ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 536

“พี่ ประธานอวี้เป็นพี่ชายคุณ?”

หวังหรุ่ยจำได้ว่าคนนั้นเป็นอวี้หนานเฉิง และกู้เทียนเอินพูดคำว่า“พี่”ก็เหนือความคาดหมายมาก ถูกลากไประหว่างทาง กลับอดทนไม่พูดถาม

พูดแบบนี้ความสัมพันธ์ของเขากับเซิ่งอันหรานก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ พอคิดถึงเรื่องนี้ก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจกับสิ่งที่ทำในตอนกลางวัน ถึง

แม้ว่าไม่แน่ใจว่ามีความเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นที่เธอขังคนไว้ในโกดังไหม

กู้เทียนเอินนำหวังหรุ่ยมาถึงแปลงปลูกดอกไม้จึงผ่อนมือ ในช่วงเวลานี้เธอไม่สนใจความคิดในใจ แต่สีหน้าที่หยิ่งผยองทำให้คนอยากจะถาม“เธออยากจะทำอะไร?”

“อะไร ฉันก็เป็นห่วงสถานการณ์ของผู้จัดการเซิ่ง——”

หวังหรุ่ยถูกจนรู้สึกพิลึกยากจะคาดเดา ดวงตาทั้งสองคู่หมุนไปมาสองครั้ง ถูกสีหน้าที่เข้มงวดของกู้เทียนเอินจ้องมองจนขนลุกขนพอง

“วันนี้เธอตั้งใจขังฉันไว้บนตึกให้คนสร้างสถานการณ์มาทำร้ายอันหราน?เธอมีความสัมพันธ์กับคนพวกนี้ เขาให้เงินเธอมากไหม?”

หวังหรุ่ยถูกถามก็มึนงง แต่คำพูดที่ไร้หลักฐานและยังข่มขู่อย่างชัดเจนทำให้เกิดเปลวเพลิงเล็กๆในใจเธอขึ้นมา

“คุณตำหนิฉันก็สามารถเข้าใจได้ แต่พวกเราว่ากันไปตามเนื้อผ้า ฉันไม่รับการประณามแบบนี้ของคุณ คนที่คุณพูดฉันไม่รู้จัก ไม่เคยเจอสักครั้ง！”

กู้เทียนเอินแทบจะไม่เชื่อ แต่ท่าทางผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“ตอนนี้อันหรานถูกตำรวจกักตัวแล้ว ดังนั้นหลักฐานชี้ไปว่าเธอฆ่าคน รอให้ทุกอย่างตรวจสอบออกมา ศาลจะฟ้องร้องเธอโดยตรง ถึงเวลานั้น——”

กู้เทียนเอินพูดมาถึงตรงนี้ก็เงียบไม่พูดจา สายตาเต็มไปด้วยความเจ็บใจ หวังหรุ่ยแสดงออกว่าไม่สบายใจ พูดบ่นพึมพำเล็กน้อย

“คนไม่ใช่ผู้จัดการเซิ่งฆ่าไหม?”

กู้เทียนเอินสีหน้าดำลง มือสองข้างล้วงกระเป๋าใช้สายตาที่มีความรู้มองเธอ หวังหรุ่ยเร็วมากก็รู้ว่าตัวเองพูดผิดแล้ว รีบโบกมือ

“ความหมายของฉันคือ เพียงพวกเราเชื่อผู้จัดการเซิ่งก็ไม่มีประโยชน์ ไปถึงศาลก็ยังต้องพูดถึงหลักฐาน——”

คำพูดนี้เห็นได้ชัดเจนว่าถูกประเด็น กู้เทียนเอินพยักหน้า สายตากะพริบความปลิ้นปล้อน

“ฉันที่นี่มีหลักฐาน”

“อะไร?”

หวังหรุ่ยไม่อยากจะเชื่อ ใบหน้ายื่นเข้ามา กู้เทียนเอินกลับตั้งใจทำสีหน้ามีความลับ มือสองข้างล้วงกระเป๋าและยักไหล่

“พอดีที่มีเรื่องจำเป็นให้เธอช่วย หาที่กินข้าว พวกเรากินไปด้วยพูดคุยไปด้วย”

“กิน——”หวังหรุ่ยเวลานี้ยังไม่เข้าใจ “กินอะไร?”

ไม่รอให้เธอตอบสนองกลับมา กู้เทียนเอินก็ดึงเธอขึ้นบนรถแท็กซี่แล้ว แล้วแจ้งชื่อร้านอาหารฝรั่ง หมุนพวงมาลัยรถแล้วขับไปสู่ที่หมาย

ขึ้นรถแล้ว กู้เทียนเอินนั่งตำแหน่งข้างคนขับรถ มองออกไปนอกหน้าต่าง ใบหน้าเงียบสงบ หวังหรุ่ยรู้สึกว่าไม่ปกติ แต่พูดไม่ออกว่าอะไร เพียงแค่นั่งอยู่ที่นั่งด้านหลังรถและยื่นคอเข้ามาถาม“พูดตรงนี้ไม่ได้เหรอ จำเป็นต้องกินข้าว?ความจริงฉันไม่ค่อยหิว”

คำพูดของเธอเหมือนกับอากาศ กู้เทียนเอินยังคงมองไปนอกหน้าต่าง ไม่มีความคิดจะสนใจเธอ

หลังจากนั้นประมาณสิบห้านาที รถจอดอยู่หน้าร้านอาหารฝรั่งที่ตกแต่งอย่างหรูหรา หวังหรุ่ยเดินตามกู้เทียนเอิน เวลาที่เดินเข้าไปในประตูร้านอาหารอดไม่ได้ที่จะก้มมองนิ้วเท้าสิบนิ้วบนรองเท้าขนาดใหญ่ แสดงออกลำบากใจ

โชคดีที่พนักงานที่ต้อนรับหน้าประตูมีมารยาท ไม่ได้พูดให้เธอเสียหน้า

เข้าไปในร้านอาหาร กู้เทียนเอินเลือกที่นั่งตรงกลาง ไม่ได้อ่านเมนูแต่สั่งอาหารง่ายๆสองที่ หวังหรุ่ยไม่ง่ายที่จะนั่งลงได้ ไม่ได้สนใจอาหาร แค่พูดถาม“คุณให้ฉันช่วยทำอะไร?”

กู้เทียนเอินยกแก้วน้ำเปล่าที่อยู่ข้างมือดื่ม สายตามองไปบริเวณรอบๆ ในขณะที่วางแก้วน้ำลงก็พูดอย่างชะล่าใจ“หิวแล้ว กินข้าวเสร็จค่อยพูด”

หวังหรุ่ยสีหน้ากลัดกลุ้ม มองอาหารตาปริบๆ ท้องทนไม่ไหวกับอาหารเอร็ดอร่อยยั่วยวนใจก็ร้องคำรามขึ้นมา เธอรู้สึกเก้อเขิน ขมวดคิ้วแน่น สูดจมูกดม

“เป็นกลิ่นที่คุ้นเคยมาก”

กู้เทียนเอินเลิกคิ้วขึ้น

“กลิ่นของเนื้อ”

“ไม่ใช่”

หวังหรุ่ยโบกมืออธิบาย

“เป็นกลิ่นหอม กลิ่นหอมของน้ำหอม”