ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 57

เดิมเรื่องที่ต้องเอาเด็กออก หลีเย่ว์ยังสามารถเอามาเป็นไม้ตายในเรื่องการแต่งงานได้ แผนการครอบคลุม แผนหนึ่งไม่สำเร็จ ยังมีแผนสอง ถ้าเขาไม่รู้เรื่องมาบ้างล่วงหน้าละก็ กลัวว่าเหตุการณ์ใหญ่นี้ก็จะตกลงบนหัวเซิ่งอันหรานเอายังไงก็ไม่ออก

อวี้หนานเฉิงหันไปมองคนที่นอนเมาหัวราน้ำอยู่ข้างตัวเองที่ เซิ่งอันหรานที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวสำหรับเรื่องนี้ ถอนหายใจโล่งอกแทนเธอ

ปกติก็ดูค่อนข้างฉลาด กับเรื่องแบบนี้ทำไมไม่ระวังตัวบ้างเลย? คนอื่นชวนดื่มเธอก็ดื่ม?

กำลังคิดอยู่ จู่ ๆเซิ่งอันหรานยกขาขึ้นมาข้างหนึ่ง ควบไปบนตักของอวี้หนานเฉิง

อวี้หนานเฉิงหน้าเปลี่ยน ยังไม่ทันผลักขาเธอออก มือของเธอก็พาดขึ้นมา กอดไปที่หัวไหล่ของเขา ใช้แรงคนทั้งคนนั่งอยู่บนตัวของเขา ประคองหน้าเขาไว้ ถามด้วยความเมามาย

“คุณเป็นใคร?”

อวี้หนานเฉิงยกมุมปากขึ้น เค้นเสียงออกมาจากฟัน

“เซิ่งอันหราน ปล่อยมือ”

พูดเหตุผลกับขี้เมาคนหนึ่ง เห็นชัดว่าไม่ฉลาด วินาทีหลังจากที่เขาพูด เซิ่งอันหรานตบแก้มเขา กลิ่นเหล้าพ่นอยู่บนตัวเขา

“ยังพูดได้ด้วย!”

อวี้หนานเฉิงถูกรมควันแทบอยากจะเปิดกระจกทิ้งเธอไปในตอนนี้ เธอกลับใช้แรง สูดจมูกคว้าคอของเขา โยกตัวพูดว่า

“ร้อนจัง!”

ตอนเธอโยกตัว อวี้หนานเฉิงรู้สึกท้องน้อยเกร็ง คิดไม่ถึงว่าจะมีปฏิกิริยา

“เซิ่งอันหราน”เสียงของเขาเข้มและแหบแห้งเล็กน้อย กดเอวของเธอที่ขยับให้หยุด “หยุดดิ้น”

เธอกลับไม่รู้สึกว่าการกระทำตัวเองผิดตรงไหน โน้มตัวเอาคอแนบติดบนหน้าอวี้หนานเฉิง เหมือนมีแค่แบบนี้ เหมือนความร้อนรุ่มในตัวถึงจะดับลงบ้าง

ร่างทั้งสองแนบชิดกัน อวี้หนานเฉิงหน้าตึง มือทั้งสองที่ประคองเอวเธอแข็งทื่อไปเล็กน้อย ไม่รู้จะทำยังไงดี

เสียงต่ำของอวี้หนานเฉิงดังมาจากเบาะหลัง

“ตรงไปที่อวี้ย่วนวิลล่า”

คนขับรถรับคำสั่ง เหยียบคันเร่งวิ่งตรงไปอวี้ย่วนวิลล่า

ทันทีที่ถึงบ้าน พ่อบ้านและคนใช้ต่างมาต้อนรับ

“ถานซูจิ้งล่ะ?” อวี้หนานเฉิงถาม

“คุณชาย คุณถานว่าดึกแล้วพาซิงซิงน้อยกลับแล้ว เพิ่งกลับไปไม่นาน”

อวี้หนานเฉิงพยักหน้าช้าๆ เกี่ยวกับเกาหย่าเหวินไม่ได้ถามถึงแม้ครึ่งคำ

คนใช้เห็นเซิ่งอันหรานนอนอยู่ในรถ อยากจะช่วยกันคนละมือ อวี้หนานเฉิงกลับไล่ทุกคน อุ้มเซิ่งอันหรานท่าเจ้าหญิงด้วยตัวเอง ส่งไปห้องนอนชั้น 2 ที่เธอเคยนอน

ทุกคนอ้าปากค้าง ต่างทำท่าแปลกใจ

พ่อบ้านกวาดตาไป“มองอะไรกัน เคยบอกพวกเธอเรื่องทำงานที่นี่ มีบางครั้งมีดวงตาไว้ใช้แต่ก็ต้องทำเป็นไม่มีตาใช้เข้าใจไหม?”

คนใช้แยกย้ายแล้ว พ่อบ้านมองทางประตูชั้น 2ที่ปิดสนิท หยิบมือถือออกมาเงียบๆ

“คุณผู้ชาย คุณชายพาคุณเซิ่งกลับมาบ้านแล้ว ทั้งสองคนเมาเละ”

“...”

“ครับ อยู่ห้องเดียวกัน ตอนนี้ยังไม่ออกมา”

“...”

ในห้องพัก หลังจากอวี้หนานเฉิงวางเซิ่งอันหรานบนที่นอน คิดอยากออกไปหาคนใช้มาทำความสะอาดให้เธอหน่อย กำลังจะลุก ชายเสื้อถูกกระชาก ทำให้เขาเสียหลัก ล้มไปบนตัวเธออีกครั้ง เนื้อผ้าบางๆ กั้นอยู่ หน้าอกแนบชิดของอ่อนนุ่มอย่างหนึ่ง ทำให้เขาขยับไม่ได้ทันที

“น้ำ”

เซิ่งอันหรานดึงแขนเสื้อเขา บ่นออกมาหนึ่งคำ “หิวน้ำ”

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว พยายามควบคุมร่างกายที่ไม่เหมาะสม พูดด้วยเสียงแหบ “เซิ่งอันหราน คุณอยากดื่มน้ำ ปล่อยผมก่อนถึงได้ดื่ม”

ก็ไม่รู้ว่าเธอฟังเข้าหูไหม หลังคำนี้ไปพักหนึ่ง เธอถึงได้ปล่อยมือออก

โต๊ะในห้องมีกาน้ำและแก้ว อวี้หนานเฉิงไปเทน้ำมาหนึ่งแก้ว วางอยู่บนหัวเตียง พูดเสียงเข้ม “วางอยู่บนหัวเตียงแล้ว หลังตัวเองมีสติค่อยดื่ม”

พูดจบ เขาหมุนตัวออกไป

เพิ่งเดินไม่ถึงสองก้าว เสียงกรอบแกรบดังมาจากด้านหลัง หันกลับไปเห็นมือข้างหนึ่งวางอยู่บนหัวเตียง มือคว้าขอบแก้วน้ำไว้

“ระ...”

ตัว'วัง'ยังไม่ได้พูดออกมา เสียงดังกริก แก้วน้ำล้มอยู่บนหัวเตียง เสียงแก้วน้ำกลิ้งอยู่บนเตียง น้ำสาดไปบนตัวเธอ

“อ้า!”เธอร้องเสียงตกใจ จู่ ๆก็ดิ้นขัดขืนอยู่บนเตียง ร้องเสียงสูง

“ฉันว่ายน้ำไม่เป็น...”

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว ทั้งโกรธและก็ขำ

“ช่วยด้วย...”

เสียงร้องสูงนี้ ทำให้อวี้หนานเฉิงหัวเราะไม่ออก หากถูกคนใช้ข้างนอกได้ยินคงไม่เหลือ?

เขารีบเดินหน้าไปปิดปากเธอไว้ พูดเสียงเบา

“พอแล้ว เธอไม่ได้ตกน้ำ ว่ายน้ำทำไม?”

ตาทั้งสองของเซิ่งอันหรานเลือนราง เหมือนความสว่างมีแค่1ใน 3ของแสงจันทร์ มองเขาอย่างผู้บริสุทธิ์ เหมือนกวางน้อยที่ตกใจ

อวี้หนานเฉิงรู้สึกว่าหัวใจเต้นตึกตักอยู่ จังหวะเร็วกว่าปกติมาก

“ฉันร้อน”

เธอถูกทับเหมือนไม่สบาย จู่ ๆโยกตัวขึ้น เดรสเกาะอกเดิมที่สั่นคลอนบ้าง เวลานี้ขยับตามการโยกของเธอ ได้ผลเหมือนจะออกมาแล้ว

“อย่าขยับ”

อวี้หนานเฉิงลำคอแหบแห้งเหมือนโมโห มือทั้งสองกดที่หัวไหล่เปลือยเปล่าของเธอ กลับห้ามการเสียดสีของท่อนล่างไม่ได้

จู่ ๆเธอยื่นมือเหนี่ยวคอเขาไว้ พลิกตัวกดตัวเขาลง เข้าใกล้ใบหน้าอวี้หนานเฉิง พูดด้วยความเมา

“คุณหน้าตาดีจริงๆ”

เห็นชัดว่าอวี้หนานเฉิงคิดไม่ถึงว่าเธอจะทำกับตัวเองแบบนี้ ก็นิ่งอึ้งไป ชั่วพริบตาไม่ทันระวัง มองใบหน้าของเธอขยายใหญ่ขึ้น หลังจากนั้นริมฝีปากที่ร้อนก็แนบบนริมฝีปากของตัวเอง

แฝงไปด้วยกลิ่นหวานหอมของไวน์ ชุ่มชื้นมาก

อวี้หนานเฉิงที่พยาบาลกดไฟนั้นไว้ก่อนหน้านี้ ในวินาทีนี้กดไม่อยู่อีกต่อไป เปลี่ยนจากถูกกระทำเป็นฝ่ายกระทำ มือใหญ่ทั้งสองลูบลงจากเอวของเธอ ปลดเสื้อผ้าออก

ผิวของเซิ่งอันหรานทั้งลื่นและละเอียดมาก เหมือนลูบผ้าแพรอย่างนั้น ในตอนที่เธอเพ้อแสดงออกเต็มที่ อวี้หนานเฉิงยกข้างขาหนึ่งของเธอขึ้น ช่วงเอวค่อยๆ เข้าใกล้ ของตัวเองเข้าสู่ร่างกายเธอ เพิ่งเข้าไปก็รู้สึกแน่นมาก เหมือนเป็นครั้งแรก อวี้หนานเฉิงอู้อี้ออกมา

และหญิงสาวใต้ร่างก็ร้องออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ยกคอขึ้น ชุ่มไปด้วยเหงื่อ สีหน้าเจ็บปวดเล็กน้อย แต่มีความสุขมากกว่า

กระดานเตียงเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าด อวี้หนานเฉิงโยกแรงขึ้น เสียงของหญิงสาวก็ยั่วยวนขึ้น

คงเป็นเพราะร้างมานาน หรือเพราะคุณสมบัติของแอลกอฮอล์วันนี้ อวี้หนานเฉิงรู้เพียงตัวเองหยุดไม่ได้ ต้องการเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก

ไม่รู้ว่าหลังจากเข้าไปครั้งที่เท่าไหร่ อวี้หนานเฉิงเล่นร่างกายเธอ มือใหญ่ลูบไปมือทั้งสองที่เหมือนไร้กระดูกของเธอ พาดขึ้นบนหมอน ความรู้สึกคุ้นๆ เหมือนเคยเกิดขึ้น ยังมีความรู้สึกบนเตียงนี้ ร่างกายนี้เหมือนหลอมรวมเข้ากับตัวเองได้ดีอย่างนี้

ในหัวจู่ ๆฉายภาพบางส่วนที่ชัดเจนเข้ามา

“อา...อา” ในการขัดขืนของหญิงสาว แฝงเสียงครางมีความสุขดังก้องอย่างชัดเจน เหมือนซ้อนทับพอดีกับใต้ร่างตรงหน้า

นั่นคือคืนนั้นเมื่อ 6ปีก่อน ภาพบางส่วนในห้องที่ดำมืดนั้น