออร่าก็ไม่เคยแพ้ใคร หากจะบอกว่าเธอโดนเล่นงานง่ายๆ ไม่ค่อยอยากเชื่อจริงๆ

“ทำไมจะไม่ถึงขนาดนั้น?”

ถานซูจิ้งเหล่มอง

“เป็นเพราะคุณไม่เคยเห็นนิสัยเมื่อก่อนของอันหรานเรา หลังจากตอนเธอถูกแฟนเก่านั่นนอกใจในตอนนั้น ไปต่างประเทศตัวคนเดียว ถึงได้ฝึกฝนออกมาเป็นอย่างตอนนี้ เมื่อก่อนมีนิสัยอ่อนแอ”

อวี้หนานเฉิงไม่รู้ว่าถานซูจิ้งกับเซิ่งอันหรานรู้จักกันตอนไหน แต่เพราะคำพูดเธอแม้ว่าจะเผยช่องว่างเต็มไปหมด จากที่เขาฟังมา กลับไม่เจอปัญหาอะไร ยิ่งไปกว่านั้น จู่ ๆเขารู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย

“ลุงอวี้ หนูได้ยินว่า คนอื่นไปร่วมงานเลี้ยงต่างพาคู่ไป หม่าม้าหนูไปคนเดียว ต้องโดนรังแกแน่ ๆเลย”

เซิ่งเสี่ยวซิงถอนหายใจขึ้นมาจากในอ้อมกอดอวี้หนานเฉิง

อวี้จิ่งซีข้างๆ ก็ยกกระดานวาดรูปอันเล็กของตัวเองขึ้นอย่างรวดเร็ว ดึงแขนเสื้ออวี้หนานเฉิงอยากให้เขาดู

“หากคุณไม่ไปช่วยคุณป้า คุณก็ไม่ใช่ป่าป๊าของผมแล้ว”

อวี้หนานเฉิงพูดไม่ออกบอกไม่ถูกในทันที “พวกคุณคิดอะไรอยู่? ตัวเธอยังออกปากขอให้ผมช่วย ผมไปใช่ว่าจะช่วยอะไรได้”

“นั้นเป็นเพราะอันหรานไม่ชอบรบกวนคนอื่น”

ถานซูจิ้งอธิบาย“ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องแบบนี้ผู้ชายต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน คุณคงไม่รู้ ตอนอันหรานคบกับแฟนเก่า เขาคบกับเพื่อนสนิทของเธอลับหลังเธอ ตอนนี้ยังโอ้อวดต่อหน้าเธอ เรื่องงานหมั้นนี้ เดิมทีอันหรานไม่อยากจะไป ผลคือหลีเย่ว์คนนั้น กลับพูดว่า เธอไม่ให้ความสำคัญมิตรภาพระหว่างเพื่อน ทนไม่ไหวที่เห็นเพื่อนได้ดี คนอื่นที่ไม่ค่อยรู้เรื่องในตอนนั้น ยังคิดว่าทำไม

อันหรานถึงเป็นแบบนี้”

คำพูดนี้ทำให้อวี้หนานเฉิงสายตาเปลี่ยนไป หลังจากตัดสินใจอยู่พักหนึ่ง มองถานซูจิ้งครู่หนึ่ง “งั้นรบกวนคุณช่วยผมส่งจิ่งซีกลับบ้าน ผมจะไปดูหน่อย”

เห็นอวี้หนานเฉิงเด็ดขาดแบบนี้ ถานซูจิ้งทำน่าชื่นชม ตอบรับทันที

“หายห่วง ฉันรับรองจะดูเด็กสองคนเป็นอย่างดี คุณรีบไปเถอะ”

อวี้หนานเฉิงกำชับอวี้จิ่งซีสองคำอย่างไม่มีทางเลือก ถึงได้ขับรถลงเขา

ระยะห่างสวนป่าไม้กับใจกลางเมืองจินหลิงต้องใช้เวลาเล็กน้อย จู่ ๆอวี้หนานเฉิงก็ได้รับสายโทรเข้าจากเกาหย่าเหวินระหว่างทางลงเขา

“หนานเฉิง ดีไซเนอร์ชุดแต่งงานนัดไว้คืนนี้ตอน 1 ทุ่ม คุณอย่าลืมล่ะ”

อวี้หนานเฉิงมองนาฬิกาบนรถ กดหูฟังไร้สายด้วยมือหนึ่งข้าง พูดเสียงเข้ม

“ผมมีธุระด่วน เลื่อนวันไปก่อน”

“มีธุระ ธุระอะไรคะ?”

“ผมกำลังขับรถ เอาไว้ค่อยคุยกัน”

อีกฝ่ายเหมือนอยากพูดอะไรต่อ อวี้หนานเฉิงก็กดวางสายไปแล้ว

วางสาย เกาหย่าเหวินมองหน้าจอมือถือที่ดับไปแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปไม่เหลือ เต็มไปด้วยความเศร้า

ผู้จัดการเคาะประตู

“เหวินเหวิน อีกเดี๋ยวรายการกำลังจะเริ่มแล้ว เตรียมตัวหน่อย”

เกาหย่าเหวินขมวดคิ้ว จู่ ๆก็ลุกขึ้น “บอกผู้กำกับรายการ ฉันมีธุระด่วนไม่อัดแล้ว”

“เฮ้อ เหวินเหวิน ทำแบบนี้ไม่ได้...เธอจะไปไหน?”