ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 537

เมื่อหวังรุ่ยกินอาหารทั้งหมดบนจานเสร็จแล้ว รวมทั้งบรอกโคลีและมะเขือเทศสำหรับตกแต่งจาน เธอนั่งอยู่ครู่หนึ่งกู้เทียนเอินก็ยังไม่มา เธอเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

หลังจากลังเลอยู่สักพัก เธอตัดสินใจเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อลองดูเขา แต่พบว่าประตูห้องน้ำชายปิดอยู่ และมีเสียงหอบของผู้หญิงดังมาจากข้างใน

ชายสองคนยืนอยู่นอกประตู หลังจากได้ยินการเคลื่อนไหว พวกเขาไม่ได้เคาะประตูและไม่ได้วางแผนที่จะออกไปจากตรงนั้น พวกเขาเพียงแต่ส่งสายตาให้กันพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก

“คนหนุ่มสาวสมัยนี้ช่างน่าทึ่งจริงๆ มีโรงแรมอยู่ข้างๆ ยังอดใจกันไม่ไหว—”

เมื่อหวังรุ่ยได้ยินสิ่งนี้ เธอไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา ใบหน้าของเธอลุกเป็นไฟขึ้นมาทันที ชายสองคนสังเกตเห็นเธอ และหนึ่งในนั้นชี้ไปที่ประตูทางเข้า

“น้องสาว ห้องน้ำผู้หญิงอยู่ทางโน้น”

เธอพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง เธอกำหมัดแน่น หลังจากครุ่นคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอก็ยกหมัดขึ้นแล้วทุบไปที่ประตูโดยไม่ลังเล

“เฮ้ คุณอยู่ข้างในหรือเปล่า ？ ฉันชื่อหวังรุ่ย คุณไม่ได้บอกว่าจะไปห้องน้ำเหรอ คุณอยู่ข้างในหรือเปล่า ？”

ตอนที่หวังรุ่ยพูดเช่นนี้ เธอนึกขึ้นมาได้ว่า เธอไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของอีกฝ่าย

ชายสองคนตะลึงเมื่อเห็นฉากนี้ พวกเขามองหน้ากันพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

มีเรื่องดีๆให้ดูแล้ว

หวังรุ่ยกลอกตาขึ้นด้วยความโมโห

“คุณลุงทั้งสองถ้าหากชอบดูอะไรแบบนี้ ทำไมพวกคุณถึงไปไม่ซื้อตั๋วหนังดูเลยล่ะ หรือว่าพวกคุณต้องการให้ฉันจัดให้พวกคุณดูสักฉากก่อนไหม แล้วจะจัดที่นั่งพิเศษสำหรับแขกวีไอพีให้ด้วย!”

เธอโกรธ อาจเป็นเพราะว่าเธอไม่เคยมีความรัก และยังต้องมายืนเคาะประตูห้องน้ำชายอย่างไร้เหตุผลเช่นนี้ เฉกเช่นคนกวาดขยะบนท้องถนน ที่ไม่ว่าจะเจอใครมันก็รู้สึกขัดใจไปหมด

เธอไม่ทันรอให้ชายวัยกลางคนทั้งสองเดินออกไป หวังรุ่ยพับแขนเสื้อขึ้น พร้อมตะโกนเสียงสูง

“ถ้าหากคุณมีนัดเดทล่วงหน้าก็บอกกับฉันก่อนไม่ได้เหรอ ？คุณไม่สามารถควบคุมร่างกายส่วนล่างของคุณได้อย่างงั้นเหรอ？ ที่ผู้จัดการเซิ่งมีน้องชายอย่างคุณ มันน่าอับอายจริงๆ ฉันจะนับถึงสาม ถ้าคุณไม่ยอมออกมา ฉันจะเรียกคนมาพังประตูเข้าไป !”

"หนึ่ง สอง"

ก่อนที่จะนับถึง "สาม" ลูกบิดประตูมีการขยับ ร่างสูงเดินพุ่งออกมาจากประตูห้องน้ำ ทั้งสูงและผอม เขาสวมชุดกีฬาและหมวกปกคลุมใบหน้าเกือบครึ่ง

หวังรุ่ยตกตะลึง เธอคิดว่าเขาน่าจะไม่ใช่กู้เทียนเอิน

เธอดูหวาดกลัว

“นี่ เป็นเรื่องเข้าใจผิด เหมือนฉันจะจำคนผิด—”

ชายคนนั้นขยับริมฝีปากเล็กน้อยและดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกรำคาญอะไร เขายิ้มให้กับหวังรุ่ย ใบหน้าในความมืดเผยให้เห็นความงามที่อธิบายไม่ได้

“ไม่เป็นไรหรอก เพราะสิ่งที่คุณชายอย่างผมต้องการทำ ได้ทำสำเร็จแล้ว”

เขาพูดพลางจับกระเป๋ากีฬาใบใหญ่ในมือ

ในขณะที่เขาเดินผ่านเธอออกมา มีกลิ่นแปลก ๆ ลอยเข้ามาในจมูกของหวังรุ่ย ซึ่งทำให้เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว จู่ๆความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็วในสมองของเธอ

เร็วเกินไปที่จะตัดสินจากปฏิกิริยาในตอนนี้ ชายวัยกลางคนที่เพิ่งก้าวเข้าไปในห้องน้ำร้องอุทานขึ้นมาเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทางด้านใน เขาวิ่งออกพร้อมเข็มขัดและตะโกนว่า ให้เรียกตำรวจ

หวังรุ่ยมีสติขึ้นมาทันที เธอผลักชายคนนั้นออกไปและรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

เลือดกระเด็นไหลออกมาจากทางด้านในสุดของห้องน้ำ มันดูเด่นเป็นพิเศษเมื่ออยู่กับฉากพื้นหลังสีขาว

บนพื้นห้องน้ำมีชายคนหนึ่งนอนเปื้อนเลือด ครึ่งหนึ่งอยู่บนพื้นและอีกครึ่งหนึ่งอยู่บนชักโครก ดูเหมือนจะไม่มีสติ

ดูจากการที่เขาแต่งตัว สามารถบอกได้เลยว่าคนๆนี้คือกู้เทียนเอิน หวังรุ่ยโค้งตัวลงไปสะกิดหลัง เขา โดยเธอไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับการตอบสนองจากเขา แต่คาดไม่ถึงว่า เขาจะค่อยๆพยุงชักโครกและยืดตัวตรงขึ้นมา

เมื่อมองย้อนกลับไปที่ใบหน้าอันซีดเซียวของเขา มีเลือดไหลออกมาจากช่องว่างตรงหน้าผาก ไหลลงมาผ่านคิ้ว หวังรุ่ยตกตะลึง เขายกมือขึ้นไปเช็ดมันออกโดยไม่ได้รู้สึกอะไร จากนั้นก็พยุงจับประตูห้องเพื่อจะเดินออกไปข้างนอก

“นี่คุณ—— เป็นอะไรไป ให้ฉันพาคุณไปโรงพยาบาลดีไหม ？”

หวังรุ่ยเดินตามหลังเขาไป แขนขาของเขาดูเหมือนคนไร้เรียวแรง ผู้คนในร้านอาหารตกใจมากเมื่อชายที่มีเลือดไหลเดินออกมาจากห้องน้ำ โชคดีที่ผู้จัดการร้านอาหารรีบเดินเข้ามาทักทายได้ทันเวลา “เกรงว่ารถพยาบาลจะไม่ทันเวลา ผมจะหาคนพาคุณไปส่งที่โรงพยาบาล”

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว คนกลุ่มหนึ่งจึงออกจากร้านอาหาร และไปยังที่จอดรถชั้นใต้ดิน

หลังจากกู้เทียนเอินทำแผลในโรงพยาบาลเสร็จแล้ว ตอนนี้หวังรุ่ยดูหงุดหงิดมาก มีบางเรื่องที่ทำให้เธอไม่เข้าใจ พอเขาเดินออกมา เธอก็พุ่งตัวเข้าไปถามทันที

“เกิดอะไรขึ้นในร้านอาหาร ทำไมคุณถึงโดนผู้ชายหน้าตาดีคนนั้นทำร้าย？”

หวังรุ่ยไม่รู้จะบรรยายลักษณะของชายคนนั้นอย่างไร