ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 59

“ตามนี้ ฉันก็ไม่รบกวนหนุ่มสาวอย่างพวกเธอแล้ว”

เสียงเก้าอี้เสียดสีกับพื้น จู่ ๆชายชราลุกขึ้น ยิ้มตาหยีให้เซิ่งอันหราน

“อันหราน หากมีเวลาว่างละก็ ไปเที่ยวเล่นบ้านฉัน เรื่องงานแต่ง ฉันจะจัดคนไปทำ หากมีเรื่องอะไรติดต่อฉันได้โดยตรง”

เซิ่งอันหรานมีคำพูดเต็มท้อง แต่เวลานี้คำเดียวก็พูดไม่ออก มองชายชราเดินออกไป เหลือเธอกับอวี้หนานเฉิงสองคนมองตากันปริบๆ

“ผมส่งคุณกลับ”

กินข้าวเสร็จ อวี้หนานเฉิงเสนอตัวไปส่งเธอกลับ เซิ่งอันหรานในใจอยากปฏิเสธ แต่คิดถึงเรื่องที่เกิดวันนี้สมควรจะพูดให้ชัดเจน พี่เลี้ยงเดินไปมาในบ้านคุยไม่สะดวก กลับกันในรถดีกว่าน้อย เลยไม่ได้ปฏิเสธ

“เลี้ยวขวาตรงสี่แยกข้างหน้าใช่ไหม?”

จู่ ๆเสียงอวี้หนานเฉิงดังขึ้น ถามเธออย่างเป็นธรรมชาติ

เซิ่งอันหรานนิ่งไปหลายวินาที พยักหน้า “อืม ใช่”

เจอไฟแดงตอนเลี้ยวสี่แยก รถจอดลง สัญญาณไฟแดงนับถอยหลังยังเหลือ60วินาที นิ้วเรียวยาวของอวี้หนานเฉิงจับพวงมาลัย นิ้วมือขวาเคาะขึ้นลง

จู่ ๆก็ถาม “เกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืน ผมมีเรื่องจะถามคุณ”

เหมือนผิวสัมผัสของเซิ่งอันหรานอยู่ในมือไม่ยอมจางหาย ตลอดทั้งเช้าเขาอดไม่ได้ที่จะเอาเธอไปเทียบกับผู้หญิงเหมือน 6ปีก่อน ความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้ เขาลืมไม่ลง

“เมื่อคืน”

เซิ่งอันหรานยืดตัวตรงทันที จับนิ้วมือแน่นพูดเสียงแข็ง “เรื่องเมื่อคืนไม่ต้องใส่ใจ”

นิ้วชี้อวี้หนานเฉิงที่เคาะอยู่บนพวงมาลัยหยุดลง

“คือว่า” เซิ่งอันหรานหายใจเข้าจมูก แสร้งเหมือนไม่เป็นไร

“ต่างก็ดื่มจนเมา ต่างเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ไม่ต้องใส่ใจ ฉันรู้ว่าคุณจะแต่งงานกับเกาหย่าเหวิน อย่าให้เป็นเพราะอุบัติเหตุครั้งนี้แล้วรู้สึกผิดอะไร ฉัน ฉันไม่ต้องการให้คุณรับผิดชอบ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น”

อวี้หนานเฉิงกำมือแน่น หนังแท้ที่หุ้มพวงมาลัยไว้ ถูกเขากดจนเป็นรอยบุ๋ม ใบหน้ากลับนิ่ง เพียงแต่น้ำเสียงเย็นชาทันที

“ลงรถ”

“หา?”

“คุณบอกให้ผมไม่ต้องรับผิดชอบไม่ใช่รึ? หลีกเลี่ยงถูกคนเข้าใจผิด คุณลงรถไปได้แล้ว”

เสียงเย็นชาแฝงความโมโหจางๆ ที่จับสังเกตไม่ได้ ดังก้องอยู่ในรถ

ในที่สุดเซิ่งอันหรานก็ได้สติ

เธอกอดกระเป๋ายืนอยู่ตรงสี่แยก มองท้ายรถอวี้หนานเฉิงจากไป ใบหน้าที่แสร้งทำเหมือนไม่สนใจก็พังลงมา นั่งลงที่ขอบแปลงดอกไม้อย่างท้อแท้

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

——

“อะไรนะ? เมื่อคืนเธอนอนค้างที่อวี้ย่วนวิลล่า?”

ในห้องแต่งตัวหลังเวทีรายการ เกาหย่าเหวินหันกลับไปมองผู้ช่วยด้านหลังทันที ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ

ช่างแต่งหน้าตกใจจนมือสั่นเพราะเธอหมุนตัวกะทันหัน กวาดแปรงลิปสติกสีแดงเลือดเป็นเส้นยาวที่มุมปากของเธอ รีบขอโทษทันที “ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ...”

เกาหย่าเหวินจับแปรงในมือช่างแต่งหน้า เขวี้ยงลงไปที่พื้น พูดตำหนิ

“หาคนมาจากไหน? แต่งหน้ายังทำไม่เป็น ไม่อยากทำแล้วใช่ไหม?”

เจี๋ยเซินผู้จัดการเห็นก็ระวังไปด้วย ส่งสายตาโบกมือให้ช่างแต่งหน้าไปพลาง เธอทำหน้าน้อยใจ กัดฟันเดินออกจากห้องแต่งตัว

“เหวินเหวินอีกเดี๋ยวยังต้องไปรายการ นิสัยนี้ขอเธอเก็บมันไว้หน่อย รีบแต่งหน้าให้เสร็จ”