ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 58
“อา...”
เสียงครางสูงของหญิงสาวใต้ร่างดึงความคิดของอวี้หนานเฉิงกลับมา
มองรูปร่างสมส่วนใต้ร่าง ขาทั้งสองเหนี่ยวเอวตัวเองไว้ราวกับงู เปลวไฟที่ท้องน้อยเขาชูชันขึ้นมา ปัดความคิดอื่นในหัวกระเจิงไป ยกเอวเธอขึ้น และเข้าออกรุนแรงหลายครั้ง ทำให้เธอหอบไม่หยุด ไม่ช้าก็ปีนถึงจุดสูงสุด
คืนหนึ่งที่แนบชิดไม่รู้จักหยุดพัก
เช้าวันถัดไป ตอนเซิ่งอันหรานตื่นขึ้น ทั้งตัวเหมือนถูกรถทับอย่างนั้น เหนื่อยล้า แค่พลิกตัวก็รู้สึกว่ากระดูกจะหักอย่างนั้น
ความรู้สึกปวดเมื่อยทำให้เธอลืมตาช้าๆ เห็นคือห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหรา แต่คุ้นเคย กะพริบตาอยู่พักหนึ่ง นึกได้ว่าที่นี่เหมือนเป็นห้องพักในบ้านของอวี้หนานเฉิง
เธอเปิดผ้าห่มกำลังจะลุก จู่ ๆคลำโดนผิวลื่นๆ ถึงได้ก้มมอง แล้วเบิกตาโต กรีดร้องออกมาทันที
“อ้า...”
เสียงกรีดร้องนี้ถูกกลบด้วยเสียงอาบน้ำในห้องน้ำ
เซิ่งอันหรานมองทางห้องน้ำอย่างตกใจ เหมือนแอบเห็นร่างผู้ชายแข็งแรงหนึ่งด้านในกระจกฝ้า
“ไม่หรอกมั้ง?”
เธอดึงผ้าปูเตียงปิดหน้าอกตัวเองไว้ เมื่อคืนตัวเองทำอะไรไปกันแน่?
เสียงน้ำในห้องน้ำหยุดลง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง มือเปียกข้างหนึ่งเปิดประตู มีผ้าขนหนูพันที่เอว เช็ดผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องเมื่อกี้ เดินมาสองก้าว ถึงเห็นเซิ่งอันหรานนั่งอยู่บนเตียง ตาทั้งสองคู่ประสานกันในอากาศ เชื่อมสัมพันธ์กับความหลงใหลในคืนก่อนอย่างแนบเนียน
เซิ่งอันหรานฉีกมุมปาก แสดงรอยยิ้มที่น่าเกลียดกว่าร้องไห้
“คุณกับฉัน...เมื่อคืน น่าจะ...เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม?”
“ตัวคุณรู้สึกไม่ได้เหรอ?”
อวี้หนานเฉิงย้อนถาม แล้วเอาผ้าขนหนูพาดบนหัวไหล่ ตามการเดินของเขา เห็นซิกซ์แพ็คที่เรียงกันอย่างเป็นระเบียบขยับอย่างชัดเจน
“อย่าเข้ามา”
เซิ่งอันหรานปิดตาเหมือนไม่อาย กลัวว่าวินาทีต่อมาผ้าขนหนูที่เอวเขาจะหลุดออกมา
“คุณกลัวอะไร?”
อวี้หนานเฉิงยืนอยู่ขอบเตียง หน้านิ่งมาก “อะไรที่ควรทำไม่ควรทำเมื่อคืนทำไปหมดแล้ว คุณอย่าบอกผม คุณจำอะไรไม่ได้เลย”
เซิ่งอันหรานก้มหน้า ใบหน้าแดงเหมือนมะเขือเทศ เครียดอยู่ค่อนวันก็พูดอะไรไม่ออก
แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ร่างกายตัวเองตอนนี้ยังรู้สึกปวดเมื่อย หากไม่ใช่ถูกคนตีทั้งคืน ไม่ก็ทำแบบนั้นกับคนมาทั้งคืน และมองการบวมช้ำของร่างกายแล้ว ถูกคนแบบนั้นทั้งคืนไม่ผิดแน่
“ฉัน...ฉัน...จำไม่ได้”
เธอตัดสินใจให้ตายก็ไม่ยอมรับ
เสียงหัวเราะเบาๆ หนึ่งเหนือศีรษะ เหมือนขำเล็กน้อย เซิ่งอันหรานนึกว่าตัวเองหูฟาด ตอนเงยหน้า อวี้หนานเฉิงเอาผ้าขนหนูอาบน้ำจากในตู้เสื้อผ้า หมุนตัวเดินไปทางประตูแล้ว
“อีกเดี๋ยวคนใช้จะเอายากับเสื้อผ้ามาให้คุณ เปลี่ยนเสร็จออกมากินข้าว”
“ยา?”เซิ่งอันหรานนิ่งอึ้งไป “ยาอะไร?”
คงไม่ใช่ยาคุมฉุกเฉินอะไรทำนองนั้นมั้ง?
กำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่ เสียงเรียกให้สนใจหนึ่งจากประตูดังขึ้น
“ยาภายนอก”
ตอนแรกเธอไม่เข้าใจ หลังจากตอนเปิดผ้าห่มลงเตรียมไปอาบน้ำ เห็นรอยเลือดเล็กๆ บนผ้าปูเตียง รวมไปถึงแค่ขยับท่อนล่างเพียงนิดเดียวก็รู้สึกเจ็บ ทำให้ใบหน้าเธอแดงก่ำทันที
ยาภายนอกนั่นทาที่ไหนกัน ชั่ววินาทีเธอก็ได้เข้าใจ
พระเจ้า เมื่อคืนทำดุเดือดแค่ไหนกัน? คิดไม่ถึงว่าจะมีแผลเลือดออก
หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ เธออยู่ในห้องทำใจอยู่10นาทีเต็มๆ ถึงเปิดประตูออกไป เห็นคนใช้บนทางเดินจะเข้าไปเก็บกวาดในห้อง ทำหน้านิ่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมยังทักทาย
“สวัสดีตอนเช้า”
คนใช้ทำหน้าชื่นมื่น “คุณเซิ่ง ไม่เช้าแล้ว เที่ยงแล้วค่ะ”
เดิมเซิ่งอันหรานก็ฝืนยิ้มอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งต้องฝืนเข้าไปอีก
หลังจากลงบันได อวี้หนานเฉิงไม่ได้อยู่ห้องรับแขก
“คุณชายทำงานอยู่ในห้องหนังสือ รอคุณลงมาค่อยไปเรียกเขามากินข้าวด้วย”
“อย่า”เซิ่งอันหรานยกมือทำท่าทางเหมือนปฏิเสธออกมา “ไม่ต้องเรียกเขาแล้ว ฉัน ฉันจะกลับเดี๋ยวนี้แล้ว ฉันยังมีธุระก็ไม่อยู่กินข้าวนี้แล้ว”
“อา คุณเซิ่งแบบนี้ไม่ดี นี่...”
เซิ่งอันหรานกลัวคนใช้ขวางตัวเองไว้ รีบร้อนออกไปรองเท้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยน
เสียงดับเครื่องรถดังจากข้างนอก ทำให้เซิ่งอันหรานหยุดฝีเท้าลง
รถเก๋งสีดำจอดอยู่หน้าประตูบ้าน พ่อบ้านที่คุ้นหน้าลงจากรถเปิดประตู คุณท่านตระกูลอวี้ลงจากรถ
“คุณเซิ่ง”
ชายชราประเมินเธออย่างมีนัย “บังเอิญจัง ฉันมาหาหนานเฉิง เธอก็อยู่นี้?”
“คุณอวี้เหล่า”
เซิ่งอันหรานฉีกยิ้มอายแทบอยากจะหาหลุมโดดลงไป ชั่วพริบตานี้ ความอับอายเมื่อกี้ไม่เรียกว่าความอับอาย ความอับอายตอนนี้ถึงจะเป็นความอับอายที่ใหญ่ในรอบศตวรรษ
รถของชายชราขวางประตูหน้าบ้านอยู่ เห็นชัดว่าไม่ให้เธอออกไป
2 นาทีต่อมา อวี้หนานเฉิงลงมาจากห้องหนังสือ เซิ่งอันหรานโดนจัดให้นั่งลงบนโต๊ะอาหาร นั่งอย่างเรียบร้อย ไม่สบายใจเหมือนรอพิพากษาความผิดอย่างนั้น
“คุณปู่?”อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว “คุณปู่มาทำไม?”
ชายชราทำหน้าเอ็นดู“แกไม่ได้กลับไปเยี่ยมฉันตั้งนานแล้ว ถือโอกาสฉันเลยมาดูๆ คิดไม่ถึงว่ายังมีโชคเรื่องอื่น”
ถือโอกาส? เรื่องนี้บังเอิญเกินไปแล้ว
อวี้หนานเฉิงตามน้ำ กำลังจะเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามของเซิ่งอันหราน คนใช้กลับลากเก้าอี้ข้างตัวเซิ่งอันหราน
“คุณชายเชิญนั่งตรงนี้”
เซิ่งอันหรานไอออกมาทันที ส่ายหน้าให้เขาไม่หยุด
ร้อนตัวเหมือนสาวน้อยถูกจับได้ว่าหนีเที่ยวกลางคืนไม่ยอมบ้านแบบนั้น
อวี้หนานเฉิงทำเมินใบหน้าหมดอาลัยตายอยากของเธอ เดินเข้าไปนั่งลงข้างตัวเธอ“ในเมื่อคุณปู่มาแล้ว งั้นก็กินข้าวด้วยกันเถอะ”
ชายชราพยักหน้าช้าๆ บอกให้เซิ่งอันหรานกินเยอะน้อย ตัวเองกลับไม่ขยับตะเกียบเลย
เซิ่งอันหรานทนกินข้าว รู้สึกเพียงจืดชืดน่าเบื่อ เหมือนอยู่บนพรมเข็ม
“เรื่องเมื่อคืน ฉันรู้หมดแล้ว”
คำนี้ของชายชรา เซิ่งอันหรานสำลักหมูสามชั้นเนื้อแดงที่ไม่ทันเคี้ยวอยู่ในปากทันที หน้าแดงก่ำ อยากพูดอะไรหน่อยแต่ครึ่งคำก็พูดไม่ออก ทำได้เพียงดื่มน้ำไม่หยุด
“หนานเฉิงของเราไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบ ฉันจะให้เขารับผิดชอบเธอ”
ตอนพูดคำนี้ ชายชราจ้องเขม็งที่อวี้หนานเฉิง “คำพูดของฉัน ยังใช้ได้อยู่นะ”
“คุณปู่รู้เรื่องเร็วจริงๆ”
อวี้หนานเฉิงเหล่มองพ่อบ้านอวี้ย่วนข้างๆ นิ่งๆ
ชายชราได้ข่าวเร็วขนาดนี้ ยังรีบมาตั้งแต่เช้า ใครเป็นคนแจ้งข่าวแค่ดูก็รู้
ทางเซิ่งอันหรานกลืนหมูสามชั้นเนื้อแดงอย่างยากลำบาก อยากจะโบกมือบอกไม่ต้อง
ยังไม่ทันพูดออกมา ชายชรากับพูดกับอวี้หนานเฉิง
“จริงด้วย ในเมื่อเรื่องแกกับอันหรานเอาตามนี้ เรื่องแกกับเกาหย่าเหวินนั่นก็รีบให้คนไปจัดการ ข่าวซุบซิบดาราที่ลือกันทั้งเมืองพวกนั้น ฉันเห็นแล้วปวดหัว”
เอาตามนี้?
เซิ่งอันหรานเงยหน้า หน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด ตัวเองแค่กินหมูสามชั้นเนื้อแดงไปชิ้นเดียว ทำไมถึงจบแล้ว?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน