ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 512

หน้าจอโทรศัพท์ดับไป บริเวณรอบๆมืดลง กู้อันอยู่ภายใต้ความมืด ในใจสงบอย่างอธิบายไม่ถูก

คิดไปคิดมา เปิดหน้าจอโทรศัพท์ มองเห็นเวลาสามทุ่มสิบห้านาที มุมปากกระตุกยิ้มหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง ความแตกต่างของเวลา นี้เป็นเวลาที่กู้เจ๋ออาบน้ำกินอาหารเช้า

พวกเขายังกินอาหารเช้าด้วยกัน

หน้าจอก็สว่างขึ้นมาอีกครั้ง กู้อันจ้องมองบนหน้าจอวันนี้สามครั้งแล้วที่ส่งเข้ามา สุดท้ายก็ตอบกลับไป

“อยู่ไหน?”

——

ภายในร้านอาหารตะวันตกในแมนฮัตตัน ลิเลียนมองดูเด็กชายที่กำลังให้อาหารนกพิราบจากหน้าต่าง ยิ้มบางๆที่มุมปาก

เวลาที่กู้เจ๋อเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอก็ลบบันทึกประวัติการโทรศัพท์ของเขา โทรศัพท์ยังวางไว้ตำแหน่งเดิม ทุกอย่างดูเหมือนไม่มีพิรุธ

เวลาที่เขานั่งลงก็นาฬิกาข้อมือดูเวลา

“เดี๋ยวฉันยังมีประชุม เธอมาหาฉันจะพูดอะไรกับฉัน?”

ลิเลียนเห็นสีหน้าของเขาไม่อดทน อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวด คำพูดยังไม่ได้เปิดปากพูด โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

กู้เจ๋อขมวดคิ้ว ไม่ได้สังเกตว่าลิเลียนซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามชำเลืองมองหน้าจอโทรศัพท์ สีหน้าก็ผ่อนคลายลง

“อันหราน”

“กู้อันโทรศัพท์หาคุณไหม?”

“เปล่า”

เซิ่งอันหรานในสายโทรศัพท์กำลังพิงระเบียงรับลมอยู่ชั้นสอง ลมพัดเสียงของเธอออกไปเล็กน้อย หลังจากที่ได้ยินกู้เจ๋อตอบรับ สายตาที่กังวลของเธอยิ่งลึกมากขึ้น

“ลุงของกู้อันป่วยอยู่ในขั้นอันตราย วันนี้ฉันเป็นเพื่อนเธอกลับมาจากโรงพยาบาล เห็นท่าทางของเธอไม่ค่อยดี ฉันคิดว่าเธอจะโทรบอกคุณ”

กู้เจ๋อได้ยินตรงนี้ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“ฉันรู้แล้ว ฉันจะติดต่อเธอ”

พูดจบก็ตัดสายโทรศัพท์ ท่าทางเร่งรีบ ไม่รอให้ลิเลียนเปิดปากพูด ในขณะที่เขาต่อสายโทรศัพท์ก็เดินออกไปจากร้านอาหารแล้ว

“มีเรื่องอะไรก็พูดกันในโทรศัพท์เถอะ”

พูดทิ้งประโยคนี้ไว้ ก็ทิ้งลิเลียนไว้คนเดียว มองเห็นเพียงแค่แผ่นหลังของกู้เจ๋อ

เธอหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง กินอาหารเช้าตรงหน้าต่อไป

สามทุ่มครึ่งจนถึงเที่ยงคืนครึ่ง กู้เจ๋อโทรศัพท์หากู้อันสุดท้ายก็ไม่มีคนรับสาย หลังจากที่ให้ผู้ช่วยจองตั๋วเครื่องบินเสร็จแล้ว เขาก็ต่อสายโทรศัพท์ไปอีกครั้ง

“ฮัลโหล——”

สุดท้ายในสายโทรศัพท์ก็มีคนรับสาย เสียงที่ดังเข้าในสายโทรศัพท์ไม่ใช่เสียงของกู้อัน

ฉินซั่วหยวนจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างขึ้นมา“ลุงกู้”สองคำนี้ อดไม่ได้ที่จะตบหลังของกู้อัน แต่หญิงสาวแค่บิดร่างกายของเธอ เปลี่ยนท่าให้สบายขึ้นและนอนหลับต่อไป

ลังเลเล็กน้อย เขาก็ยังกดรับสาย

“กู้อันล่ะ?”

ในสายโทรศัพท์นอกจากเสียงของฉินซั่วหยวน ยังมีเสียงโวยวายและเสียงเพลง เขาไม่ต้องคิดก็รู้ว่าอยู่ที่ร้านเหล้า เวลาที่เปิดปากพูดก็ควบคุมความโกรธไม่ได้

ฉินซั่วหยวนคิดว่า“ลุงกู้”ก็คือลุงของกู้อัน เป็นธรรมชาติที่จะพูดอย่างเคารพ

“ลุงกู้สวัสดีครับ ผมเป็นเพื่อนนักเรียนของกู้อัน วันนี้มีงานเลี้ยงเพื่อนร่วมห้อง กู้อันดื่มค่อนข้างเยอะ อีกเดี๋ยวผมรับหน้าที่ไปส่งเธอกลับหอพัก คุณวางใจเถอะ”

ดื่มเยอะแล้ว?

กู้เจ๋อขมวดคิ้ว ภาพบางอย่างลอยเข้ามาในสมองของเขาอย่างควบคุมไม่ได้