ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 58

“อา...”

เสียงครางสูงของหญิงสาวใต้ร่างดึงความคิดของอวี้หนานเฉิงกลับมา

มองรูปร่างสมส่วนใต้ร่าง ขาทั้งสองเหนี่ยวเอวตัวเองไว้ราวกับงู เปลวไฟที่ท้องน้อยเขาชูชันขึ้นมา ปัดความคิดอื่นในหัวกระเจิงไป ยกเอวเธอขึ้น และเข้าออกรุนแรงหลายครั้ง ทำให้เธอหอบไม่หยุด ไม่ช้าก็ปีนถึงจุดสูงสุด

คืนหนึ่งที่แนบชิดไม่รู้จักหยุดพัก

เช้าวันถัดไป ตอนเซิ่งอันหรานตื่นขึ้น ทั้งตัวเหมือนถูกรถทับอย่างนั้น เหนื่อยล้า แค่พลิกตัวก็รู้สึกว่ากระดูกจะหักอย่างนั้น

ความรู้สึกปวดเมื่อยทำให้เธอลืมตาช้าๆ เห็นคือห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหรา แต่คุ้นเคย กะพริบตาอยู่พักหนึ่ง นึกได้ว่าที่นี่เหมือนเป็นห้องพักในบ้านของอวี้หนานเฉิง

เธอเปิดผ้าห่มกำลังจะลุก จู่ ๆคลำโดนผิวลื่นๆ ถึงได้ก้มมอง แล้วเบิกตาโต กรีดร้องออกมาทันที

“อ้า...”

เสียงกรีดร้องนี้ถูกกลบด้วยเสียงอาบน้ำในห้องน้ำ

เซิ่งอันหรานมองทางห้องน้ำอย่างตกใจ เหมือนแอบเห็นร่างผู้ชายแข็งแรงหนึ่งด้านในกระจกฝ้า

“ไม่หรอกมั้ง?”

เธอดึงผ้าปูเตียงปิดหน้าอกตัวเองไว้ เมื่อคืนตัวเองทำอะไรไปกันแน่?

เสียงน้ำในห้องน้ำหยุดลง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง มือเปียกข้างหนึ่งเปิดประตู มีผ้าขนหนูพันที่เอว เช็ดผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องเมื่อกี้ เดินมาสองก้าว ถึงเห็นเซิ่งอันหรานนั่งอยู่บนเตียง ตาทั้งสองคู่ประสานกันในอากาศ เชื่อมสัมพันธ์กับความหลงใหลในคืนก่อนอย่างแนบเนียน

เซิ่งอันหรานฉีกมุมปาก แสดงรอยยิ้มที่น่าเกลียดกว่าร้องไห้

“คุณกับฉัน...เมื่อคืน น่าจะ...เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม?”

“ตัวคุณรู้สึกไม่ได้เหรอ?”

อวี้หนานเฉิงย้อนถาม แล้วเอาผ้าขนหนูพาดบนหัวไหล่ ตามการเดินของเขา เห็นซิกซ์แพ็คที่เรียงกันอย่างเป็นระเบียบขยับอย่างชัดเจน

“อย่าเข้ามา”

เซิ่งอันหรานปิดตาเหมือนไม่อาย กลัวว่าวินาทีต่อมาผ้าขนหนูที่เอวเขาจะหลุดออกมา

“คุณกลัวอะไร?”

อวี้หนานเฉิงยืนอยู่ขอบเตียง หน้านิ่งมาก “อะไรที่ควรทำไม่ควรทำเมื่อคืนทำไปหมดแล้ว คุณอย่าบอกผม คุณจำอะไรไม่ได้เลย”

เซิ่งอันหรานก้มหน้า ใบหน้าแดงเหมือนมะเขือเทศ เครียดอยู่ค่อนวันก็พูดอะไรไม่ออก

แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ร่างกายตัวเองตอนนี้ยังรู้สึกปวดเมื่อย หากไม่ใช่ถูกคนตีทั้งคืน ไม่ก็ทำแบบนั้นกับคนมาทั้งคืน และมองการบวมช้ำของร่างกายแล้ว ถูกคนแบบนั้นทั้งคืนไม่ผิดแน่

“ฉัน...ฉัน...จำไม่ได้”

เธอตัดสินใจให้ตายก็ไม่ยอมรับ

เสียงหัวเราะเบาๆ หนึ่งเหนือศีรษะ เหมือนขำเล็กน้อย เซิ่งอันหรานนึกว่าตัวเองหูฟาด ตอนเงยหน้า อวี้หนานเฉิงเอาผ้าขนหนูอาบน้ำจากในตู้เสื้อผ้า หมุนตัวเดินไปทางประตูแล้ว

“อีกเดี๋ยวคนใช้จะเอายากับเสื้อผ้ามาให้คุณ เปลี่ยนเสร็จออกมากินข้าว”

“ยา?”เซิ่งอันหรานนิ่งอึ้งไป “ยาอะไร?”

คงไม่ใช่ยาคุมฉุกเฉินอะไรทำนองนั้นมั้ง?

กำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่ เสียงเรียกให้สนใจหนึ่งจากประตูดังขึ้น

“ยาภายนอก”

ตอนแรกเธอไม่เข้าใจ หลังจากตอนเปิดผ้าห่มลงเตรียมไปอาบน้ำ เห็นรอยเลือดเล็กๆ บนผ้าปูเตียง รวมไปถึงแค่ขยับท่อนล่างเพียงนิดเดียวก็รู้สึกเจ็บ ทำให้ใบหน้าเธอแดงก่ำทันที

ยาภายนอกนั่นทาที่ไหนกัน ชั่ววินาทีเธอก็ได้เข้าใจ

พระเจ้า เมื่อคืนทำดุเดือดแค่ไหนกัน? คิดไม่ถึงว่าจะมีแผลเลือดออก

หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ เธออยู่ในห้องทำใจอยู่10นาทีเต็มๆ ถึงเปิดประตูออกไป เห็นคนใช้บนทางเดินจะเข้าไปเก็บกวาดในห้อง ทำหน้านิ่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมยังทักทาย

“สวัสดีตอนเช้า”